Ze heeft twee prachtige gezonde kinderen, en ze heeft haar handen er meer dan vol aan. Toch zou Daphne direct ‘ja’ zeggen als haar partner groen licht geeft voor een derde kind
Dat is best wel opmerkelijk, als je bedenkt dat ik beide zwangerschappen heel erg ziek ben geweest. Toch hield de gedachte dat het kort na mijn bevalling direct beter zal gaan mij op de been. Met Logan heb ik het het zwaarst gehad, met 36 weken smeekte ik of ze hem alsjeblieft wilde halen. Ik kon niet meer. Met 39 weken is hij gehaald.
Ik vind het enorm zwaar twee jonge kinderen die ik grotendeels alleen verzorg gedurende de week. Ze dragen allebei nog luiers hoewel Quintin wel enorm goed gaat met zindelijkheidstraining. Hij is nu ruim 2,5 dus heeft mij nog overal bij nodig. Van zijn schoenen aantrekken, tot zich weer uitkleden voor het bad en uiteraard zijn bedje in ’s avonds. Vanaf 17:00 uur is het gekkenhuis bij ons gezin. Koken, eten geven, opruimen, schoonmaken, kinderen wassen en naar bed brengen en dat naar bed brengen duurt meestal tot een uurtje of 22:30…
En hoe vaak ik ook verzucht hoe zwaar het is en ik mijn peuter af en toe wel achter het behang wil plakken, mijn baby soms vervloek omdat hij enorm aan mama hangt, ik zou het voor geen goud willen missen. Ik weet nog dat ik keer op keer zei tijdens mijn zwangerschap van de jongste “Ik hoop zo dat dit kindje wel van knuffelen houdt” nou die wens is gehoord hoor. Mijn zoon hangt het liefst de hele dag aan mama en zo niet dan moppert hij net zo lang tot ik het zat ben en hem weer op schoot neem.
Ik zou heel graag nog een derde willen, en mijn omgeving verklaart mij echt voor gek. Maar serieus het lijkt me fantastisch. Of ik dan hoop op een dochter? Absoluut niet, ik heb twee prachtige jongens en zou een dochter echt fantastisch vinden maar ben net zo gelukkig met een derde zoon ik ben immers een ervaren jongens moeder. Een derde nemen puur omdat ik mijn hoop verstig op een dochter zou ook vreselijk naïef zijn.
Wel zou ik nog een paar jaar wachten tot ik echt klaar ben voor een derde. In de meest ideale situatie gaan mijn jongens allebei al naar de basisschool en heb ik thuis mijn handen weer vrij voor zo’n kleintje. Natuurlijk blijven kleuters ook aandacht en begeleiding nodig hebben, maar die kunnen wel zelf hun broodje eten, hun tanden poetsen en hun kleding aantrekken, handelingen waar ik nu iedere ochtend voor nodig ben, en voordat we dan de deur uit kunnen…
Maar ‘it takes two to tango’ en mijn wederhelft ziet een derde nu echt nog niet zitten. Hij weet überhaupt niet of hij hier nog aan wil beginnen. De slapeloze nachten, het slepen met al die rotzooi iedere keer als we de deur uit gaan (een avondje eten bij vrienden lijkt wel een complete volksverhuizing), die constante zorg die een baby en een dreumes nodig hebben. Hij heeft natuurlijk ook wel gelijk, want hoe lekker is het dat wij over een paar jaar steeds meer vrijheid terug krijgen. De kinderen kunnen makkelijker bij een oppas blijven, je hoeft niet continue bang te zijn dat je peuter ineens een ingeving krijgt en de straat op rent, je hoeft niet meer uren (zo niet dagen) te ontcijferen wat je peuter nou eigenlijk bedoelt met woorden als “Titiepan”.
Maar toch ondanks alles zou ik direct ja zeggen als mijn partner ook nog voor een derde wil gaan. En als je het mij nu vraagt, ja die vierde zie ik ook nog wel zitten.
You might also like
