Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Badkuipcolumnist. Wat een prachtig beroep! Columns schrijven in chique Nederlands, beginnend met zinnen zoals ‘Lieve lezers, vergezelt U mij…’ uitgesproken met een Beatrixerig accentje en geschreven vanuit een op-pootjes-staande-badkuip onder het genot van een cognacje bij kaarslicht. Om te begrijpen hoe ik op deze gedachtengang kwam, moeten we even terug in de tijd.
Lieve lezers, vergezelt u mij naar vierentwintig uur geleden. Ik liep met vrolijke baby en hardwerkende man in het centrum van Rome. Ik had de temperaturen in midden Italie ietwat onderschat en was al verkouden geworden na een avondje winkelen in wat voelde als vrieskou. Geen zorgen, Lila Bear was warm ingepakt, zij had wel mutsjes en sjaals en skipakken meegenomen in haar koffer. Ik slechts een te klein leren jasje dat niet dicht kon. (Maar, he, het stááát zo mooi). Een impuls-koop-vest later liep ik iets warmer maar inmiddels verkouden in La Bella Italia. ‘s Avonds vlogen we terug, ‘s Nachts was ik te moe om de koffers uit te pakken.
De volgende ochtend lagen er volle koffers, stapels was, inboxen vol bestellingen en een baby met trek in een flesje op me te wachten. Toen ging mijn telefoon. Mijn oppas voor de maandag en dinsdag kon niet komen. Ok. Enter alarmfase code zero rood oranje mach 5 times infinity. In woorden die ik niet van de redactie mag opschrijven, probeerde ik oplossingen te vinden en dronk ik veel te snel mijn te hete koffie. Ik proefde toch al niks omdat ik nog snipperiger verkouden was dan de dag ervoor. Koffers en was: geen prioriteit. Bestellingen: moeten vandaag worden afgehandeld. Baby: oh, moet nu eten. Baby eerst. Agenda erbij. Ik besloot om een paar afspraken te verzetten en Lila Bear mee te nemen naar de showroom. Het was even niet anders.
Later die middag stond ik in mijn kantoor, baby op tafel, deur op slot, een luier te verschonen. Dit was echter een luier die ik echt niet in m’n kantoor in de prullenbak kon gooien. Ik zette Lila Bear terug in de kinderwagen en sloop met luier in zakje en kinderwagen naar de toiletten waar ik a la Mr. Bean onopvallend de luier in de prullenbak wou gooien. Eenmaal in de toiletten moest ik toch echt even zuchten. Veel te doen, baby verdient alle aandacht, werk roept, neus loopt. Ik graaide in m’n broekzak naar een tissue om te snuiten en trok daar een grote stofbal uit. Die oprolbare stofwolk die je van het filter in de droger schraapt? Die zat in mijn broekzak. Ik besloot niet veel later naar huis te gaan om daar even de zaken op orde te krijgen. Gelukkig kwam ik tegelijkertijd binnen met mijn man. Het leek me verstandig om eventjes in bad te ontspannen terwijl de kroost knuffelend in de woonkamer zat. Eenmaal in bad verlangde ik naar m’n laptop om nog even wat werk af te ronden. En dacht aan een waterproof laptop. Zo’n tafeltje over het bad heen. Oe, zo’n antiek bad. Een drankje erbij. Stel je voor, het is je beroep om vanuit bad te schrijven! Badkuipcolumnist! Het slaat nergens op. Echt helemaal nergens. Maar ik was eventjes aan het spreekwoordelijke einde van mijn spreekwoordelijke Latijn en tsja, dan bedenk je van alles en denk je helemaal niks. Na die vierentwintig uur gaat alles overigens weer prima hoor. Was gewoon een tiny little Monday breakdown.
You might also like
