Mijn naam is Bruin (38) en ik woon en werk in Den Haag. Ik hou van schrijven en ben daarmee berucht om mijn droge analyses en bijtende humor. Schrijven is voor mij een uitlaatklep voor mijn creativiteit en eigenwijze mening. Ik ben vader van twee leuke vrolijke kinderen. Een dochter (Liv, 9 jaar) en een zoon (Charlie, 5 jaar), heel gewoon, doodgewoon. Mijn vrouw heet Saskia en is, naast oorverdovend mooi, een creatieve stuiterbal die een aantal jaar geleden een succesvolle webshop is gestart met zelfgemaakte kinderkleding. Een op en top glossy-gezin! Dit klinkt allemaal leuk en gezellig maar laten we eerlijk zijn: dat is natuurlijk niet altijd zo..
Van oom Bruin mag het
Ik heb een zus van ruim tien jaar ouder. Zij heeft drie kinderen, ik twee. Sophie, haar oudste, is nu al 22 jaar mijn lievelingsnichtje. Vijftien maanden na de geboorte van Sophie werden haar tweelingbroertjes Jim en Jasper geboren. Allebei net zo leuk als hun zus. Ik was toen zeventien en nauwelijks uit de puberteit. Mijn hobby’s waren flierefluiten, drummen in een band en achter de meisjes aanzitten. Naar school gaan en huiswerk maken waren bijzaken. De ideale startpositie om me te manifesteren als de meest favoriete oom allertijden.
Na een workshop luier aanleggen en fopspenen uitkoken werd ik benoemd tot luitenant eerste klas van de oppasbrigade. Tijdens de babymaanden was ik voornamelijk bezig met luiers, spuuglappen, rijstwafels en vloekend puzzelen met ingewikkelde rompertjes. Binnen een paar weken lukte het me om zonder te kokhalzen een poepluier te verschonen. Een dubbele buggy ontvouwen kon ik met een hand en aan de zure melklucht op mijn schouders begon ik langzaamaan te wennen. Maar de allerleukste periode om oom te zijn was toen ze wat ouder werden en ik kwam oppassen als mijn zus op stap ging.
Elke keer als mama nog geen minuut weg was, gingen de slaapkamerdeuren heel voorzichtig open en zag ik drie ondeugende glimlachjes. Standaardrecept en -procedure: chips en ijsjes. En daarna net zo lang verstoppertje spelen tot ze niet meer konden en ik zeker wist dat ze de volgende dag op school compleet waardeloos waren. Dat hoor je als oom nou eenmaal te doen. Van mij mocht dat.
Vader in opleiding
Na deze proefperiode als vader in opleiding, dacht ik dat ik klaar was voor het echte ouderschap. Ik wist wel hoe dat moest. Ik was klaar voor de echte shit, dus begon ik op een goede lentedag in 2004 aan een eigen gezin.
WTF echt?! Dat hadden ze niet verteld!! Wat is dit?! Kraamtranen, buikkrampjes, tepelkloven, koolbladeren in BH’s! Groeisprongetjes, groeisalto’s, groeipolstokhoogspringen. Alsjeblieft zeg! Discussies over het merk van de billendoekjes en ruzie over de geur van de wasverzachter. Druppels afgekoelde venkelthee en massageolie van Tibetaanse zonnebloempitten, noem het allemaal maar op. En dames, denk maar niet dat ik dat pruttelende kolfgeluid ooit nog vergeet!! En die nachten? Ik werkte toen als barkeeper in een discotheek en dacht dat ik wel wat gewend was op het gebied van gebroken nachten maar deze sloegen echt helemaal nergens op! Wallen tot m’n knieën.
We moesten dus allemaal even héél erg aan elkaar wennen. Gelukkig stabiliseerde alles. De mrs. en ik bleken snel lerende jonge ouders te zijn. Dat kwam wel goed. Op een dag wil een kind wél slapen.
Nu zijn onze kinderen negen en vijf jaar en is onze grootste kopzorg het geruzie tussen die twee. Verder doen ze het meer dan prima. Ondanks dat er op de kamerdeur van Liv een A-4tje hangt waarop staat: ‘Verboden voor vervelende broertjes’, weet en zie ik gewoon dat ze heel veel van elkaar houden en geen dag zonder elkaar willen zijn. Waar ik erg van geniet zijn de verschillen tussen die twee, enerzijds door hun leeftijd, anderzijds doordat de een meisje is en de ander een jongetje. Charlie staat bijvoorbeeld ’s ochtends tijdens het aankleden in z’n blote pielemuis keihard ‘I like to move it, move it’ te zingen, terwijl bij Liv steeds vaker de deur dichtgaat als ze in de badkamer verdwijnt. Charlie wilt later Ninja of superheld worden, of allebei. Daarentegen voert Liv sinds dit schooljaar keiharde oppositie in de leerlingenraad en is zij vorige week voor het eerst alleen naar de supermarkt gegaan om een pak melk en stroopwafels te halen.
Moeten mogen willen
Het gaat goed met ons gezin. Hoe dat allemaal is gegaan de afgelopen jaren? Ik weet het niet, heel veel ging vanzelf. Saskia en ik voeden de kinderen stapje voor stapje op. Wat heeft het voor een zin om je druk te maken over de puberteit als je ze nog moet leren fietsen. Stapje voor stapje. We zijn ons bewust van nu en zien later wel wat er verder gebeurt. We letten er op dat de kinderen dingen mogen in plaats van moeten. Ze mochten op zwemles toen zij dat wilden, ze moesten niet omdat wij dat wilden. Waarom? Makkelijker voor mezelf en leuker voor hen. Charlie zei drie maanden geleden dat hij op zwemles wilde en ik zei dat ik dat prima vond. Sindsdien gaat hij elke week fluitend naar zwemles en gaat hij net zo hard door het water als de kinderen die al een jaar met tegenzin in dat bad liggen te spetteren. Hetzelfde met fietsen. Een twee jaar geleden kocht ik een stoere BMX voor hem. Die heeft anderhalf jaar lang in de gang in de weg gestaan omdat hij liever op het te kleine roze fietsje van z’n zus wilde. Prima, want van de week trok hij zijn Batman-pak aan en vond dat zijn zwarte BMX daarbij beter stond dan een prinsessenfiets. Dat was zijn eigen beslissing en sindsdien neemt hij zijn crossfiets mee naar bed.
Maar goed, ieder zijn eigen ding. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik vind wel dat je je kinderen kind moet laten zijn. Laatst zat ik in de speeltuin op een bankje naast een what’s-appende-iPhone-moeder. Een minuut daarvoor moest haar dochtertje met tegenzin poseren voor de glijbaan. En terwijl de moeder met een paar extra filters de foto op Instagram plaatste, riep ze naar het meisje: “Sterre Charlotte Spijker Vlinder van Hazelbroek, ga maar niet op die glijbaan, dan wordt je vies!”
Op dat moment kwam Charlie uit de bosjes met een stapel natte takken in zijn armen en een zwarte veeg in zijn gezicht. Die zwarte veeg zag ik niet, ik zag alleen maar zijn trotse glimlach.
You might also like
