Ik denk dat vrijwel elke moeder wel bekend is met het boek ‘Oei ik groei!’ of er in elk geval weleens van gehoord heeft. ‘You either love it or hate it.’
Voor degene die het niet kennen: in het boek lees je over de tien sprongen in de mentale ontwikkeling van je baby/dreumes. Elke sprong wordt volgens ‘Oei ik groei!’ aangekondigd met de drie H’s: Hangerigheid, Huilerigheid en Humeurigheid.
Over naar de praktijk. Het boek heb ik na de geboorte van oudste Floortje aangeschaft. Een paar maanden later verkocht ik het alweer op Bol.com. Ik herkende mijn kind totaal niet in de voorbeelden die ik las. Mijn kind humeurig? Helemaal niet! Huilerig? Al helemaal niet. Mijn kind maakte geen sprongen. Althans, ze ontwikkelde zich natuurlijk wel, maar niet met vervelende ‘bijwerkingen’.
Maar dan nu Fiene, mijn jongste dochter van net 1 jaar. In alle opzichten anders dan haar grote zus en zo ook in deze. Het begon zo’n drie weken geleden. Een paar flinke kiezen braken door. Gevolg: hele rode billen, spuitluiers (excusez le mot), kwijl en pijn. Mijn schattige -normaliter tevreden- meisje werd van die pijn ook echt kwaad. Noem het gerust woedend. Zittend in de kinderstoel zocht ze regelmatig iets om flink hard haar tanden in te zetten. Stel je daarbij een heel kwaad (maar toch schattig) hoofd voor en een soort van gromgeluid uit dat lieve mondje. Erg of niet, ik moest er stiekem wel een beetje om lachen. Hoe tegenstrijdig: een schattig poppetje verandert in een soort van tijger…
Maar echt leuk was het natuurlijk niet. Niet alleen heeft ze mijn hand ook een keer te grazen gehad met die vlijmscherpte tandjes, ze was ook drie weken lang niet te genieten! Niets, maar dan ook niets, was goed. De hele dag door gejammer, gehuil, gegil, etc.
Op een avond merkte mijn wederhelft op: ‘Goh, dit is toch wel een stuk pittiger kind dan dat we gewend zijn. Zal dit zo blijven?’. Maar ik weet het vooral aan die tanden en stelde hem gerust dat het snel over zou zijn.
En ja hoor, op de kop af drie weken later: de rust is wedergekeerd. Maar heel opvallend: mijn kleine meisje is opeens heel erg groot geworden. Ik zie haar dingen doen, die ze niet eerder deed. Ze begrijpt opeens dingen die ze drie weken geleden nog niet begreep. Vanavond bij het naar bed brengen, kregen Floortje, papa en ik ‘op commando’ voor het eerst een hele dikke kus op onze mond. Prachtig vond ze het, en wij ook!
Last van tanden? Het zal vast voor een deel hebben bijgedragen aan haar slechte humeur. Maar het is zo duidelijk als wat: mijn meisje heeft gewoon een sprong gemaakt van heb ik jou daar! Ben benieuwd wanneer de volgende sprong zich aandient. Hopelijk duurt het nog even…
