Bruna (29 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Alles is ingepakt, het nieuwe huis is geschilderd en schoongemaakt en na dit weekend keert hopelijk weer de rust terug. Sinds nieuwjaarsdag staat alles in het teken van onze verhuizing en zijn we hele dagen en avonden bezig geweest met klussen. Dat gaat allemaal niet van een leien dakje. Een kind dat de aandacht van papa en mama mist, papa en mama die een planning proberen te maken (en daar allebei erg slecht in zijn), en een schilder die zich de avond van te voren ziekmeldt. En daarom zijn we ook zo slecht in plannen, want zelfs al we dingen al weken van te voren regelen gaat het nog mis. Al weken terug had ik via werkspot een schilder geregeld. Hij zou dinsdag komen en maandagavond belde zijn vrouw met de mededeling dat hij ziek was geworden en dat ze niet kon garanderen dat hij woensdag wel zou komen. *Een hoop scheldwoorden*, daar hebben we geen tijd voor! Gelukkig kon een andere schilder de last minute klus aannemen. Pfieuw, problem solved, want we hadden echt geen zin om het zelf te moeten doen.
Dan hebben we nog Ami die merkt dat we wel heel veel weg zijn en dolgraag onze aandacht wil. De ene keer laat hij dat merken door poeslief te doen, maar soms ook door zich te misdragen. Het is natuurlijk ook raar voor hem. Alles wat hij kent is in dozen verdwenen. Gelukkig voelt hij zich bij opa en oma ook helemaal thuis. Daarom slapen we de laatste dagen daar, zodat hij toch een beetje rust heeft. Ik lees hem af en toe voor uit een boekje over verhuizen en leg zoveel mogelijk uit wat er gaat gebeuren, maar hij is natuurlijk te jong om het echt te begrijpen. Ik ben heel erg benieuwd hoe hij gaat reageren op zijn nieuwe leefomgeving. Hij is een paar keer in het nieuwe huis geweest en roept dan wel ’thuis’. Hij rent er vrolijk rond en ook heeft hij al sleetje gereden in de nieuwe tuin. Jullie zullen in de volgende blog wel lezen of hij zich er echt thuis voelt.
Tussen al het bedrijven door zijn we ook nog met opa en oma naar de theatershow van Bumba geweest. Ami vond het geweldig. Hij bleef niet lang op zijn stoel zitten. Hij wilde liever staan en dansen. Af en toe schreeuwde hij uit enthousiasme keihard ‘Bumba’ door de zaal. Maar het leuke is dat dat ook allemaal kan en mag. Na afloop kwam Bumba nog even alle kindjes gedag zeggen in de foyer. Tijd voor een foto was er niet, maar een handje kon er wel van af. Voor Ami was dat niet genoeg dus besloot hij om gewoon achter Bumba te gaan staan, als een ware stalker. Daarna zijn we nog naar de vliegtuigen gaan kijken bij Rotterdam Airport en toen viel Ami als een blok slaap.
Sinds deze week geeft Ami mij wel kusjes. Een hoogtepunt voor een moeder met een kind dat daar normaal gesproken een hekel heeft.
You might also like
