Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Ze is zo lief. Echt waar. Een engeltje. Met blauwe ogen die je ziel lijken te doordringen en te vullen met liefde. Met een glimlach waar de wereld van gaat stralen. Met spekarmpjes die je om je heen wilt voelen. Als ze mamamama zegt smelt ik helemaal want ik doe dan alsof ze mama zegt.
En soms is het een ontzettend monster. Een eten-naar-de-hond-gooiend, servies-slopend, op-je-schouder-kwijlend, muts-aftrekkend, vlekken-makend, biscuit-knoeiend, konijn-achtervolgend, per-ongeluk-kopstoot-gevend monster. Ik weet dat het er allemaal bij hoort, dat het een leerproces is. Maar soms is het oh zo vermoeiend. Ze doet niks met opzet, alles gaat uit interesse maar die zoektocht naar sloperij en eetbare kabels en hondenoren vergt soms het uiterste puntje van mijn energie en mijn fysieke gestel. Op die dagen ben ik blij met de papa-dag. Ik krijg de kriebels van het woord papa-dag. Niet de ‘kijk, Matthew McConaughey op tv zonder shirt’ kriebels, maar de ergernis kriebels. Immers, het is elke dag papa-dag. Elke dag mama-dag. Papa ben je niet alleen op woensdag, dat ben je op elk moment van de dag. Het is niet hetzelfde idee als ‘schoonmaak dag’ (eens in de ….. zoveel tijd) of oudejaarsdag eens in het jaar. Je bent altijd, altijd papa. En mama. Maar los van mijn ergernis over de benaming ben ik als een kind zo blij met het feit dat mijn man elke woensdag met zijn monster opgescheept zit.
Het is toch een verschil met de oppas of de oma, als papa thuis blijft. Ten eerste hoef je het huis niet op te ruimen ‘sochtends, want dat doet papa. Je kunt je bed uit rollen en net zo lang douchen tot je alle conditioner uit je haar hebt gespoeld en niet half onder de douchemousse eruit moet vliegen omdat het engelige monster opeens wakker wordt. Boodschappen doen? Dat doet papa. Waslijst aan klusjes of ‘dingetjes te doen’? Papa. Hoe meer ik dit opschrijf hoe meer ik me besef dat ik ontzettend dankbaar ben voor die bewuste papa. Als ik soms op woensdag, helemaal gesloopt en onder het stof, na tienen thuiskom uit mijn atelier in Brabant, staat er een ongelooflijke maaltijd op tafel, is het huis opgeruimd, staat er een muziekje op en slaapt ons lieve dochtertje vredig in haar bedje. Hoe hij het doet, snap ik soms niet want de meeste dagen dat ik twaalf uur lang met haar heb gezeten lijkt de woonkamer op Chernobyl, heb ik een Barbie in mijn ongewassen haar hangen en ligt mijn telefoon naast de tafel met veertien gemiste oproepen omdat ik ‘m al drie uur niet kon vinden. En de baby zit klaarwakker, bedekt met wortelpuree te lachen. Tuurlijk hebben we beiden dagen dat het net even anders gaat maar dit is wel de strekking van de mama- vs. papa-dag.
Vandaag is het even mama-en-papa-dag. Want mama werd verwend door papa die een dag in Rome moest werken en het blok aan zijn been besloot mee te nemen voor een romantisch weekendje. Ik schrijf deze blog vanaf een balkon in Rome, wijntje erbij, telefoon naast m’n laptop. Voor het geval dat oma belt. Omdat het monster de hond heeft besmeurd met bananenpap. Of zoiets. Maar dat is niet mijn probleem, het is immers oma-dag! Cheers!
You might also like
