Zeker één keer in de zes weken ging ik “vroeger” naar de schoonheidsspecialist. En dan niet voor een 1,5 uur durende gelaatsbehandeling. Zo een waar je compleet ontspannen en met een zacht babyhuidje de salon weer verlaat. Nee, arrangement dieptereiniging voor de acne huid! Ik beschik namelijk (nu 34 jaar), nog steeds, over een zeer “jeugdige” huid! Ik dacht altijd dat rond mijn dertigste de acne plaats zou maken voor rimpels maar helaas heb ik nu beide! Vanaf het moment dat ik zwanger raakte had ik een stralende huid, een dikke bos met haar, volle boezem en dat samen met de nodige hormonen voelde ik me echt op mijn allermooist. Vanaf het moment dat Jim het laatste slootje borstvoeding wegdronk stond mijn jeugdige huid alweer te trappelen om zijn intrede te doen. Dat gepaard met extreme haar uitval en leeggezogen borsten, deed mij direct verlangen naar een volgende zwangerschap.
Een week na Jim’s 2e verjaardag ga ik weer naar de schoonheidsspecialist. Na de dieptereiniging krijg ik een nek,- en schoudermassage; dit als verzachting om de pijn van het uitdrukken van mijn mee-eters te doen vergeten en tevens noodzaak om de salon haar klandizie te laten behouden. Als de schoonheidsspecialist mij vervolgens uit mijn relaxstand haalt en vraagt: “ben je bekend met je melanoom”? Waarna ik haar aankijk en reageer: “Sorry, waar mee”? Ze laat me vervolgens een knobbel zien ter grootte van een golfbal tussen mijn schouder en mijn borst. Ik had “hem” nog nooit eerder gezien of gevoeld. Ze adviseert mij om de dokter de volgende dag te bellen om “hem” even te laten onderzoeken en vertelt dat dit wel vaker voorkomt maar dat het ook vaak onschuldig is. Thuis gekomen vertel ik de ontdekking quasi nonchalant aan Def, die direct in paniek schiet en niet snapt dat ik deze knobbel nog nooit heb gezien of gevoeld. Hij is duidelijk bezorgd, in mijn ogen wat overdreven!
Een aantal dagen en een onderzoek later, vertelt de dokter wat ik hoopte: “Je hoeft je geen zorgen te maken, het is een vetbult”! Eenmaal buiten stap ik op mijn fiets om weer huiswaarts te keren. Tijdens het fietsen komt de uitslag ineens enorm binnen; of ik door een intercity op volle snelheid ben geraakt! Thuis geef ik direct Jim een stevige knuffel. Hierna volgen de tranen. De gedachte dat er kindjes zijn die opgroeien zonder hun moeder, of mama’s die ziek zijn en weten dat ze afscheid moeten nemen van hun kind(eren), maakt me intens verdrietig en ook ontzettend dankbaar. Ik probeer altijd bewust te leven, maar dit komt zo dichtbij!
Die nacht kan ik niet slapen en loop ik naar Jim’s kamertje. Dit is de enige plek waar ik op dit moment wil zijn. Lekker dicht bij mijn kleine, afhankelijke ventje waar ik zo ontzettend veel van houd. Hij heeft zijn mama zo hard nodig, en ik hem! Stel dat ik er niet meer zou zijn; wie zou dan mijn “taken”, mijn liefde en mijn verantwoordelijkheid naar hem moeten overnemen? Naar wie moet hij toe gaan als hij verdrietig is? Wat moet hij doen als… Wat gebeurt er als… Deze gedachten vliegen door mijn hoofd.. Daar, op zijn kamertje, midden in de nacht, besluit ik dat ik me even helemaal wil focussen op mijn gezin. Dit is tenslotte waar het in het leven omdraait!! Ik besluit daarom een poosje te stoppen met bloggen en het posten op Instagram, laat het huishouden wat veren en pas de “Franse slag” toe, negeer mijn telefoon, zeg afspraken af, koop 3 nieuwe boeken, kijk nieuwe series en besluit te genieten van veel chocolade, wijn en eten, veel eten!
We huren een huisje aan het water, 5 minuten van ons huis vandaan om zo het stadsleven te ontvluchten en nog dichter bij elkaar te zijn. Ik maak nog meer foto’s en filmpjes van Jim samen met ons (tot grote irritatie van Jim en zijn vader) en schrijf nog meer op over al onze gebeurtenissen samen en de ontwikkelingen die Jim doormaakt. Je denkt tenslotte dat je alles onthoudt maar dat is niet zo!
Nu, zo’n drie maanden later, ben ik zo blij met mijn vetbult (nooit gedacht dat ik zo blij kon zijn met vet). Want wat heeft “hij” me veel geleerd en gebracht.
In December vertrekken we voor 5 weken naar Nieuw Zeeland, om zo Jim eindelijk het land te kunnen laten zien waar wij zo graag met hem willen wonen. Ik zie ons al zitten; met z’n drietjes in de camper, de ramen open, de muziek voluit, rijdend door het prachtige landschap. We hadden ons voorgenomen om pas te vertrekken als ons huis verkocht zou zijn, maar wanneer is dit…Voor ons voelt het juist om nu te gaan en vooral niet te wachten, maar volop te genieten als gezin, en mijn fattyfriend!
Liefs Fem xx
You might also like
