Carmen (24) is trotse moeder van zoontje Mason. Samen met haar vriend Martijn (28), Mason en kater Jack woont zij in Berkel en Rodenrijs, onder de rook van Rotterdam. Drie dagen per week houdt zij zich bezig met Communicatie & Mediamonitoring om zich de overige dagen vol te richten op Mason, Martijn, familie en vrienden. Eens per twee weken geeft zij hier een kijkje in haar leven als jonge moeder.
Gisteren hadden we een afspraak bij het consultatiebureau, naast ons lag een baby van 4 weken oud en voor ik het doorheb zeg ik: “Mason is inmiddels echt baby-af”. Ik betrap mijzelf erop dat ik dit zinnetje steeds vaker gebruik. Natuurlijk is hij nog steeds lief, klein en schattig maar dat echte baby is inmiddels wel verdwenen. Zijn dunne beentjes zijn veranderd in echte stevige kinderbeentjes en op zijn hoofdje groeien steeds meer haartjes. Hij leert en ervaart steeds nieuwe dingen wat hem weer uitrust met meer levenservaring en dus minder onwetendheid. Toch komt er telkens weer een punt waarvan ik denk dat hij het zelf wel oppakt maar dat lukt dan toch nog niet helemaal.
Zoals in de box. Zodra hij erin ligt begint hij wild met zijn armen en benen te slaan en voor ik de tijd heb gehad om een stap opzij te zetten, ligt meneer op zijn buik. Hij heeft het dan eventjes naar zijn zin maar dat moet niet te lang duren. Hij kan namelijk nog niet terugdraaien. Zijn vreugdekreetjes maken dan op een gegeven moment plaats voor woedekreten. Met een rood aangelopen hoofd van frustratie kijkt hij mij dan aan: “Help”.
Het lijkt wel of hij de meeste plezier haalt uit de dingen die hij nog niet tot zijn vaardigheden kan rekenen. Zo staat mijn kleine man het liefst de hele dag, vindt hij het geweldig om samen een rondje door de kamer te “lopen”. Lees: Mason die, terwijl ik zijn handje stevig vasthoud, kleine stapjes zet. Kan hij niet staan of lopen, soms moet je nou eenmaal even je rug rekken, dan wilt hij het liefst heel de dag rondgedragen worden. Hij zit dan op mijn arm terwijl hij alles kan overzien en mee kan maken. Ook hebben we inmiddels het zitgedeelte op onze kinderwagen geïnstalleerd en hij vindt het geweldig! Als een prins zit hij triomfantelijk in zijn zitje terwijl we over het dorp struinen of, zoals vorige week, door de sneeuw wandelen. In de box of in zijn reiswieg is zijn wereld te klein, maar wat hij vergeet is dat hij zelf ook nog steeds klein is.
Natuurlijk snap ik zijn frustraties, het lijkt mij vreselijk om dingen niet te kunnen terwijl ik ze zo graag wil doen. Hoewel mijn moeder zegt dat ik vroeger net zo was als Mason nu, lijkt het mij juist wel lekker. Rondgereden worden in die kinderwagenbak, lekker relaxen. Mijn Mason denkt hier dus juist heel anders over. Misschien is de reden hiervoor ook wel dat wij allemaal verplichtingen hebben. Zonder werk, sociale- en huishoudelijke verplichtingen kunnen wij die levensstijl die we zo graag willen hebben wel vergeten. Eens lekker relaxen en niets moeten klinkt ons dan ook heerlijk in de oren. Wie weet zegt Mason over 20 jaar wel exact hetzelfde.
Aan die tijd moet ik overigens zelf nog even niet denken. Laat mij hem maar heel het huis doorsjouwen, de was ophangen met een klein mannetje op mijn arm, mij een ongeluk tillen aan die MaxiCosi van hot naar her (kunnen ze die niet wat lichter maken?!) en hem vooral aanvullen in de vaardigheden die hij nog niet heeft. Want wat is er nou fijner voor een moeder dan haar kind verzorgen en vertroetelen? Alle sprongetjes en nieuwe vaardigheden verwelkomen wij met open armen maar in de tussentijd genieten we nog volop van de laatste babyfase. Hij kan heel zijn leven nog rondlopen, rondspringen en rondrennen. Laat hem nu nog maar even lekker dicht tegen mama aan rondgedragen worden.
Liefs,
Carmen
You might also like
