Fem (33) manlief Def (35) en zoontje Jim (bijna 2) wonen ineen monumentaal appartement in de binnenstad in het oosten van het land. Ze hebben plannen om te gaan emigreren naar Nieuw Zeeland, het land van hun dromen en het land waar ze echt thuiskomen. Voordat dat grote avontuur gaat beginnen moet echter eerst hun appartement nog verkocht worden… Tot die tijd genieten ze volop van hun familie, vrienden, en bovenal van hun buren; het koffietentje, waar ze bijna dagelijks te vinden zijn voor een shot cafeïne. Klik hier om Fem te volgen op Instagram!
Oké, ik had de makelaar dus beloofd de schuur op te ruimen voor de bezichtiging. De schuur is voor ons niet anders dan een ruimte bedoeld om vol te stouwen met troep. Inmiddels doen we dat met hartenlust al zeven jaar lang. Mijn fiets heeft nog nooit kennis gemaakt met de schuur want onze schuur bevindt zich, heel logisch, achter ons huis waarvoor je eerst helemaal om moet lopen. Zoals ik al eerder schreef als je in de binnenstad woont zijn alle standaard dingetjes vooral niet standaard. Het heeft echter wel zo zijn charme! Hierdoor wordt onze gang dus opgeleukt dooreen kinderwagen, een fiets inclusief kinderzitje en krat, en de driewieler van Jim. Zeg maar alles wat normaal gesproken bij ieder ander in de schuur staat. Elke ochtend moeten wij dus eerst de fiets naar buiten transporteren alvorens wij zonder kleerscheuren, met zoonlief en de nodige bagage naar buiten kunnen. Maar goed ik dwaal af; de schuur is opgeruimd en manlief rijdt nu al een week met zeven jaar oude troep uit de schuur, de kinderwagen en de driewieler, naar zijn werk. Alles voor de bezichtiging.
Bezichtigingen zijn een bijzondere tak van sport kan ik je vertellen. En dan kan je sport letterlijk nemen. We hebben nu in één week tijd twee bezichtigingen gehad en ik heb me compleet uit mijn naad gewerkt. Je hele huis moet van top tot teen schoon en opgeruimd zijn. Lees: je mag haast niet laten zien dat je er zelf in woont, laat staan dat je er met een kind woont. We hebben dus een grote schoonmaak gehouden en direct heel veel weggegooid. Ik moet zeggen dat ik hier wel blij mee was. Je hebt dan eindelijk even die spreekwoordelijke trap onder je kont om ook echt serieus op te gaan ruimen. Dit scheelt straks, hoop ik, met verhuizen..
Maar dan dat schoonmaken; dat is toch wel een dingetje. Jim zijn specialiteit is om het zijn moeder zo lastig mogelijk te maken.En dat op de momenten dat ik echt wat in het huishouden moet doen. Sinds Jim’s geboorte ben ik wel wat meer van de “Franse slag”, terwijl ik echt van schoon, schoon houd. Maar dit stadium ben ik nu wel gepasseerd, maar dit heeft wel een hele tijd geduurd.
Toen Jim net geboren was vond ik het heel lastig dat het huishouden erbij in schoot. Scenario’s als: manlief die komt vragen of er misschien nog schone sokken zijn, de vloer waarvan je kunt eten (niet omdat deze zo schoon is maar omdat er genoeg ligt), het aanrecht dat vol met vieze flesjes en vaat staat, een lege koelkast, en de volle luieremmer die al een week geleden geleegd had moeten worden. Verschrikkelijk vond ik dit, en het voelde voor mij dan ook echt als falen. Ik wilde graag de beste moeder voor Jim zijn en tegelijkertijd de perfecte partner voor Def, inclusief een brandschoon huis en eten op de tafel. Deze, door mijzelf, opgedwongen gedachten werd echt een gevecht. Want iedere moeder weet dat dit niet haalbaar is, maar als “kersverse” mama wil je toch graag alles perfect doen en alle ballen hoog houden. Uiteindelijk merkte ik dat ik de lat echt te hoog legde voor mezelf en niet alles alleen en perfect kon doen. Er was een heel lief klein mannetje die al mijn liefde, aandacht en energie verdiende en nodig had. Nu zijn we al weer bijna twee jaar verder en is dat kleine mannetje niet zo klein meer, maar hij verdient nog steeds al mijn liefde, tijd en energie. En ik doe niets liever, al moet er soms nog steeds wat in het huishouden gebeuren…
Met twee bezichtigen voor de deur had ik nog een boel werk te verzetten. Eerst bel ik mijn moeder en vraag of zij woensdag-, en vrijdagmorgen Jim kan opvangen, check! Zo heb ik de ochtend voor de bezichtiging nog alle tijd om ons huis schoon te maken. Toch dacht ik dat het wellicht handig was om alvast een beginnetje te maken op de bovenverdieping; af is tenslotte af. Terwijl ik druk bezig ben met stofzuigen geef ik Jim een swiffer. Geef kinderen een taak: dat werkt altijd! En zo blijkt wel: nog geen twee tellen nadat ik Jim’s kamer klaar heb, staat meneer al met de met stof gevulde swiffer hartstochtelijk te vegen.. op zijn zwarte kleed!! Niet veel later zie ik hem al zwaaiend als de paus weglopen met de toiletborstel hoog in de lucht. Mijn wasmand met daarin schoon en gevouwen was, vind ik terug op de grond. Bumba, zijn knuffel, vind ik terug in de wc-pot, met Jim ernaast die hem een stukje wc-papier aanreikt (lees: de halve rol). Als ik dan eindelijk klaar ben met mijn eigen klusjes en de door zoonlief gecreëerde klusjes besluit ikom nog even snel de was op te hangen.Tot mijn grote verbazing zie ik dat de wasduur van de wasmachine nog 1.19uur bedraagt. ThankstoJim draait mijn schone witte was nog fijn een hele ronde. Heerlijk dat kopieergedrag van kinderen.
De ochtend van de bezichtiging rijdt Def al vroeg weg in zijn “verhuisauto” richting mijn moeder om Jim af te leveren. Na twee uurtjes buffelen ben ik klaar en drink ik nog eventjes een kopje koffie in onze woonkeuken. Ik was op slag verliefd op de woonkeuken toen wij voor de eerste keer hier kwamen kijken. En nu zeven jaar en een prachtige zoon later staat ons huis te koop. Het maakt me emotioneel want we hebben het hier zo onwijs fijn gehad en zoveel herinneringen gemaakt. Maar het is tijd, tijd voor een nieuw hoofdstuk. Het hoofdstuk dat Nieuw Zeeland heet!
O, trouwens de bezichtigingen zijn goed gegaan en de gegadigde vonden ons huis geweldig maar toch net té klein! Maar hé, ons huis is nog nooit zo schoon geweest!
Liefs Fem Xx
You might also like
