Bruna (29 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Donderdagochtend 4.00. Ik word zwetend wakker en mijn maag gaat tekeer. Ik ren naar de wc, want plotseling komt alles omhoog. Oh nee, volgens mij heb ik buikgriep. Met een emmer verhuis ik naar de woonkamer, want ik wil niet dat David en Ami ook ziek worden. Het lukt om weer in slaap te komen, maar elk uur word ik wakker om weer over te geven. Even hoopte ik nog dat het snel weer over zou gaan, maar helaas. Ik ben echt ziek en dat op mijn vrije dag. Grrrr, dat heb ik weer! Allemaal leuke plannen die niet door kunnen gaan, zoals een diner bij FG, waar ik al heel lang een keer wil eten. David brengt Ami naar mijn ouders en ik verhuis weer terug naar de slaapkamer. Na een uurtje heb ik een bezorgde moeder aan de telefoon: ‘Papa komt je ophalen. Ik vind het toch niet fijn dat je alleen bent.’ Eenmaal bij mijn ouders aangekomen ga ik zo snel mogelijk naar boven. Ami mag van mij niet in de buurt komen, want ik moet er niet aan denken dat hij ook buikgriep krijgt. Terwijl ik steeds vaker boven de emmer hang, hoor ik Ami beneden spelen. Ik ben blij dat hij zich vermaakt, want ik voel me toch een beetje schuldig. Deze dag had eigenlijk in het teken van hem moeten staan. Het is ook de eerste keer dat ik ziek ben sinds Ami er is. Uhmmm, op een hevige kater 2 weken geleden na dan.
Mijn moeder vraagt voor de zekerheid of ik niet weer zwanger ben. ‘Neeeee, ik ben niet zwanger,’ zeg ik. Maar door die opmerking denk ik wel weer terug aan de eerste 16 weken van mijn zwangerschap. Ik had extreme zwangerschapsmisselijkheid. Niks bleef binnen, zelfs een slokje water kwam er gelijk weer uit. 6 weken lang kon ik niet werken en ik viel in 10 weken tijd 11 kilo af. Onder andere omstandigheden zou ik daar superblij mee geweest zijn, maar nu leek me dat niet helemaal de bedoeling. Meerdere keren gaf ik bij de verloskundige aan dat ik echt abnormaal veel moest overgeven en ik meldde mij ook meerdere keren bij de huisarts en huisartsenpost. Elke keer kreeg ik weer pillen die niet hielpen. Ik kon alleen nog maar op bed liggen, maar volgens de ‘deskundigen’ kon de (al voor mijn zwangerschap) geplande vakantie naar Curaçao gewoon doorgaan. ‘Gewoon lekker gaan meid. Daar knap je vast van op!’ Nou, de reis en de vakantie waren vreselijk. Ik heb bijna alleen maar op bed gelegen. Gelukkig was er nog een ander stel mee, waardoor David af en toe even weg kon. Een dag na terugkomst stond de eerste echo gepland. Gelukkig ging met de baby alles goed. Een paar uur daarna werd ik toch opgenomen in het ziekenhuis. Ik had veel te veel afvalstoffen in mijn urine. De artsen schrokken er zelfs van. Binnen 5 minuten lag ik aan het infuus. Een week lang bleef ik in het ziekenhuis. Wat wel een vreemde ervaring was, want er liggen niet alleen maar zwangere vrouwen op je kamer. In die week heb ik vrouwen naast me gehad die een abortus hadden gepleegd die niet helemaal goed was gegaan, waar hun baarmoeder van verwijderd moest worden of die een miskraam hadden gehad.
Na die week in het ziekenhuis ging het gelukkig steeds beter en kon ik eindelijk ‘normaal’ zwanger zijn. Omdat ik aan het eind van het traject weer gewoon op mijn normale gewicht zat, zijn alle andere kwaaltjes mij gelukkig bespaard gebleven. Maar goed, terug naar het heden. Na twee dagen ziek zijn, voel ik mij gelukkig weer beter. De eerste dag dat ik weer beter ben, moet ik weer aan het werk. Ik voel mij extra schuldig, want het is de derde dag dat ik Ami amper zie. Morgen krijgt hij dus echt alle aandacht!
Gelukkig hebben we de afgelopen tijd ook wat leuke dingen gedaan:
Ik was jarig en heb onder meer een fietskar en een weekendje naar Leuven gekregen (waarover meer in mijn volgende blog), lekker buitenspelen gezellig lunchen en uit eten, Ami speelde topmodel en gewichtheffer. Best knap toch dat hij 4 kilo kan tillen? 😉
You might also like
