Carmen (24) is trotse moeder van zoontje Mason. Samen met haar vriend Martijn (28), Mason en kater Jack woont zij in Berkel en Rodenrijs, onder de rook van Rotterdam. Drie dagen per week houdt zij zich bezig met Communicatie & Mediamonitoring om zich de overige dagen vol te richten op Mason, Martijn, familie en vrienden. Eens per twee weken geeft zij hier een kijkje in haar leven als jonge moeder.
Naast de bank liggen twee afgedankte knuffels, op het kleed is een heel vliegveld uitgestald en de rest van de woonkamer is bezaaid met boekjes, speeltjes en andere tierelantijntjes. Van een opgeruimd huishouden is bij ons de laatste maand alleen ’s avonds na Mason zijn bedtijd iets te bekennen. Een poetsfreak? Nee, dat ben ik nooit geweest, van een opgeruimd huis daarentegen hou ik wel degelijk. Soms sta ik tussen de rommel en wil ik bijna gillen van frustratie. Tot ik Mason met zijn pretoogjes en gelukkige hoofdje van vliegveld naar boekje en van knuffel naar rammelaar zie klauteren. Top, hij heeft me nu al om zijn kleine vingertje gewonden..
Ik weet nog goed dat ik (in mijn pre-mama tijd..) soms in huizen kwam waar kinderen woonden en met een gezicht vol horror naar de troep keek. Overal felgekleurde speelattributen die rondslingerden door de kamer, kinderen met verhitte wangetjes die als bezetenen de kamer rondrenden. Je kent het wel. Afgelopen week kreeg ik even een flinke reality-check: met een huilende Mason op mijn arm (want: gestruikeld over zijn speelgoedhelikopter) keek ik de woonkamer rond en drong het tot me door: ik ben zelf nu de (trotse) eigenaresse van zo’n huishouden. Want jawel.. Ook bij ons liggen na de lunch overal stukjes worst en kruimeltjes brood (als je aan tafel eet zou het daar in de buurt moeten blijven zou je denken..), zijn de ramen en spiegels versierd met kleine handafdrukjes en struikel je over een waar dierenrijk van Zoef-Zoef dieren.
Eén van mijn vriendinnen heeft mij al eens lachend gewaarschuwd: ‘Ja Car, wacht maar tot hij groot genoeg wordt om zich ook buiten de box te vermaken, dan ziet je huis er ineens heel anders uit!’. Ze heeft gelijk gekregen. Na de transformatie van grote mensen-huis naar een hier-woont-inmiddels-ook-een-kind-huis is ons huis inmiddels helemaal kidsproof. Voor zover dat in de hand te houden is dan. Traphekjes sieren de onder- en bovenkant van onze trappen, stopcontacten zijn voorzien van zo’n heel ‘handig’ draaisysteempje en de keukenkastjes zijn inmiddels ook een no-go-area. Overigens vind ik het ook onzin om er in door te slaan, die punten van je tafel zijn er nu eenmaal, die kan je moeilijk weg schuren..
Natuurlijk ziet mijn huis er niet altijd uit als één groot overdekt speelparadijs maar soms voelt het zeker zo. Hoewel de quote ‘In een huis moet geleefd worden’ zeker in mijn woordenboek voorkomt is ons stulpje niet langer VT-wonen approved wanneer Mason ‘out and about’ is. Tel daar nog maar eens de uitpuilende wasmand, strijkmand (blegh) en de stapel te ordenen post bij op en onze nieuwe realiteit is compleet.
Grappig hoe die dingen dan veranderen. Nu sta ik soms met Mason op mijn arm in zo’n keurig opgeruimd modelhuis en dan denk ik maar één ding: ‘Jemig, wat ben ik blij met ons kinderhuishouden!’.
Liefs,
Carmen
You might also like
