Snot, snot, snot….bij onze bende is heeeeeeeel vaak heel veel snot…eigenlijk bijna altijd wel…tja ik hoor je denken, waar niet. Een gezin met jonge kinderen waar de apies naar het kinderdagverblijf gaan en naar de buitenschoolse opvang…knap als je dan nog nooit snot hebt gezien…Eens; helemaal eens. En ook helemaal waar, er zijn ergere dingen. Bij mijn bende bleek toch meer actie noodzakelijk. Toen Luna 2,5 was, ben ik ooit doorgestuurd naar een KNO arts, omdat ze toch wel eigenlijk altijd verkouden was. Prima, braaf gegaan en 3x raden wat de arts zei. Tja mevrouw, ze gaat ook naar een kinderdagverblijf, laten we het nog maar even aankijken…oké prima.
Klaas had binnen 8 weken al zijn eerste oorontsteking te pakken ( geboren half april) en dat bleef maar gaan. Al snel doorgestuurd naar het ziekenhuis, want druppels en kuren bleken weinig te helpen. Daar een gezamenlijk stappenplan opgezet. Eerst buisjes plaatsen om de druk op het trommelvlies te verminderen. Als hij wat ouder was, konden ook zijn neusamandelen eruit gehaald worden. Vele kuren en druppels later, zijn ook die eruit. Ik vind het maar niets hoor, zo’n kleine aap op zo’n tafel leggen, maar goed het is voor een goed doel.
In de tussentijd hebben we toch ook nog maar eens naar Luna laten kijken (bleef maar erg verkouden en snurken als de beste kon ze)en bleek dat haar keel en neusamandelen er met enige snelheid uit moesten. Ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Wat een energie kreeg ze terug en wat een rust ’s nachts.
Sammie kwam te weinig aan, klaagde veel over haar keel en was ook altijd eeuwig verkouden. Ook haar laten checken en hoppa, buisjes erin en keel- en neusamandelen eruit. Met open mond hebben wij naar haar zitten kijken. Hele boterhammen gingen erin zonder enige moeite en ze kwam aan. De rokken blijven weer hangen.
Helaas bleef het bij Klaas gedoe. Wij kregen het advies kregen om toch ook eens naar het gespecialiseerde kinderziekenhuis te gaan. Braaf gegaan. Wat een verschrikking was dat zeg. Continue andere gezichten, niet te bereiken, ze lezen die dossiers maar half etc. Enige uitleg moet je er echt uit trekken en we moesten maar vooral geduld hebben? Geen probleem natuurlijk. Zie je het al voor je, je krijgt druppels mee voor 1 week, aap ligt zeer regelmatig s nachts wakker van de pijn (zelfs met pijnstilling) en over 5 weken krijg je een gehoortest zodat we e.e.a. in kaart kunnen brengen. Oh ja, en euhhh als die druppels nou eens niet helpen. Druppels alleen hebben nog nooit geholpen (hadden ze zo kunnen lezen in het dossier). Mevrouw, we moeten stappen gaan zetten vanuit een basis, heb geduld? Jaja….heel hard terug gegaan naar dat eerste ziekenhuis dus.
Na een bezoek bij het “oude” ziekenhuis werd al duidelijk dat zijn keelamandelen erg onrustig waren. Vandaag zijn ze er uit gehaald. Daar gaan we weer…Dit keer naar Zeist, daar was er snel plek. Om 7 uur stonden we op het parkeerterrein en die kleine grote aap, zat me alweer met grote ogen aan te kijken. Boven op de kinderafdeling bleef hij maar herhalen: mama auto riju… ja zo moppie…eerst even langs de dokter ahum… je zag hem bedenkelijk kijken…week geen millimeter van mijn zijde…vergeet het maar dat hij braaf zich rond liet rijden op het bed. Nee hoor als een echte aap heeft hij zich aan mij vast geklemd. Hij heeft zich met man en macht verzet toen ik hem op die operatietafel neer moest leggen. Armen en benen strak om je heen geklemd…oh zo niet fijn, maar ja voor dat goede doel he? Gelukkig duurt het niet lang. Het is enigszins bloederig (niet mijn sterkste kant), maar verstand op nul en snel aap op schoot, hem vasthouden en een veilig gevoel geven. Wat een bikkel, maar een paar tranen. Drinken en ijsjes gingen er aardig in. Slapen ho maar…lekker gespeeld en een half uur voordat hij mocht gaan, ging het toch even mis. Waar kwam ineens dat bloed vandaan? Even rustig bij mama liggen op bed, bleek niet de oplossing. Het bleef lopen…ineens sta je daar dan dus weer beneden…weer terug onder narcose om te kijken waar het vandaan komt…hebben ze het over overnachten in Utrecht of Zeist….pfoeh verstand op nul…goed luisteren en helder blijven denken….Daar gaan we weer, mannetje op die tafel en daar komt dat groene kapje…ook komt er nog een infuus bij ( zooooo niet mijn ding). Ik word in een kamertje gezet en wachten maar…Gelukkigalles is goed gegaan, maar ik zal eerlijk zijn, dat wachten duurt echt veel te lang en is niet fijn. Mijn kleine aap, die net nog aan mijn been stond te trekken: lopu mama auto’s spelu…Ineens een en al zieligheid…Wat gebeurt hier?
Tja het kan gebeuren…ze hebben e.e.a. nog eens goed dicht gemaakt en het zag er verder goed uit. Oké, dan zeg ik op mijn beurt: Ik durf het wel aan, ik neem mijn aap mee naar huis en weet jullie te vinden (mocht het nodig zijn).
Als hij in zijn bedje ligt en rustig slaapt, ga ik even kijken en besef mij nogmaals hoe sterk en grenzeloos de liefde voor mijn apen is.
Liefs,
Fleur
You might also like
