Ik ben een jongensmoeder. Een echte, échte jongensmoeder. Al vanaf het moment dat de verloskundige bij de geslachtsecho de verlossende woorden “het is echt niet te missen, kijkt u maar” uitsprak, ben ik absoluut de moeder van een jongen. Ze zeggen namelijk dat jongetjes druk zijn. Druk met hoofdletters zelfs, zo dus: DRUK. Jongetjes rennen en vliegen, jongetjes houden van hardhandige spelletjes (hoe ruiger hoe beter), jongetjes houden van voetballen en auto’s, jongetjes worden graag vies, jongetjes plassen overal zodra hun luier uit is, jongetjes houden niet van kroelen. Zeggen ze.
Zelf was en ben ik echt een meisje-meisje. In bomen klimmen en eigenlijk alle spelletjes waar je vies van werd waren niet bepaald aan mij besteed. Ik speelde liever met mijn barbies of verzorgde mijn Baby Born. Als het even kon liep ik het liefst in mijn Disneyjurk van Belle & The Beast of in mijn Spaanse Flamencojurk te paraderen. Nog steeds heb ik niets over me wat ook maar neigt naar het etiket ’tomboy’. Ik ben dat meisje dat een jaar zuinig kan doen om vervolgens die ene felbegeerde tas aan te schaffen. Toch riep ik al sinds ik klein was dat ik later een jongetje wilde krijgen, en laat ik nu toch eens een échte jongen op de wereld gezet hebben.
Waar bij mij het etiket meisje-meisje van toepassing is, is bij Mason het etiket stoere-man van toepassing. Mason houdt er namelijk niet van om stil te zitten en rustig te spelen met zijn (jaja, cliché of niet) vliegveld. Hij heeft een aandachtsboog van ongeveer twee minuten, daarna is het tijd om weer op ontdekkingstocht te gaan. Rustig een boekje lezen is er pas sinds kort bij en dan nog is meneer enkel fan van de korte en bondige verhaaltjes, mits hij zelf de bladzijdes om kan slaan natuurlijk want anders wordt het saai (dûûûh). Waar kinderen toch behoorlijk geïnteresseerd Sesamstraat kunnen kijken, is mijn man enkel geïnteresseerd in het introliedje. Daarna wint de afstandsbediening de strijd van onze pluizige vrienden en wordt er bruut weggezapt. Wil je met Mason spelen? Dan kom je niet weg met een gezapig ‘kiekeboe spelletje’. Nee dan wordt meneer liever op zijn kop door de woonkamer geslingerd. In de schommel? Hoe hoger en harder, hoe beter.
Waar komt dit verschil tussen jongens en meisjes toch vandaan? Je zou toch denken dat deze verschillen zich pas na een aantal jaren openbaren, niet dus. In ons geval is Mason duidelijk een kloon van zijn vader. Waar Mason bij elf maanden liep, liep Martijn al straatjes aan te vegen bij tien maanden. Hoe drukker, hoe beter. Één ding is ook absoluut een overeenkomst: Martijn was vroeger al altijd vrolijk en zijn zoon heeft ook deze eigenschap overgenomen. Een chagrijnige dag komt slechts heel zelden voor en je kan altijd rekenen op een brede lach wanneer je de kamer binnenkomt.
Sinds kort is er nog iets bijgekomen wat voor deze mama dan weer heel erg fijn is: hij kroelt. Of nou ja, hij probeert te kroelen. Hij komt aanlopen met zijn armpjes wijd en hij klemt zich dan helemaal om mijn nek voor de mooiste drie seconden van de dag. Want zeggen ze ook niet dat jongetjes echte moederskindjes zijn?
Liefs, Carmen
You might also like
