Als creatieveling in hart en nieren geniet ik van mijn werk en mijn eigen bedrijf, tassen- en accessoiremerk Cavalier. Fotografie, grafisch design en wenskaarten ontwerpen zijn naast Cavalier mijn grootste bezigheden. Ik woon samen met een verwende Cavalier King Charles Spaniel, Percey (tevens de muze achter mijn merk), een brutaal konijn dat de hele dag in de woonkamer ligt te loungen en, niet te vergeten mijn lieve Robin, sinds een klein jaartje mijn man te noemen. Ooit, ja ooit, wilden we wel een kindje. Ooit kwam echter eerder dan gepland en we kregen een dochtertje. Een roze wolkerige zwangere was ik niet, dolblij met de komst van ons kindje wel!
Een paar weken geleden zei ik op zondag tegen mijn man, ‘Ik moet Frans weer even bellen voor een doorpas’. Frans is de couturier Frans Molenaar en ik had afgelopen seizoen, een paar maanden na m’n bevalling, beloofd te bellen als ik me weer fit (lees; slank) genoeg voelde om mee te lopen in zijn modeshow. De volgende ochtend kreeg ik het bericht dat Frans was overleden.
Op zo’n moment staat de tijd even stil. Zo stil dat ‘ie razendsnel door je hoofd heen flitst. Ik heb sinds mijn achttiende voor Frans gelopen, dat is…laten we het in het midden houden, al heel veel jaren. Ik bewonderde hem als couturier en als mens en heb vaker naast hem in een bruidsjurk gelopen dan naast mijn eigen man. Ik ben hem ontzettend dankbaar voor het feit dat hij in me geloofde en dat ik zijn kleding mocht dragen. Het is een eer om zoveel jaren voor zo iemand te hebben gewerkt. Het plotselinge verlies betekende ook gelijk het einde van een tijdperk voor mij. Ik stond opeens oog in oog met het verleden en besefte me op dat moment pas hoe de jaren voorbij zijn gevlogen. Van bitterballen en witte wijn in het Amstel Hotel naar opvolgmelk en gestoomde broccoli puree in de woonkamer. Het is zestien jaar (nou verklap ik alsnog m’n leeftijd) later, opeens.
Gehuld in het verdrietige moment pak ik mijn kleine dochtertje nog even stevig vast. Ik wil genieten van elke minuut dat ik met haar samen ben, wil geen seconde missen van haar ontwikkeling. Het gaat zo snel, dat leven, Terwijl ik van alles denk en terugzie in gedachten steekt Lila Bear haar vingers in m’n mond en krabt hard aan mijn tandvlees. Nadat ze vorige week ontdekte dat er tanden in monden zitten is ze meer dan geïnteresseerd in tandheelkunde en tandkrabkunde. Ik zet haar neer en leun even tegen het aanrecht aan, mijn gedachten nog bij Frans en bij ‘vroeger’. De ene na de andere modeshow flitst voorbij, gesprekken met Frans, ik zie mezelf als twintigjarige, zonder de post-zwangerschaps lichaams-dingetjes. Plots hoor ik een luid gegiechel en een blaffende hond. Lila Bear ligt met gezicht naar beneden, benen spartelend bovenop de hond in de hondenmand en heeft onderweg daarnaartoe zijn waterbak door de keuken leeg getoverd. Op handen en knieën kruip ik, al dweilend met een theedoek, naar m’n dochter toe. Oh, the glamour. Haar escapades doen me even vergeten waar ik aan dacht en ik blijf lekker op de grond zitten, hondenharen van haar af plukkend en genietend van het leven. Want het is zo kort en zo mooi.
R.I.P. Frans
You might also like
