Carmen (24) is trotse moeder van zoontje Mason. Samen met haar vriend Martijn (28), Mason en kater Jack woont zij in Berkel en Rodenrijs, onder de rook van Rotterdam. Drie dagen per week houdt zij zich bezig met Communicatie & Mediamonitoring om zich de overige dagen vol te richten op Mason, Martijn, familie en vrienden. Eens per twee weken geeft zij hier een kijkje in haar leven als jonge moeder.
Ongeveer een jaar geleden lag ik er iets anders bij dan nu. Ontzettend blij met mijn zwangerschap maar tegelijkertijd ook groen van de misselijkheid, 7 kilo lichter en constant in de startblokken om naar een emmer te rennen. Nee, zeker niet wat ik mij van tevoren had voorgesteld van een zwangerschap. De zwangerschapsgloed, volle haardos en gelukzalige glimlach waren bij mij ver te zoeken..
Pas rond de 20 weken verdwenen mijn klachten en kon ik gaan genieten van mijn inmiddels groter wordende buik, de trappeltjes van Mason en de voorbereidingen voor ons mooie wondertje. Kleertjes werden gekocht, de meubeltjes voor het kamertje werden geverfd, kinderwagen werd getest (én uiteraard aangeschaft) en ondertussen werd er druk gefantaseerd over hoe hij eruit zou zien.
Ook werd de oppas besproken (Mason gaat als ik werk naar mijn schoonouders) en ik zou drie dagen per week gaan werken. Om mij heen zie ik immers veel werkende moeders met drukke sociale levens en een leuke uitdagende baan! Als zij het kunnen moet het voor mij toch ook een eitje zijn?
So far so good, inmiddels zijn wij alweer bijna een half jaar de trotse papa en mama van het allermooiste jongetje ter wereld: Mason. Ja, je leest het goed: alweer bijna een half jaar! Hij is geen klein baby’tje meer, nee het is inmiddels een heel stoere dreumes! Man, wat gaat de tijd toch snel..
Het lijkt wel gisteren dat ik Mason voor het eerst in mijn armen hield, we hem mee naar huis namen en de hele wereld eventjes stil stond. Totaal overdonderd door alle liefde en emoties die je kan voelen voor zo’n klein baby’tje vlogen de eerste maanden voorbij met daarin grootse gebeurtenissen en mijlpalen; van de borst- naar de flesvoeding, zijn eerste echte lachje (en ook gelijk de mooiste lach die er is!), zijn gezellige gebrabbel maar ook de meest recente: het omrollen.
‘Bijna!’, ‘Jaaaaa Mason!! Wat goed!!’, ‘ Goedzo!!’ hoor ik mijzelf roepen op het filmpje dat ik even snel met mijn telefoon gemaakt heb! Totaal hysterisch en trots app ik het filmpje direct door naar alle opa’s en oma’s, ooms en tantes en wat vriendinnengroepen. Dat het take 9 is doet er natuurlijk eventjes niet toe. Net zoals het feit dat hij voor het eerst echt omrolde toen ik aan het werk was.. Wat baalde ik daarvan. Weken van oefening zijn er aan vooraf gegaan maar telkens rolde hij net weer terug op zijn rug in plaats van dat hij door rolde naar zijn buikje.
Tijdens de lunch vertelde ik nog trots aan een van mijn collega’s dat het nu toch echt niet lang meer kan duren! ‘Hij is al zo ver, een dezer dagen ligt hij zeker op zijn buik’. Alsof hij het aanvoelde zie ik, terwijl ik weer terugloop naar mijn bureau, een appje binnenkomen: ‘Mason ligt op zijn buik!’. Gelijk volgen er wat fotootjes. ‘Wauw, wat knap!’ stuur ik terug, gevolgd door: ‘Als hij zijn eerste stapjes maar zet als ik er gewoon bij ben!’. Want het missen van zo’n mijlpaal van je kindje is niet leuk. Ook al is dit slechts het omrollen en nog niet het zetten van zijn eerste stapje; ik had er gewoon graag zelf bij geweest.. Tja, een nadeel van het zijn van een werkende moeder.
Gelukkig heeft mijn kleine uk nog heel veel mijlpalen te gaan, zoals het krijgen van zijn eerste tandje (ik denk dat het er nu toch echt aan zit te komen!!) en zijn eerste ontdekkingstocht kruipend op handen en knieën door de woonkamer (hij is al druk aan het oefenen). Ach ik zie het positief in en hoop dat ik deze stapjes richting peuter real life meemaak, en zo niet: thank god voor de uitvinding van de smartphone! Met al die foto’s en filmpjes maak ik alle gebeurtenissen van Mason toch een beetje mee. Dat ik ’s avonds veel te hard door de stad scheur en misschien wel één of twee rode stoplichten meepak om zo snel mogelijk met mijn kleine man te knuffelen nemen we dan natuurlijk maar voor lief!
Liefs,
Carmen
You might also like
