Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we verwachten een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere ben ik niet, dolbij met de komst van ons kindje wel!
Het voelt ironisch om met m’n zwangere buik een virgin cocktail te bestellen bij het barretje aan de zee op het parelwitte strand van Turks & Caicos. Ik ben duidelijk geen virgin meer, dacht ik terwijl ik m’n buik van bovenaf bekeek. Mijn witte bikini met pailletten stond ook een beetje belachelijk, helemaal uitgerekt over m’n groeiende cupmaat met steeds kleiner wordend broekje eronder. Om het idiote plaatje af te maken had ik ook nog eens een enorme hoed op om m’n gezicht te beschermen van een panter print patroon door de zon. Hoe belachelijk ik mezelf er ook uit vond zien, ik genoot van elke seconde samen met mijn boyfriend-turned-husband. Dit was naast een babymoon toch ook een beetje onze honeymoon.
Op een verlaten strandje aan de zuidkant van het kleine eilandje lagen we heerlijk in de warme, blauwe zee. Blij met onze beslissing om naar dit Caribisch pareltje te gaan in plaats van op safari. Dit voelde toch een stuk veiliger.Terwijl we in het water lagen te dagdromen over de heerlijke vakantie, hoe ons dochtertje eruit zou zien en waar we ’s avonds gingen eten voelde ik opeens een keiharde steek in m’n been. Ik gilde, Robin sprong op en ik begon als een gestoorde om me heen te spetteren. Nog een steek, ditmaal in m’n arm. Als een achterna gezeten tapdanser vloog ik springend en spastisch het water uit.Robin stond even beduusd naar het water te kijken voor hij een sprintje richting strand trok. Op m’n arm en been waren inmiddels brandende rode plekken ontstaan. Ik censureer m’n taalgebruik van dat moment maar even maar je kunt je voorstellen wat ik allemaal riep. Veilig? Ammehoela.
Thank god for Iphones en internet op momenten als deze. We zochten zo snel mogelijk de dichtstbijzijnde hbo/ziekenhuis/huisarts/dierenarts/tandarts wie dan ook. Handdoeken en strandtas de auto in en karren naar een of andere spoedpraktijk welke volgens internet open zou zijn. Internet had ’t mis, ze waren gesloten maar er was gelukkig een arts aanwezig. Een engelsman nog wel. Hij stelde een aantal vragen over mij, de zwangerschap en wat er was gebeurd. Zorgelijk keek hij naar mijn onaangetaste arm. Die aders op mijn hand, die baarden hem zorgen. Gênant, want ik heb altijd van die infuus-uitlokkende aders. Op naar de rode brandende vlekken. Heel rustig concludeerde hij dat ik kwallenbeten had. Mijn paniekerige vragen of dit gevaarlijk was voor de baby wist hij gelukkig allemaal met nee te beantwoorden. Ik kreeg een crème (die óók niet gevaarlijk was voor de baby) en we reden terug naar het hotel.
Het zijn dit soort momenten waarop je beseft hoeveel je bent veranderd. Voor de zwangerschap zou ik zeuren over de branderige pijn, waarschijnlijk zielig doen en vragen wanneer ’t weg zou trekken. Nu, Corine +1, interesseerde me helemaal niks meer behalve of datgene wat er was gebeurd, ook maar enig effect op ons kleintje kon hebben. Kwallenbeet, haaienbeet, zolang ons kleintje maar veilig is. De rest van de vakantie hebben we overigens beten-vrij doorgebracht in volledige gelukzaligheid…
You might also like
