Mijn naam is Bruin (38) en ik woon en werk in Den Haag. Ik hou van schrijven en ben daarmee berucht om mijn droge analyses en bijtende humor. Schrijven is voor mij een uitlaatklep voor mijn creativiteit en eigenwijze mening. Ik ben vader van twee leuke vrolijke kinderen. Een dochter (Liv, 9 jaar) en een zoon (Charlie, 5 jaar), heel gewoon, doodgewoon. Mijn vrouw heet Saskia en is, naast oorverdovend mooi, een creatieve stuiterbal die een aantal jaar geleden een succesvolle webshop is gestart met zelfgemaakte kinderkleding. Een op en top glossy-gezin! Dit klinkt allemaal leuk en gezellig maar laten we eerlijk zijn: dat is natuurlijk niet altijd zo..
Vakantie in de hoofdstad
Wij gingen deze zomer op vakantie naar Amsterdam. Ik als pure Hagenees zal natuurlijk nooit toegeven dat dit een leuke vakantie was.
Op de fiets
We gingen op de fiets. Dat wil zeggen: we namen de fietsen mee in de trein. Ik wilde lekker met de auto maar probeer maar eens een parkeerplek te vinden in Amsterdam. Dus nadat de banden waren opgepompt en de tassen ingepakt (inclusief extra tas met zeventigduizend elastiekjes en twaalf soorten haaknaalden voor de loom-verslaving van de kinderen) gingen we op avontuur. Vooraf had ik vier retourtjes gekocht want ik wilde er zeker van zijn dat ik weer terug naar Den Haag kon. Ik nam geen enkel risico.
We waren nog geen vijf minuten in Amsterdam of de eerste teleurstelling bood zich zoals verwacht al aan. Aangezien mijn gezinsleden voornamelijk met zichzelf bezig waren, stond ik in mijn eentje op het treinperron van Amsterdam CS vloekend te hannesen bij een niet-werkende uitcheckpaal met twee fietsen, drie tassen en een beautycase. Vanachter mijn vakantiezonnebril zag ik iemand op mij afkomen. Gealarmeerd riep ik mijn gezin bijeen en herinnerde ze eraan dat iedereen die in de hoofdstad zomaar op straat tegen je begint te praten een junk, fietsensteler of zakkenroller is – of alle drie tegelijk. Echter was dit een hele aardige NS-meneer die mij wilde helpen. Een minuut later stonden we uitgecheckt en compleet met tassen en fietsen buiten op het stationsplein. Ik was een beetje in de war. En mijn zoontje was boos omdat hij geen zakkenroller te zien kreeg.
Fietsend moesten we van het CS dwars door de grachtengordel naar onze vakantiewoning in de Pijp. Tassen voorop en de kinderen achterop. Vooraf sloeg ik een kruisje en ging er vanuit dat we onze bestemming nooit zouden bereiken. Helaas, ik had het weer mis. We hadden namelijk het effect van de fietsbel ontdekt. Als je in Amsterdam belt met je fietsbel, springen de voetgangers excuserend opzij. Niet te geloven! Je rinkelt twee keer en iedereen in de Warmoesstraat van de Zeedijk tot aan de Dam doet tegelijkertijd twee stappen opzij. Verbaasd was ik. Alweer een afknapper. Typisch Amsterdam. Dat moet je in Den Haag eens proberen! Als je daar een fietsbel gebruikt, word je van je fiets getrokken en vouwen ze met een glimlach je wielen dubbel. Gewoon zoals het hoort.
Keihard zomer in de Pijp
Onze Amsterdamse vakantieparterre lag halverwege de Frans Halsstraat, de gezelligste straat van de Pijp. (Ja, ja, dat zal wel) Naast ons een hippe pizzeria met een behaaglijk terras en daar tegenover een Catalaanse wijnbar. Een ideaal vakantieadres. Bovendien was het ontzettend zomer.
Aangezien ik me had ingesteld op de arrogantie van de Amsterdammers had ik weer een flinke tegenvaller. De arrogantie viel vies tegen. Beetje jammer. Ze waren allemaal aardig en vriendelijk. Iedereen blij en vrolijk. De ene vrouw nog mooier en bloter dan de andere. Overal volle terrassen met drinkende en lachende mensen. In vijvers en fonteinen spetterden gelukkige kindertjes en op alle grasveldjes in de parken lagen verliefde paartjes loom te zoenen temidden van wegwerpbarbecues.
We hadden geen andere keus om ons er volledig aan over te geven. (Fluisterend gaf ik stiekem toe aan de mrs. dat het best een goed idee van haar was om hier naartoe op vakantie te gaan)
Amsterdam Noord
Ik ga jullie verder niet allemaal vervelen met dingen die we hebben gezien en gedaan. We hebben geen heerlijke dag gehad in Artis. Picknicken in het Vondelpark viel tegen. Het slenteren over het terrein van de Westergasfabriek was mwah. De Albert Cuypmarkt te druk, de Gay Pride te overdreven. Tja, die grachten, ach joh. Het Kingfisher Café is niet mijn nieuwe stamkroeg omdat ze daar niet de heerlijkste supermalse lamskoteletten met krokante pompoen en venkeltzatziki hebben. En dat mijn kinderen voor het Rijksmuseum de vijver insprongen was gewoon irritant. Nogmaals, ik zal als Hagenaar nooit toegeven dat het fantastisch was, laat staan dat ik het hardop schrijf. Ik was blij dat ik een week later weer naar huis mocht.
Maar er is één plek in Amsterdam – dat moet ik helaas toegeven – waar jullie echt een keer naar toe moeten: Café de Ceuvel.
Als je met het pontje het IJ oversteekt naar Noord vind je de Ceuvel verstopt op een voormalige scheepswerf bij de Distelhaven. Echt een schitterende plek! Je bent helemaal weg van de drukte, je kan er heerlijk relaxen in een hangmat en superlekker eten. Een juweel voor de stad. Check bijgaand filmpje van AT5 waarin wij anderhalve seconde te horen en te zien zijn.
You might also like
