Remkje (42) is moeder van twee zonen van 12 en 10 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Op mijn vorige column werd volop gereageerd. Hierin vroeg ik of ‘we’ niet te snel scheidden, of we er niet te snel de brui aan gaven in een huwelijk? Logisch dat dit mensen persoonlijk raakt, want bijna iedereen heeft óf zelf een scheiding meegemaakt óf één in zijn nabijheid . Dus ook logisch dat we er allemaal een mening over hebben.
Wat me opviel dat de meeste mensen het eens waren met de stelling dat men te snel uit elkaar gaat. Iemand schreef: ‘Het is als met een broek waar een gat inzit.’ De schrijfster doelde op het fenomeen dat men snel trouwt en vervolgens ook snel weer uit elkaar gaat. Nu heb ik dit zelf van dichtbij meegemaakt. De ene maand ben ik getuige op een bruiloft en de volgende maand hoor ik dat één van de partijen vreemd is gegaan en dat ze weer uit elkaar gaan. Voelde me toch wel enigszins bekocht. Een flitsscheiding, heette dat. Maar deze flitsscheiding van 500 euro all inclusive (lijkt wel een leuke buitenlandse reis) is sinds 2009 alleen nog maar mogelijk voor mensen die een geregistreerd partnerschap hebben en geen minderjarige kinderen. Dus kinderen worden hierdoor beschermd en het huwelijk blijkbaar ook. Gelukkig maar.
Sommige mensen waren het er juist niet mee eens en legden uit waarom zij persoonlijk gescheiden waren. Hen goed recht natuurlijk. Ik kan niet in iemands privésituatie kijken, maar in elk geval ben ik blij dat er mensen zijn gaan nadenken. Dat is tenminste iets! Nadenken over het effect je hebt op het leven van anderen en dan met name je kinderen.
Ik denk dat je als ouders een grote verantwoordelijkheid hebt. Als volwassene ben je zelf verantwoordelijk voor je acties. Als je van je leven een puinhoop maakt, is dat jouw puinhoop en doe je daar waarschijnlijk verder niemand kwaad mee. Bovendien kan een andere volwassene zelf beslissingen nemen als ie persoonlijk last heeft van jouw puinhoop.
Zo niet een kind! Als je van jouw leven een puinhoop maakt, zit jouw kind ook in die puinhoop en erger nog, die denkt dat deze puinhoop zo hoort. Dat is zijn referentiekader.
Fouten maken mag. Ik mag hopen dat iedereen zijn best doet om het ‘goed’ te doen. Er zijn gelukkig maar weinig excessen waarin mensen hun best doen om iets ‘slechts’ te doen. Maar ook met alle goede bedoelingen kunnen kinderlevens flinke deuken oplopen.
En daar zou ik graag mensen bewust van maken. Van welk effect jouw handelen heeft op je kinderen.
Hoe jij je leven leeft, is het voorbeeld voor je kinderen. Hoe jij leeft, welke fouten je maakt, hoe je ze oplost, met die beelden voed je je kinderen op. Opvoeden is voorleven!
Hoe leef jij je kinderen voor?
