Paco de kapitein heeft geen kinderen, volgens mij. Hij heeft geen idee hoe moeilijk hij ‘t ons maakt en ik sta op het punt om hem van de boot af te flikkeren dus ik hoop dat ‘ie kan zwemmen. Het leek zo leuk en goed geregeld, een hele dag een zeilboot huren met zes volwassenen, een peuter en twee dreumesjes. Van te voren een keer of vier gebeld om te verifiëren dat er cabins aan boord waren waar de kindjes konden slapen, dat er zwemvesten aanwezig waren en om alle andere honderd items van onze checklist te regelen. Het is nou eenmaal niet meer ‘mañana mañana we zien wel’ met drie hele jonge kindjes op vakantie. De dagen van ‘wat trek ik aan’ als enige zorg
voor morgen zijn voorbij.
Voor een klein fortuin huurden we de hele dag die privé zeilboot die ons van Ibiza naar Formentera zou brengen en waarop we de hele dag zouden kunnen vertoeven. De avond ervoor bleek na een telefoontje met Paco de kapitein dat er geen zwemvesten voor kinderen aan boord waren. Die moesten we bij het verhuurbedrijf, aan de andere kant van het eiland, ‘eventjes’ ophalen. Toen we met onze verhuiswagen aan tassen, eten, kinderen, zwemvesten, drinken en twee buggies bij het strand aankwamen liet Paco ons genadeloos weten dat de buggies niet mee konden. Volgens hem hadden we die ook niet nodig. Volgens ons wel, waar gingen ze anders slapen als we aan land gingen. Na wat Spaans geruzie besloten we de buggies maar in de auto te laten, we zouden het wel oplossen en hadden geen zin om nog langer in de zon op het strand te staan bakkeleien met kids en inboedel onder ‘t zand.
Rubber bootje naar de zeilboot, geen kinderen of spullen in het water laten vallen, installeren en zeilen maar! Het is werkelijk heerlijk, wind in de haren, blauwe zee om ons heen en gezellig met z’n allen kletsen en lachen. Maar na een half uur wordt de peuter erg stil en een paar minuten later begint ze over te geven. Oh ja, zeeziek, even vergeten dat dat ook nog kon. Mijn dreumes staat rechtop, haar haren ook, zichtbaar te genieten van de zeelucht en de zeilen van de boot. Na een tijdje wordt zij niet zeeziek maar heel moe, dus we vragen Paco de kapitein of we haar in de cabin kunnen leggen. Dit is het moment dat ik hem van de boot af wil gooien; hij vertelt ons doodleuk dat hij op de boot woont en de cabins vol zijn met zijn spullen dus nee, dat kan niet. Weer bakkeleien en weer leggen wij het af want we zijn er een beetje klaar mee.
Mijn man zit vervolgens twee uur stil in de schaduw op het dek omdat onze dochter goddelijk in z’n armen ligt te slapen. Leuk voor haar, na een uurtje niet meer voor hem. Dreumes nummer twee is ook doodmoe maar kan niet in slaap vallen. Niet leuk voor haar, niet leuk voor haar ouders, we weten allemaal wat er gebeurt met een kindje dat moet maar niet kan slapen. De kapitein is verder wel aardig en doet zijn best maar snapt klaarblijkelijk de ballen van het reilen en letterlijk zeilen met kinderen. We meren aan bij een strandje waar we het allemaal zat zijn na een uurtje. Het is saai, we zijn een beetje geïrriteerd en oke, het water is het mooiste en blauwste water van
Formentera maar dat hebben we na een half uur ook wel gezien. We willen naar Ses Illetes, Paco doet wat we vragen en dat blijkt meer dan de moeite waard.
Dreumes nummer twee valt eindelijk in slaap dus haar ouders besluiten met haar aan boord te blijven. Het schitterende witte strand, het warme blauwe water en de muziek van de strandbar maken alles meer dan de moeite waard. Helaas hebben we hier nog maar eventjes om te genieten want we moeten nog terug zeilen. Als eerste en enige Spanjaard ooit staat Paco stipt op tijd op ons te wachten bij het rubberen bootje. Op de terugweg valt mijn dochter weer in slaap bij haar vader (sorry, schat) dus moet hij weer roerloos met haar blijven zitten. Ik kruip naar het zonnige dek en kan een uurtje even uitwaaien met niks of niemand om me heen. Stiekem geniet ik er verschrikkelijk veel van. Ik kijk af en toe achter me en zie m’n man stiekem genieten van zijn slapende kindje.
Stiekem was het toch wel heerlijk, deze dag. Dat weerhoudt ons er echter niet van om als een stel echte Hollanders onze klacht in te dienen bij het verhuurbedrijf van de boot. Want als de kids hadden kunnen slapen in een cabin, was het voor iedereen een perfecte dag geweest. We hadden nooit moeten instemmen met het achterlaten van de buggies en het cabinverbod. Les voor de volgende keer.
You might also like
