Carmen (24) is trotse moeder van zoontje Mason. Samen met haar vriend Martijn (28), Mason en kater Jack woont zij in Berkel en Rodenrijs, onder de rook van Rotterdam. Drie dagen per week houdt zij zich bezig met Communicatie & Mediamonitoring om zich de overige dagen vol te richten op Mason, Martijn, familie en vrienden. Eens per twee weken geeft zij hier een kijkje in haar leven als jonge moeder.
De afgelopen maanden stonden in het teken van heel veel ‘baby’s firsts’. Van de eerste glimlach naar het eerste tandje en van de eerste keer met vakantie naar de eerste keer omrollen. Het was even afwachten maar ook deze eerste keer was onvermijdelijk, helemaal nu we te maken hebben met kouder weer en iedereen om ons heen verkouden en/of grieperig is: baby’s first flu.
Het begon met wat leek op een lichte verkoudheid. Grote snottebellen sierden Masons neus en af een toe ontsnapten er wat kuchjes uit zijn keeltje, maar helaas bleef het hier niet bij. Een dag later zat mijn kleine man met 38,5 graden koorts en lodderige oogjes in zijn Stokke. Met rode koontjes op zijn wangetjes werd mijn altijd zo goede slaper snachts ineens om het uur hard huilend wakker. En hoewel hij normaal toch echt wel een Bourgondiër in de dop is (de flessen melk en groente- en fruitpotjes zijn bijna niet aan te slapen in huize Vermeulen-Nesse) heeft hij nu nergens trek in.
Waar de meeste kinderen bij een verkoudheid of een griepje het liefst lekker dicht tegen papa of mama aankruipen voor wat troost en geborgenheid in de o zo zielige griepperiodes gaat Mason nog steeds het liefst op onderzoek uit. Even een dagje rustig aan bij mama op de bank? Ben je mal! En even lekker knuffelen in bed? Nee hoor, bah! Hoe zielig hij ook is, Mason wilt gewoon doorgaan met het uitvogelen hoe hij moet kruipen. En hoe warm zijn kleine lijfje ook aanvoelt, hij wilt nog steeds het liefst de hele dag voor het raam staan en naar buiten kijken naar alle mensen en auto’s die voorbij komen. Stel je voor dat je toch een keer iets mist!
Misschien is dit ook wel gewoon een typisch voorbeeld van jongen versus meisje. Waar Mason bijvoorbeeld na 5 minuten in de box echt he-le-maal klaar is met de kleine ruimte kan zijn nichtje Zoë (nu 4,5 maand oud) het toch echt met groots gemak wel een half uur in haar eentje volhouden. Is het Mason het zat? Dan laat hij dat merken en nee, dat gebeurt niet zachtjes en subtiel maar met een oerkreet die ze een kilometer verderop ook vast en zeker gehoord hebben. Kortom: waar een meisje zich misschien iets eerder aangetrokken voelt tot het idee om lekker rustig bij mama te kroelen, hebben jongens misschien eerder de drang om door te gaan (correct me if i’m wrong). Tussen alle drukke avonturen, onderbroken slaapjes en half opgedronken flessen melk door mocht ik heus best wel even met mijn kleine man knuffelen, mits ik rondjes door ons huis bleef lopen natuurlijk.
Als nieuwbakken moeder is het natuurlijk vreselijk als je kind iets mankeert, liever nemen we zelf alles over roepen we altijd. Had ik dat laatste nu toch maar niet zo hard geroepen. Inmiddels ben ik zelf namelijk ook gevloerd. Terwijl Mason door oma vertroeteld en vermaakt wordt, lig ik op moment van schrijven met keelpijn en een hoofd vol watten op de bank. Waar ik normaal stiekem toch ook wel eens verlang naar een momentje voor mezelf is het nu maar raar en stil in huis zonder zijn gilletjes, lachjes en brabbeltjes. Nog een klein uurtje en dan is hij weer thuis, ik kan niet wachten op een natte slijmkus en de pretoogjes van mijn lieve kleine Mason! Uiteraard vergezeld met een wandelingetje woonkamer.
Liefs,
Carmen
You might also like
