Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Over babies en moeder zijn; Dingen die ik niet wist. Het zijn er nogal wat. Dus laten we zeggen, deel 1. En er zijn nog een hele hoop dingen die ik nog steeds niet weet, zelfs na het krijgen van een eerste kind.
Ben je zwanger of wil je een eerste kind? Houd dan een afscheidsfeest voor je borsten. Neem er een foto van, poseer in de Playboy, maak een gipsafdruk. Niet van je zwangere buik, maar van je pre-baby borsten. Je ziet ze namelijk nooit meer terug. Blaas een ballon zo groot mogelijk op, laat ‘m leeglopen en stop ‘m in een beha. Dit ben jij, straks. Just saying.
Je smerigheidsgrens daalt. Aanzienlijk. Vond je het vroeger smerig om aan iets te likken dat op de grond was gevallen? Wacht maar tot een speentje twaalf keer per dag valt. Uiteindelijk lik ook jij het een keertje schoon. Flesje babymelk of pap? Denk maar niet dat je het lang volhoudt om elke keer de temperatuur keurig op je pols te meten. Gewoon een slok nemen. Die rillingen van de smaak trekken weg na verloop van tijd. Kwijlerige lepels, plakkerige vingers, hapjes herkauwd brood; ze stoppen het allemaal in je mond. En jij vindt het niet erg. Snotneuzerige kusjes zijn lief en kwijlende glimlachjes worden aandoenlijk. Poep aan je vinger? Kan gebeuren. Drollen in bad- terwijl je erin zit? Ja, dat is mij een keer overkomen, en ja ik vond het hartstikke smerig maar ja, ik moest er ook heel hard om lachen. Op straat aan billetjes ruiken? Je zou het nooit hebben gedaan maar nu, ach, je bent moeder he! Zelfs vlekken op je shirt ontdek je pas terwijl je op kantoor zit. In een meeting. Tegenover een grote klant. Die naar de vlek zit te staren. Oeps. Dat wordt je mentale mantra. Oeps, ach ja. Om maar niet te beginnen over spugen, teruggeven, overgeven of gewoon projectile vomiting. Yep.
Je wordt een mietje en een superheld. Tegelijk. Door emoties, liefde, hormonen, geluk en oververmoeidheid (chronische) ben je emotioneel gezien af en toe misschien ietsiepietsie minder stabiel. Je huilt wat sneller bij een reclame van Warchild, lacht net iets te hard als je kind op straat iets schattigs doet dat echt alleen jij grappig vindt, moet achter-het-behang-plak-gevoelens onderdrukken als je kind wééér niet wil slapen om vier uur ‘snachts en je smelt, bijna letterlijk, als je je man met je kindje ziet lopen. Zomaar, tranen in je ogen. Gewoon omdat je een moeder bent. En iets moois ziet. Of iets frustrerends. Volgens mij komen bij het persen die traanbuisjes ook onder druk te staan. Wat het superheld gedeelte betreft? Um, hallo. Je hebt een heel mens gemaakt. In jouw buik. Als jij niet een van de X-Men hoort te zijn dan weet ik het ook niet. Dat mens laat je ook nog groeien, gelukkig worden, leren, genieten, lachen, ontwikkelen, ga zo maar door.
Je wordt sneller. Je hoeft er niet voor te trainen. Niet voor warm te lopen. Maar als jij je kind richting het open traphekje ziet lopen, als je kleine handjes richting een glas ziet reiken, als je ook maar een spekje gevaar ziet in de buurt van je kind, dan ben jij opeens Usain Bolt on speed. Sneller dan jouw reactievermogen is de bliksem niet eens. Je behoort, met recht, tot die eerder genoemde X-Men.
Zo snel als je wordt, zo irritant wordt je ook. Je praat over je kinderen, laat foto’s zien, vertelt wat ze nou weer hebben geleerd, lacht daar weer hardop om, niemand vindt het grappig, je valt je collega’s ermee lastig, bombardeert familie en vrienden in de groeps whatsapps (waar op den duur niemand meer op reageert) en je facebook wordt een baby foto tentoonstelling. Maar who fokking cares. Dat irritante, snelle, smerige, leeg gelopen mens dat je bent geworden, is wel even een kind aan het opvoeden he. Een heel mens. X-Men unite!
You might also like
