Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Is mijn kind normaal?
Ok, ik moet iets bekennen. Mijn blog hier op het gezellige Mama Glossy is met terugwerkende kracht geschreven. Sommige stukjes heb ik op het moment supreme geschreven, anderen schreef ik weken later, terugdenkend aan de desbetreffende momenten. Het is niet zo dat m’n dochter inmiddels dertien is en met mascara op door de Kalverstraat loopt met haar vriendinnetjes. Mijn God, daar moet ik echt nog niet aan denken. Nee, ze is nog steeds tandloos, met een half kale plek op haar achterhoofd en lekkere dikke spekbeentjes waarmee ze wankel rechtop kan blijven zitten. Met andere woorden, ze is of een mannetje van 85 jaar oud of een baby van een paar maanden. Maar zelfs nu ik al maanden mamma ben vraag ik me regelmatig af of alles wel ‘normaal’ is. Baby’s zijn immers zo raar af en toe…
Terugdenkend aan de eerste weken na de bevalling heb ik haar zojuist bedankt. Niet voor de bevalling, nee, ze had ook zonder de Lambada te dansen in m’n baarmoeder naar buiten kunnen komen zodat ik misschien iets minder kleerscheuren had opgelopen, maar goed, dat heb ik haar vergeven. Ik heb haar bedankt voor alle slaapgevulde nachten. (Kan even niet op de tegenhanger van ‘slapeloze’ nachten komen, we houden het maar op slaapgevulde, bij deze). Mijn man en ik herkennen dat beeld van slapeloze nachten, dat zo veel ouders al struikelend over hun wallen schetsen, niet helemaal. Juist dat beeld van doodvermoeide ouders vindt iedereen zo normaal, maar wij niet. Lila Bear sliep al vrij snel uren achter elkaar door. Bij het consultatie bureau vond ik het dan ook nodig om te vragen of dat wel ‘normaal’ was. Maar wat blijkt? Alles is normaal! Elk geluid, elke beweging, elke blik, elk raar vlekje en dingetje; allemaal normaal. Bij het eerste bezoekje vroeg ik bezorgd waarom mijn dochter een vacht had. Ik had een aflevering van Reportage gezien over zo’n weerwolf jongetje en zag de raarste dingen voor me. Wat blijkt; babyvacht is normaal. Met terugwerkende kracht kan ik zeggen dat het klopt, ze heeft geen overmatige beharing meer. Waarom ze nog zo weinig haar op haar hoofd heeft? Is normaal. Dat ze alles met haar tenen lijkt te willen pakken? Je raadt het al, normaal. O-benen? Doodgewoon. Diarree? Doorsnee. Vervellende hoofdhuid? Hebben ze allemaal. Dus blijkbaar hebben alle babies al die rare dingen en maakt het feit dat ze het allemaal hebben het weer helemaal gewoon. Heel normaal. En oh, nu ik toch terugdenk aan het consultatie bureau; het is ook blijkbaar heel normaal dat elke ouder de grap moet maken dat het ‘het consternatie bureau’ moet heten. Iedereen herhaalt het met zoveel enthousiasme dat je zou denken dat ze het zelf bedacht hebben. Niet normaal.
You might also like
