Mijn naam is Bruin (38) en ik woon en werk in Den Haag. Ik hou van schrijven en ben daarmee berucht om mijn droge analyses en bijtende humor. Schrijven is voor mij een uitlaatklep voor mijn creativiteit en eigenwijze mening. Ik ben vader van twee leuke vrolijke kinderen. Een dochter (Liv, 9 jaar) en een zoon (Charlie, 5 jaar), heel gewoon, doodgewoon. Mijn vrouw heet Saskia en is, naast oorverdovend mooi, een creatieve stuiterbal die een aantal jaar geleden een succesvolle webshop is gestart met zelfgemaakte kinderkleding. Een op en top glossy-gezin! Dit klinkt allemaal leuk en gezellig maar laten we eerlijk zijn: dat is natuurlijk niet altijd zo..
Zoete Maria
>Ik ben niet van de taarten. En van gebakjes moet ik helemaal niets hebben. Gezellig koffie drinken met een plakje cake erbij? Alsjeblieft zeg, laat me met rust. Nee, daar hou ik allemaal niet van.
Hoe dat komt? Dat heb ik vroeger van thuis meegekregen. Voor zover ik me kan herinneren, begon elk verjaardagsfeest bij ons thuis rond een uur of drie ‘s middags. Te laat voor koffie en taart, op tijd voor hartig en een borrel. Mijn vader schonk de glazen vol en mijn moeder zette de hapjes op tafel. En bij de vrienden van mijn ouders was het net zo. De feestjes begonnen pas halverwege de middag en er was nooit een taart of roomsoes te bekennen. Wij kinderen wisten niet beter en zaten onder de tafel de schoenveters van onze ouders aan elkaar te knopen en snaaiden we zo nu en dan een plakkie leverworst van het buffet.
Wanneer ik met mijn moeder meeging naar de bakker, dan deelden wij een saucijzenbroodje in plaats van een chocolademoorkop. Na een gewonnen honkbalwedstrijd trakteerde mijn vader me op een balletje gehakt bij de slager in plaats van een pannenkoek in een poffertjeshuis.
Hartig slachtoffer
En daar ben ik dus slachtoffer van geworden. Nu zit ik op elke verplichte kinderverjaardag met mijn armen over elkaar te mopperen dat ik geen taart lust. En ik hoef ook geen kopje thee, nee dank! Ik wacht wel tot de kippenpootjes, de olijven en de worst op tafel komen. Als er op mijn werk een collega van me jarig is en binnenkomt met een stapel vlaaien, ga ik een blokje om en haal ik een Surinaams broodje op de hoek. En op een uitnodiging van een theekransje ben ik nog nooit ingegaan.
Toen ontmoette ik Zoete Maria. Het was liefde op het eerste gezicht.
Drie jaar geleden vroeg ik , na tien jaar verkering, Saskia eindelijk ten huwelijk. Hiep hoi. De organisatie van ons huwelijk was een feestelijk project. Het ene idee nog leuker en origineler dan het ander. Alles liep gesmeerd. Totdat we de ‘bruidstaart’ tegenkwamen op onze checklist. Ware liefde en de trouwerij liepen onmiddellijk gevaar. Ik blèrde natuurlijk meteen dat ik geen bruidstaart op ons huwelijk wilde! Daar had ik echt geen trek in. Maar ik realiseerde me heel snel dat een schaal bittergarnituur een flauw en slecht alternatief was.
Toetjesbuffet
Ik ken Maria vanaf mijn middelbare schooltijd en het was me sindsdien niet ontgaan dat zij de afgelopen jaren furore heeft gemaakt met het bakken van alle taarten en toestanden die worden verkocht bij de Zwarte Ruiter, de September en de Boterwaag op de Grote Markt in Den Haag. Nou had mijn soon-to-be-echtgenote een briljant idee: in plaats van een klassieke peperdure bruidstaart doen we een gigantisch toetjesbuffet; “En we vragen of Maria dat wil doen!” Dat kwam goed uit want Maria was namelijk net gestart met haar zoete en hartige cateringbedrijf en nam daarom de opdracht met plezier aan.
In de aanloop naar ons huwelijksfeest is ze twee keer bij ons langs geweest om het een of het ander te beproeven maar na de eerste vijf minuten van haar eerste bezoek was ik al om. Toen ze eenmaal met vaktermen als brownietaart met verse frambozen, wortel macademiatralala, bananenbrood met chocolade, limoen-citroen cheesecake en kastanje honing peer taart begon te smijten, wist ik zeker dat we een exclusief zoet bruidsbuffet te pakken hadden. Ook vond ik het volkomen humoristisch dat we niet één specifieke taart hoefden te kiezen omdat we van alles wat wilden hebben. En daarbij, wat konden mij die taarten nou interesseren?! Ik had nog meer te doen, ik moest nog een deejay regelen. Probleem opgelost, laat Maria haar gang maar gaan.
Nu zijn Saskia en ik 18 maanden getrouwd. Maar ik heb Maria niet meer los kunnen laten. Bij elk feest waarvan ik weet dat er iets van Zoete Maria op tafel staat, lobby ik mezelf op de gastenlijst. Als de kaarsjes van de verjaardagstaart moeten worden uitgeblazen, sta ik met het taartmes vooraan en blaas ik harder dan de jarige zelf. En halverwege de partij vraag ik alvast of er nog iets over is van Zoete Maria en of ik dat mee naar huis mag nemen.
Alle verjaardagen bij ons thuis beginnen sinds anderhalf jaar twee uur eerder. Nog net op tijd voor taart. Dat de verjaardagen nu drukker bezocht worden kan geen toeval zijn. Een ieder in ons gezin heeft ook inmiddels z’n eigen favoriet. Saskia wordt wild van de witte wortel macademia notentaart met roomkaasglazuur. Voor Charlie de Chunky Monkey Charlie Brown-taart, gewoon omdat deze door Maria naar hem is vernoemd en Liv wil haar verjaardagskaarsen alleen op de bananen Nutella-taart. Ikzelf ben meer fan van de citroenkoek, iets minder zoet want ik moet ook niet meteen enorm gaan overdrijven.
Maar Maria kan meer dan taarten bakken. Ze heeft bijvoorbeeld een leuke receptenbundel, ze staat op markten en feestjes, ze catert zoet of hartig, voor jong of oud, teveel om op te noemen dus hou het zelf maar in de gaten op haar Facebook-pagina.
Fijne dag allemaal! Ik neem nog een stuk citroenkoek (verder gaat alles goed met me).
You might also like
