Carmen (24) is trotse moeder van zoontje Mason. Samen met haar vriend Martijn (28), Mason en kater Jack woont zij in Berkel en Rodenrijs, onder de rook van Rotterdam. Drie dagen per week houdt zij zich bezig met Communicatie & Mediamonitoring om zich de overige dagen vol te richten op Mason, Martijn, familie en vrienden. Eens per twee weken geeft zij hier een kijkje in haar leven als jonge moeder.
Het was mijn favoriete gymles aller tijden en geloof me: een groot fan van gymmen was ik niet, maar naar deze les keek ik weken uit. Een bende van hier tot Tokio, klimmen, klauteren en slingeren. Mason heeft het sinds een paar weken ontdekt, en sindsdien is het hek van de dam. In zijn nopjes gebruikt hij alle ruimte waar hij met zijn kleine lijfje bij kan komen en gaat hij hier en daar zijn hindernissen te lijf. Ik heb het over apenkooien!
Sinds een week of 2 kruipt onze kleine Mason de kamer rond. Even relaxt op de bank bij papa of mama is er niet meer bij, zodra hij zijn ogen opent ’s ochtends wilt hij nog maar één ding: de wereld ontdekken! En de wereld ontdekken, dat doet hij! Van voorzichtig kruipen gaat hij nu in sneltreinvaart van A naar B. ‘A’ is vaak het veilige startpunt waar hij door ons neergezet wordt, ‘B’ zijn vaak de kattenbrokjes, plantjes, kattenluikje en/of de open haard. Met Mason zijn ontdekkingstochten is dus resoluut een einde gemaakt aan mijn gemoedsrust; ik ren er namelijk als een dolle stier achteraan om alles kidsproof te maken!
Naast het kruipen duurde het niet lang voor onze knul heeft geleerd om te gaan staan. STAAN. Acht maanden. Hoezo snel? Toen hij weer eens met een vaartje a la de Thalys aan kwam kruipen terwijl ik hem goed in de gaten hield vanuit mijn ‘luie’ stoel, zag ik een soort aha-momentje in zijn ogen. Een paar seconden later verkende een klein handje het zitgedeelte van de stoel, nog wat seconden later de tweede, en (je raadt het al) na wat gezucht en gesteun kwam er ook een heel blij hoofdje omhoog. Bij deze ene stoel is het natuurlijk niet gebleven, aan werkelijk alles hijst hij zichzelf tegenwoordig omhoog. En staat hij eenmaal? Dan draait hij zich zelfverzekerd om en loopt hij weg. Of nou ja, ‘loopt’ hij weg. Nog voor hij de eerste stap gezet heeft verliest hij zijn evenwicht. Voor Mason geen probleem, hij probeert het gewoon nog een keer of twaalf.
Het apenkooien is dus begonnen en niet alleen op de grond maar ook op bijvoorbeeld (ik noem maar even wat..) de commode. Het verschonen van de luier is niet langer appeltje eitje, nee het is een ware veldslag. Stilliggen? Mason fop je niet meer met een knuffeltje of een speeltje en zelfs mama’s laatste redmiddel, een soort rammelaartje, mag niet meer baten. Armen en benen moeten ingezet worden om meneer in bedwang te houden terwijl ik met één hand (don’t ask..) zijn luier verschoon. Verder dan de luier komen we tegenwoordig niet meer op de commode. Zijn truitje wordt tijdens het kruipen snel aangetrokken en zijn broekje is ineens aangedaan terwijl Mason op schoot zat. Apenkooien voor volwassenen dus.
Nu deze twee stapjes eigen gemaakt zijn, is ons huis voor Mason een soort grote overdekte speeltuin geworden. Met een rood aangelopen hoofd van de inspanning kruipt, klautert en klimt Mason als een ware acrobaat de kamer rond. Traphekjes zijn geplaatst, de stopcontacten zijn afgeschermd en de keukenkastjes zijn zelfs voor mama bijna onmogelijk te openen. Weg rust maar man, wat is dit een leuke tijd!
Liefs,
Carmen
You might also like
