Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we verwachten een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere ben ik niet, dolbij met de komst van ons kindje wel!
Ik neem verlof. Dat is beter voor jou en voor mij.
Zittend aan tafel in de showroom van Cavalier bekijk ik nog wat laatste zaken voordat mijn volgende klant langskomt. Ik ben 36 weken zwanger, zo bol als een orka en probeer de zaken een beetje af te ronden zodat ik ‘een soort van’ verlof kan nemen. Stellig kan ik niet zijn als het op mijn verlof aankomt want ik ken mezelf en mijn bedrijf en ik weet dat er situaties gaan komen waarin ik toch echt mijn voetjes van de bank moet halen en een en ander moet oplossen. Het atelier belt of ik het rits beleg in zwart of beige leer wil. Een online shopper mailt met de vraag of er een Ipad in de binnenzak van een shopper past. Een magazine wil informatie voor een publicatie. Een blogger wil weten of ze een foto van m’n hond mag plaatsen. Vodafone Telemarketing belt voor de vierentwintigste keer over een aanbieding en wordt door mij uitgescholden. Natuurlijk, de stagiaires lossen een hoop op maar hebben zelf vaak nog meer vragen dan mijn klanten en zijn niet bevoegd om belangrijke beslissingen te nemen.
Zonder dat ik het door heb schuift mijn klant aan. Ik heb haar al een tijd niet gezien, de winkel had het erg zwaar in de huidige economie en ze heeft een seizoen lang haar inkopen op een lager pitje gezet. Nu ze terug is wil ze een mooi beeld van Cavalier neerzetten in de etalage. Leuk, we gaan er weer voor. Ik sta op van tafel om enkele luiertassen en babyschoentjes te pakken welke mooi in haar etalage zouden staan.
“Sjezus Christus! Jij bent gewoon hartstikke zwanger!” roept ze met grote ogen en open mond. Ik kijk even naar m’n buik en dan weer naar haar. “Uh, ja, had ik dat niet gezegd?” “Hoeveel weken ben je eigenlijk? Je lijkt wel veertig weken! Ga even zitten ik pak alles wel! Maar vertel eerst even over je zwangerschap!” en vanaf dat moment ben ik de klant kwijt. Al haar interesse ligt bij mijn zwangerschap, misselijkheid, baby namen, creches en borst- of flesvoeding. De tassen zijn bijzaak geworden. Het wordt een prima bestelling en haar etalage zal er mooi uit komen te zien, echter is het de zoveelste keer dat ik heb moeten aanhoren dat ik nu echt, maar dan ook echt, serieus echt met verlof moet gaan. Zuchtend verlaat ik die dag de showroom. Ik ben ook écht toe aan verlof.
’s Avonds zet ik mijn out of office reply aan. Zwangerschapsverlof, je mail wordt doorgestuurd naar collega, alleen bellen met dringende vragen, je kent het wel. Wist ik veel dat de gemiddelde mens daar lak aan heeft! De volgende dag krijg ik al een aantal telefoontjes van mensen die eerst gemaild hadden en blijkbaar de conclusie hebben getrokken dat hun vraag van levensbelang was. Dat ze dringend moesten weten of ik de babyschoentjes ook in turquoise kon maken. Dat er iemand zou sterven als ik niet binnen 24 uur had laten weten of ik hun trouwkaartje kon ontwerpen. Weken lang heb ik dubbele uren gewerkt om een collectie vooruit te ontwerpen, om te zorgen dat ik niet tussen de weeën door nog een keuze moest maken tussen de stalen mint of menthol leder. En nu ben ik leeg. Zakelijk eventjes leeg. Leer inkopen moet plaats maken voor babyshoppen. Showroom inrichten? Babykamer vind ik eventjes heel veel leuker. Ik wil me gaan richten op het feit dat er een mini-me aankomt. Ga foto’s van m’n buik maken in plaats van tassen fotograferen. Zakelijk overleg doe ik wel met mijn muze Percey de Cavalier.
Mijn daadwerkelijke verlof betekent dat ik nog steeds een paar uurtjes per dag werk maar ik heb m’n kantoor verplaatst naar m’n woonkamer en heb een knop omgezet. Mensen die mijn out of office reply hebben ontvangen moeten maar begrijpen dat het wat langer duurt eer ze respons krijgen. Ik heb er heel veel moeite mee om mijn bedrijf eventjes los te laten maar heb wel een knop omgezet. Mijn baby, mijn zwangerschap, mijn prive leven is nu even belangrijker. Daarnaast is mijn toch al geringe geduld een beetje op en wil ik mezelf en anderen beschermen van hormonaal gesnauw. Die dag krijgt alleen een vriendin, die loopt te zaniken dat ze 34 weken zwanger is en dat verlof leuk is maar dat ze er niet op-ti-máál van kan genieten omdat ze vaak hoofdpijn heeft, wel eventjes de volle laag. Wees blij dat je echt verlof hebt, dat je de kantoordeur achter je dicht hebt kunnen trekken en er niet meer over na hoeft te denken. Dat je vanochtend geen huilende stagiaire aan de telefoon had of nog snel achter een trage leverancier aan moest. Het mooie is wel dat mensen die mij nu met megabuik zien en te woord staan, mij niet durven tegenspreken en vrijwel overal aan toegeven. Het is bijna eng, de macht die dit met zich mee brengt. En daarom, lijkt het mij voor de hele wereld verstandig, als deze dame vrij gaat nemen.
You might also like
