Bruna (29 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. Twee jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Precies twee jaar geleden werd Ami geboren. Totaal onverwacht, want veel te vroeg. Ik wilde net gaan genieten van mijn laatste weken alleen, maar meneer besloot na 1 dag verlof al om roet in het eten te gooien. David en ik hadden vrij last minute besloten dat het toch handig was om even snel te trouwen, zodat alles goed geregeld zou zijn voor het kindje. Zo’n zes weken voor de bevalling leek ons prima, want de meeste kinderen komen toch later. Maar dat liep even anders. De pedicure/manicure, die bij mijn ouders thuis was gekomen, was net klaar met het ‘bruiloftsproof’ maken van mijn handen en voeten toen ik nattigheid voelde. Zonder iets te laten merken ging ik naar de wc. Shit, mijn legging is wel heel erg nat. Even dacht ik dat ik in mijn broek had geplast, maar toen besefte ik dat waarschijnlijk mijn vliezen waren gebroken. Uhmmmm, Ma, riep ik, volgens mij hebben we een probleempje… Gelukkig bleef mijn moeder kalm, en geloof me dat is echt een wonder. Ik had de verloskundige aan de telefoon. Zij vroeg of ik wilde ruiken of het wel echt om vruchtwater ging. Misschien waren het de zenuwen, maar ik kwam niet meer bij. Ik moest zo hard lachen, vooral toen ik aan mijn moeder vroeg of ze ook even wilde ruiken. Om een lang verhaal kort te maken: de verloskundige kwam en deelde mee dat ik naar het ziekenhuis moest. Geen bruiloft dus. Na een paar nachten in het ziekenhuis werd ik ’s nachts wakker en moest overgeven. Ik bleek nog geen weeënactiviteit te hebben dus er werd verder niks gedaan. Even later moest ik weer overgeven. Ze besloten om me toch even na te kijken en ik bleek al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Toen ging alles heel snel. Ik kon nog net David bellen met de mededeling dat het feest was begonnen, maar zodra ik had opgehangen ging ik van 0 naar 100 op het gebied van weeën. Ik kreeg te maken met een weeënstorm. Na tien minuten vroeg ik of ze me plat konden spuiten, want ik was inmiddels in staat om uit het raam te springen (10e verdieping!) Toen bleek dat dat niet meer kon omdat ik al 9 centimeter ontsluiting had. Ik schold als een viswijf. Plots voelde ik dat ik moest persen en toen kwam David binnen. Die dacht dat we nog wel een paar uur te gaan hadden, maar hij kwam terecht in een chaos. Hij moest direct achter mij gaan staan en kreeg allerlei instructies. 7 minuten laten hadden we een kind. Precies 5 weken te vroeg.
De afgelopen twee jaar zijn (heel cliché, maar waar) voorbij gevlogen. Het moederschap is mij alles meegevallen. Hoe ouder Ami wordt hoe leuker ik het vind. Waarschijnlijk denk ik daar anders over als hij in de pubertijd is, maar dat zien we dan wel weer. Het enige wat ik mis is om helemaal alleen te zijn. Ik had het er laatst met mijn nicht over die ook moeder is en we waren tot de conclusie gekomen dat het ons heerlijk leek om een keer een hele dag en nacht in een hotelkamer door te brengen, alleen…
You might also like
