Remkje (42) is moeder van twee zonen van 13 en 11 jaar en getrouwd met Ferdinand. Ze heeft gewerkt als kindertherapeut en is nu leerkracht. Remkje geeft elke week op Mama Glossy haar ongezouten mening over actuele zaken en ander moedergoed.
Ouders lijken de lat tegenwoordig wel erg hoog te leggen voor hun kroost. Ik noem een paar voorbeelden die ik hier en daar gehoord of gelezen heb (uit het hele land dus).
Moeder over haar theewater omdat kindlief niet mag afzwemmen en wacht zwemjuf buiten het zwembad op. Ouders die willen dat hun kind een hoger advies krijgt voor de middelbare school en uit alle macht proberen te bewijzen dat hun kind slimmer is dan de test en leerkracht aangeven.
Het opvoeren van de druk begint al vroeg, héél vroeg. Peuter en kleutermoeders die elkaar al aftroeven:
“Loopt/kruipt die van jou nou nog niet?”
“Die van mij was al voor haar derde jaar al dag en nacht zindelijk.”
“Mijn kleuter kan al lezen.”
Niemand die eens zegt: “Mijn kind lag krijsend in het gangpad van de supermarkt, omdat ie zijn zin niet kreeg.”
De lat ligt hoog bij de streberouders. De kindertjes moeten leuk, lief én slim zijn. En ook nog graag muzikaal en sportief! Ze zijn het visitekaartje naar de buitenwereld. Maar als je kind problemen heeft of niet lekker gaat, is dat veel lastiger en straalt dit ‘falen’ af op de opvoeder. Als een kind ‘anders’ is en niet aan al die ongeschreven eisen en hooggespannen verwachtingen voldoet, is er dus een probleem. En dat moet zo snel mogelijk opgelost worden. Ergens is het eng dat ouders zoveel druk op hun kinderen leggen. Ook voor de kinderen zelf, want reken maar dat die de druk voelen. De druk om perfect te zijn en je ouders niet teleur te stellen.
Zou het niet zo zijn dat mensen allemaal hun portie uitdagingen op hun pad krijgen? En onze kinderen dus zelf ook. En dat de klus erin zit om deze uitdagingen of moeilijkheden zo goed mogelijk het hoofd te bieden, hier aan te groeien en zo jezelf te kunnen worden en te mogen zijn?!
Elk kind is ook anders, zit anders in elkaar, maakt andere dingen mee, moet andere dingen leren, heeft moeite met andere dingen, blinkt uit in andere dingen. Dat is toch juist mooi? Er is toch niet één norm waar elk kind aan moet voldoen? Elk kind ontwikkelt zich toch op zijn eigenwijze wijze? Natuurlijk zijn er grote uitzonderingen of grotere problemen en als die zich voordoen, probeer je daar weer zo goed mogelijk mee om te gaan. ‘Such is life’.
Ik lees verschillende blogs van ouders met een kind die héél veel uitdagingen heeft in zijn leven en hoe zij daarmee omgaan. Hoe zij elke dag proberen door te komen. Hoe haren knippen een vreselijke uitdaging kan zijn of hoe een simpel schoolfeestje uit kan draaien op een soort ‘melt down’. Hoe die ouders steeds tot het uiterste moeten gaan en toch elke dag weer die energie en liefde op kunnen brengen voor hun kind. Ik heb zoveel respect voor hen!
Dat is nog eens wat anders dan kwaad zijn omdat je prinsesje nog niet mag afzwemmen dit seizoen.
You might also like
