Plannen met een baby/dreumes of gewoon plannen met Mason is niet te doen. Hoewel mijn kleine ventje toch echt wel een ritme ontwikkeld heeft ziet de ene dag er altijd totaal anders uit dan de andere. Van poepluiers op verkeerde momenten (altijd als je net allebei helemaal klaar en aangekleed bent om de deur uit te gaan), tot uit de hand gelopen middagslaapjes of de tja-hij-is-niet-zo-vrolijk-wakker-geworden humeurtjes. Het komt allemaal altijd even onhandig uit.
Het lijkt wel of Mason er een aparte radar voor ingebouwd heeft. Hebben we een dag dat er niet door de bergen was heen te komen is – wilt Mason enkel ge-entertained worden en slaapt hij heel kort. Hebben we een dag volgepland met uitjes – voor zijn doen bizar lange middagslaapjes/volle luiers op verkeerde momenten. Hebben we een dag dat we lekker kunnen luieren/relaxen/spelen/kiekeboe spelen etc. – wilt meneer liever zelfstandig de dag doorkomen. Heb je die ene afspraak wat je echt even moet afhandelen en denk je ‘Ach, een half uurtje met een Nijntje-koekje.. No problemo’ – huilen, jengelen en moeilijk doen (tot je de deur uitloopt natuurlijk, dan is hij weer het zonnetje in huis). En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Natuurlijk wordt dit alles vergezeld met Mason zijn altijd zo vrolijke gezichtje en lieve lachje waardoor je nooit geïrriteerd of kwaad op hem kan worden. En dan nog, die plannen loslaten is ergens ook wel fijn. Krijg je een dag lang niets gedaan? Who cares, morgen weer een nieuwe dag. Een van de vele punten die je leert van het moederschap: loslaten. Loslaten in vele, vele gevallen. Dat dan weer wel..
Liefs,
Carmen
You might also like
