CORINE BLOGT: IBIZA BABY

Ik was nog geen half uur bevallen of m’n man begon al over het eerste tripje dat we met z’n drieën moesten maken.  Naar Ibiza, wel te verstaan.  Want daar moest hij werken.  Over een paar weken.  M’n nekharen gingen al overeind staan bij de gedachte aan het reizen met zo’n jonge baby.  Zelf heb ik sinds ik klein ben oren die bijna ontploffen als ik vlieg.  Ze kunnen bij druk niet klaren en een gescheurd trommelvlies is mij niet vreemd.  Ik herinner me nog goed dat ik een keer bij m’n moeder was, heel veel oorpijn had en opeens een blik van pure horror in haar ogen zag.   Er kwam bloed uit m’n oor.  Gescheurd trommelvlies, bleek achteraf, maar op dat moment dacht ze volgens mij dat m’n laatste uur geslagen had.  Enfin, dat zag ik niet zitten met een kleine, nieuwe baby.Acht en een halve week oud was Lila toen ze met haar paspoortje en haar boardingpasje voor het eerst in een vliegtuig getild werd.  Op weg naar Ibiza, woehoew.  Die woehoew was ver te zoeken in de weken ervoor.  Ik voelde me nog half zwanger, hormonen vlogen m’n neusgaten uit en ik heb enorm gestresst over wat mee te nemen, baby in de hitte, baby in de zon, muggen, mieren, olifanten, je kent het wel.  Drie hoedjes, zes tubes factor 50 zonnebrand, kinderparacetamol en een halve apotheek later konden we in ieder geval vertrekken.  Mijn koffer bevatte meer kleding van haar dan van mijzelf en ik kwam er de week erna achter dat ik misschien ietsiepietsie te veel mee had genomen.  Maar het zal mij niet gebeuren dat ik op Ibiza zit en net dat ene rompertje nodig heb of dat haar twee hoedjes van een berg af waaien en ik geen derde heb.De vlucht ging snel, gemakkelijk en oorpijnloos.  Onze omzittenden zeiden nog dat onze Lila wel vaker mee mocht vliegen, zo muisstil en vrolijk als ze was.  Uiteindelijk was Ibiza een heerlijke week.  Manlief heeft elke dag gewerkt maar ik had vriendinnetje lief mee en we hebben heerlijk aan het zwembad (in de schaduw) gezeten, lekker (vroeg) gegeten in kleine (schone) restaurantjes en zelfs een (halve) wedstrijd van Oranje voor het WK gekeken in een kroeg met blije (aandachttrekkende) baby erbij.  Het was ook fijn om in de warmte even bij te komen van die eerste weken als nieuwe ouders.  We zijn zelfs uit geweest.  En met uit bedoel ik niet even een borreltje op de hoek.  Nee, die ene keer dat we ’t doen, doen we ’t goed.  Eten bij Amante, onze prachtige trouwlocatie van slechts een jaar eerder, en daarna naar de Pacha met een grote groep.  Op weg naar Amante moest ik huilen en keek ik heel zielig naar filmpjes van m’n dochter, wat miste ik haar erg.  Eenmaal in de Pacha genoot ik best wel van een avondje los kunnen gaan.  Heel eventjes maar.  Tot zeven uur ’s ochtends.  Mijn schuldgevoel over weg gaan zonder kind verdween langzaamaan, we hadden dit eigenlijk ook wel eventjes verdiend.

Die ochtend zag ik de zon over de heuvels glijden, hoorde ik de vogeltjes en was ik zielsgelukkig.  Mijn kindje lag binnen te slapen, ik had een heerlijke avond gehad en ik zat gewoon lekker op Ibiza met man en vriendin.  Als je me een paar weken eerder had verteld dat ik me zo zou voelen had ik je niet geloofd.  En had ik ook niet geloofd dat een baby geen zes paar sokken nodig heeft op Ibiza.