Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Er zijn dagen dat ik het niet erg vind, hartverwarmend zelfs, dat de woonkamer eruit ziet alsof Bart Smit erin gekotst heeft. Vandaag is niet zo’n dag. Heb jij dat ook als moeder? Die spulletjes-schizofrenie? Hetzelfde gevoel heb ik met bepaalde miskopen in huis. Soms tolereer ik ze, andere momenten wil ik ze binnen een minuut op marktplaats zetten en/of in brand steken.
Oef, de lijst van miskopen. Mijn portemonnee huilt als ik eraan denk. Met stip op nummer één staat bij ons de kinderstoel. Het witte ei, de Mima Moon. Ziet er zo mooi uit. Gekocht door mijn man in de periode waarin alle newborn inleg kussens niet leverbaar waren. Kwamen we na een maand en 4963 bezochte websites en telefoontjes achter. Ongeveer net zo veel onbeantwoordde of genegeerde mailtjes naar het merk, het hoofdkantoor en alle distributeurs later hebben we de moed langzaam in onze sloffen laten zakken en gewone kussens in die stoel gepropt. De ligstand is niet zo liggend als op het fotootje. De stoel is zo hard dat dochter-lief in een slechte bui haar hoofd heel dramatisch en hard tegen het achterste vlak kan klappen. De gordels zijn een wirwar aan losse riempjes die nooit strak blijven zitten. En als klap op de vuurpijl misstaat ‘ie volledig in ons interieur, maar dat is de schuld van mijn goedbedoelende man.
Nummer twee: alles, maar dan ook alles met lastige knoopjes. Bloesjes, jurkjes, broekjes, truitjes…waarom maken merken kledingstukken voor babies met knoopjes zo klein en ingewikkeld dat er zes handen en een narcose voor nodig zijn eer je ze los krijgt? Toen ik zwanger was stond ik niet stil bij het feit dat een baby van zes maanden aankleden zo makkelijk is als het geven van een French manicure aan een octopus. Maar dat is dus wel zo. No more knoopjes, nooit niet.
Drie: de flessenwarmer(s). Phillips en Alecto. Soms een brandhaard, soms een koelkastje, warmt nooit precies hetzelfde op en een grote bron van frustratie geweest voordat we de magnetron besloten neer te zetten.
De vierde: Drie babybadpakjes. Heel schattig, totaal nutteloos. Deels miskoop, deels miskado. Nooit bij stilgestaan dat je met een baby jonger dan een jaar eigenlijk niet een chloorrijk, koud zwembad in springt.
Het vijfde ding: De Alecto smart babycamera. Not so smart, after all. Het kan aan onze muren liggen, dat wifi er niet doorheen komt, maar dat ding doet het slechts de helft van de tijd. Met een app op je telefoon hoor je je baby in de gaten te kunnen houden. Echter valt de verbinding de hele tijd weg en heb ik meer stress van kijken of ‘ie werkt dan als ik gewoon naar haar kamer zou lopen om te checken of ze nog wel ademt. Temperatuur meting is leuk maar altijd drie graden warmer dan de werkelijkheid. En een foto nemen van je slapende baby is grappig bedacht maar dat korrelige grijze beeld hoef ik niet in een lijstje op tafel. Leuke bijkomstigheid is dat de camera in haar kamer een cirkel aan rode lampjes heeft die hypnotiserend (en wakker-houdend) werken.
Zes: baby dagcreme van Weleda. What can I say, ze had drie schilfers op haar gezicht dus ik sprintte gelijk naar de Etos. Één keer gebruikt voor ik me besefte dat een baby echt geen dagcreme nodig heeft.
En zo zijn er nog veel, veel meer. Tegenover de miskopen lijst staat uiteraard (en gelukkig) een arsenaal aan aanraders en top-aankopen. Die deel ik een andere keer. Nu ga ik even het overgeefsel van Bart Smit opruimen.
You might also like
