Wie ben ik? Froukje van Oosterbos (34 jaar), getrouwd met Jef en mama van Polle (3 jaar) en Lode (1,5 jaar) en 5 maanden in verwachting van… een meisje (Yesss!). Na 4 jaar in Istanbul gewoond te hebben zijn we sinds kort weer terug in Amsterdam en ben ik druk met m’n eigen label ‘Frouky’ en slaaf van mijn huishouden….
Een keer een column schrijven? Ja, super leuk! Druk? Ik? Nee joh, dat gaat me helemaal lukken. Wij ‘moeders van nu’ kunnen toch alles? Naast de leuke mama, willen we de sexy vrouw zijn, intelligent en goed verzorgd en de beste vriendin, grappig en begripvol. Soms voel ik me net zo’n circus chinees, je weet wel zo een met van die bordjes. Ik ben dus geen circus chinees en bij mij sneuvelt er dus best wel eens zo’n bordje.
Ondanks dat mijn dag vaak al om 5.30 uur begint (mijn jongste is dan ready to rumble) is het toch altijd haasten. ’s Ochtends vlugvlug douchen en met nat haar in een oud kloffie naar de opvang. In de korte tijd tussen douchen, aankleden en afleveren presteer ik het dan, met behulp van de jongens, om daar besmeurd met pindakaas, snot en tandenpasta aan te komen.
Ik heb dus de leukste kinderen van de hele wereld. Maar ik zou liegen als ik niet zou toegeven dat die opvangdagen de meest geweldige, relaxte, fijne dagen van de week zijn. Even geen mama, even gewoon Froukje. Froukje die probeert van haar label voor hamamdoeken een succes te maken.
Thuis gekomen kruip ik snel achter m’n laptop om eens een flinke deuk te slaan in mijn eindeloze ‘to do’ lijst. Maar niet voordat ik een grote café latte voor mezelf maak. Ondertussen vraag ik me af hoeveel moeders niet een eigen bedrijf hebben of zouden willen? Het leek mij de ideale combinatie; ‘eigen baas’ en er tegelijkertijd voor de kindjes zijn. Zouden die moeders dan ook continu op zoek zijn naar de juiste balans? Voelen zij misschien ook een zekere onrust als ze aan al die bordjes denken. Vooral aan al die bordjes die nog in de vaatwasser staan en waar ze vandaag sowieso niet aan toe komen?
Als ik naar mezelf kijk wil ik altijd veel te veel. Ik duik overal enthousiast in en denk dat alles mogelijk is. Zelfs als de weergoden mij een duidelijke boodschap zenden… Neem afgelopen weekend toen ik op een fair stond, in de stromende regen met m’n kaplaarzen aan, proberend zonnige en kleurrijke hamamdoeken te verkopen. “Dé perfecte stranddoek”. Ja, dat is dus een lastig verhaal als men door de blubber naar je stand moet komen.
Te veel willen, en dan met name te veel dingen tegelijkertijd willen combineren. Overal een succes van willen maken. Productief zijn. Voldoening krijgen. Doelen bereiken. Dat is waar ik, en veel van mijn vriendinnen, tegen aanlopen. Is het onrust? Te veel ambities? Niet snel tevreden zijn? Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Die vraag heb ik mezelf eindeloos gesteld, maar het blijft lastig te definiëren. Het lijkt allemaal zo tegenstrijdig; de ene keer zou ik willen dat ik de kindjes vaker naar de opvang zou kunnen brengen. Maar als ze lief aan het spelen zijn of we bakken samen zandtaartjes en alles loopt gesmeerd, dan vind ik dat het eigenlijk allemaal veel te snel gaat en ben ik juist blij dat ik ze zoveel kan zien én meemaken.
Ok, back to reality, dwaal af, aan de slag, koffie is op…
Wil jij ook altijd ALLES tegelijk?
You might also like
