Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we verwachten een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere ben ik niet, dolbij met de komst van ons kindje wel!
Na zo’n twee dozijn weken zwanger te zijn ben ik toch wel erg benieuwd geworden hoe de kleine diva, die me rotschopt van binnen, eruit ziet. Op een gewone echo zie ik nog steeds niet veel meer dan een mooie aardappel en moet ik toegeven dat ik vaak ‘ja, ik zie het’ zeg terwijl ik geen idee heb waar ik naar kijk. Dan overvalt je toch dat gevoel van ‘Waarom zie ik het niet!? Wat ben ik voor moeder?’ als je door de ziekenhuisgangen naar huis sloft met de zwart wit printjes in je bezwete handen.
Vriendin F. stelt voor dat ik een 3D echo moet laten maken. Nou heb ik me voor mijn werk net verdiept in de wereld van 3D printen en word ik helemaal blij als ik me voorstel dat we bij een arts komen die een echo maakt en vervolgens met z’n 3D printer ons baby’tje op ware grootte uitprint. Zodat we een 3D/4D beeld van ons kind op de salontafel kunnen neerzetten. Helaas. Ik zat ernaast.
De meest bekende 3D dokter van Amsterdam is Dokter Papa, hij zweert dat het echt zijn naam is, ik heb het gevraagd. Echt waar. Dr. Papa heeft wachtlijsten met mamma’s-to-be die hun telgen-in-wording zo goed als live willen aanschouwen. Er is nog een plekje over een aantal weken.
In alle vroegte verschijnen Robin en ik in het pittoreske Ijburg in Amsterdam. Wij treffen: een vriendelijke dokter Papa, mooie wachtruimte en ik schat zo’n 4679 geboortekaartjes aan de muur. Ok, de man is populair. Ik mag meteen liggen voor de echo en zie mijn meisje direct. Dr. Papa werkt met grote tv schermen die toch ietsiepietsie duidelijker zijn dan de zwart-wit-groen monitor uit 1973 in het ziekenhuis. Hij laat het verschil zien tussen de gewone echo en de 3D echo. Fantastisch!! Veel duidelijker, begrijpelijker en ‘echter’. Voor het eerst zie ik mijn kindje goed zitten. Alsof er een camera in mijn buik rond haar heen draait. Het is prachtig om te zien en ja, ik moet huilen, en nee, ik doe niet alsof ik het zie, ik zie het echt. Het is moeilijk om te zien of ze op mij of op Robin lijkt want een paar seconden later draait ze zich en ligt ze in een hartstikke verkeerde positie waardoor we haar gezicht niet meer goed zien. Nu al dwars met capsones. Ze draait zich nog een keertje om maar ligt achter de navelstreng waardoor ze eventjes op de Joker uit Batman lijkt. Dr. Papa vindt het verstandig als we morgen even terugkomen. Dan ligt ze misschien beter.
Uhuh. Dokter Papa, leer mij m’n kind kennen. Ze ligt morgen tien tellen goed en vliegt dan toch weer een andere kant op. Ik heb geen 3D echo nodig om mijn kind te kennen, ik voel haar al driekwart jaar elke seconde van elke dag.
(nb: ze lag 6 seconden goed de volgende dag)
You might also like
