Mijn dochter van 14 maanden begeeft zich in een ‘fase’. Een hang-aan-je-broek, laat-je-nooit-meer-los, geduld-is-verdwenen, moet-alles-zelf-doen fase. En soms, heel soms, word ik er helemaal gek van. Maar toen ik gisteravond in m’n onderbroek aan het aanrecht stond omdat ze m’n trainingsbroek van m’n kont had afgetrokken omdat ik haar niet wilde optillen, kreeg ik een gedachte waardoor alle fase-gerelateerde irritaties als sneeuw voor de zon verdwenen.
Mama, mama, mama. Alles is mama. Als ik net eventjes een e-mail wil versturen, een boterham wil smeren of mijn sleutels zoek, is het lastig als er een mamamamamama roepende dwerg om mijn been gestrengeld hangt. Maar ze heeft me nu nodig. Noem het een fase, een sprongetje, een tijdelijke lastigheid; ze heeft haar mamamamamama nodig omdat ze het eventjes niet meer weet. Wát ze niet meer weet, dat weet ik ook niet, maar ik weet wel dat ik, samen met mijn linkerbeen, blijkbaar de oplossing ben voor al haar problemen. Zoals ik al zei, af en toe om gek van te worden. Maar de gedachte dat ik nu nog alles voor haar kan betekenen en haar redding kan zijn van al het kwade in de grote boze wereld, houdt me op de (met baby beplakte) been.
Het feit dat zij haar troost kan vinden in een simpele knuffel van mama(mamamama) is toch eigenlijk het mooiste aspect aan moeder zijn. Dat jouw armen om haar heen al het andere doen verdwijnen. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar dat effect heb ik echt niet op andere mensen. In mijn dagelijkse werk als eigenaar van een luiertassen- en kinderschoenen merk, kan ik een inkoper echt niet overhalen om de hele collectie te kopen door hem of haar een stevige knuffel te geven. En de Roemeen die bij de supermarkt krantjes verkoopt, krijgt liever een euro dan een knuffie van mij. Maar mijn dochter? Mijn dochter haalt alles uit de kast, letterlijk en figuurlijk gesproken, om mij over te halen om haar op te tillen en niet, nooit, meer los te laten.
Ze weet precies welke lieve blik en knipperende oogjes ze moet opzetten om mij te doen smelten. Haalt al haar boekjes, speeltjes, blokjes en beren uit haar tentje om mij te lokken. Als ik echt niet reageer, gaat ze over tot tactiek code rood, oftewel stout zijn tot ik wel moet ingrijpen. Van een tandenborstel richting stopcontact tot op het konijn gaan liggen, ze weet dat er een punt komt waarop mama wel aan komt gesprint. En ja, mama rent wel. Mama pakt je wel vast. Mama laat je het liefst nooit meer los. Mama heeft jou net zo hard nodig. Mama wil zo lang mogelijk de oplossing voor al jouw problemen zijn.
You might also like
