Bruna (29 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 2 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. Twee jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Blote voeten (Ami weigert zijn Havaianas aan te trekken), luier, boxershort en een ontbloot bovenlijf. Het is zo’n 27 graden en we genieten van de zon in Brazilië. Ami speelt met zijn (achter)neefjes in de tuin van mijn tante. De drie jongens zijn superlief voor hem. Als de oudere jongens gaan voetballen en Ami besluit om door hun spel heen te rennen leren ze hem geduldig hoe hij tegen de bal moet trappen. En het lukt ze ook nog. Het is bizar hoe snel hij hier de taal oppakt. Binnen een week heeft hij een hoop woordjes geleerd. Ook de namen van de familieleden, en dat zijn niet de makkelijkste namen, kent hij al. Ik moet het tweetalig opvoeden nu doorzetten, want zelf heb ik daar ook veel aan gehad. Ook in het Nederlands leert hij weer veel bij. We zijn hier samen met mijn ouders, zusje en zwager dus hij pikt veel op. Zijn tante zong laatst in de auto een liedje waar het woord gaybar in voorkomt. Ami roept dat woord nu overal waar hij komt.
Hij is hier ook constant omringd met allemaal kinderen. De omgang met al die kinderen heeft veel voordelen, maar hij pikt ook wat negatief gedrag op. Ami trekt graag op met zijn 1 jaar oudere neefje. Mijn neefje is erg wild en schreeuwt veel. Hij is Ami’s grote voorbeeld en dus krijst hij sinds een paar dagen er ook op los. Ik hoop maar dat hij dat snel weer afleert.
Nu ik Ami hier zo vrij zie rondrennen denk ik terug aan mijn eigen familiebezoeken/vakanties in Brazilië. Er waren altijd veel kinderen om mee te spelen en het was altijd heel relaxed. Er was veel vrijheid. We mochten eigenlijk alles. Hoe anders was dat in Nederland. Er waren veel regeltjes en je mocht vooral niet teveel herrie en rommel maken. In Brazilië zijn de kinderen de baas en opvoeden gaat hier (ook nu nog) veel vrijer dan in Nederland. Als ik aan de vrouw van mijn neef vertel dat veel mensen in Nederland zich aan schema’s van het consultatiebureau houden en hun kinderen op vaste tijden op bed leggen begint ze hard te lachen. Ze kan zich er niets bij voorstellen. Aha, dus daar komt mijn aversie tegen al die schema’s vandaan. Vooral het laten slapen op vaste tijdstippen is mij nog nooit gelukt. Ik kijk gewoon wanneer Ami moe wordt en laat hem dan slapen. De ene keer is dat al om 20.00 uur, de andere keer pas om 22.00 uur. Maar dat mijn neefje rond middernacht nog steeds televisie aan het kijken is terwijl hij de volgende ochtend gewoon naar zijn schooltje moet, gaat ook mij te ver.
Nu is het weer tijd voor een caipirinha. Tchau!
You might also like
