Als ik kon toveren, was alles toch net even een klein beetje anders. Dan zaten mijn drie apen altijd netjes aan tafel en bleven ze braaf zitten, de hele rit en zonder gemekker. Dan vonden ze allemaal alles altijd lekker. Dan waren die bordjes gewoon helemaal leeg aan het einde van het grote diner, zagen ze er spik en span uit inclusief mijn vloer onder die tafel. Maar ja toveren kan ik niet, dus bij ons aan tafel is er altijd wel wat. Niet alleen kunnen al mijn apen perfect de ingrediënten filteren uit de gerechten waar ze toch echt niet van houden. Ook al snijd ik het nog zo klein. Vaak vind ik die ingrediënten wel terug op de bordjes, maar zeker bij Klaas nog wel eens op de vloer….. Kennen jullie dat gevoel van een stukje broccoli tussen je tenen? Hmmmmmm dat kan ik zeker na een lange werkdag niet enorm waarderen.
Als ik kon toveren, hadden mijn apen niet altijd zo ’n sterke behoefte om zelf te beslissen wat er aangetrokken werd. ’s Ochtends is er altijd wel sprake van tijdtekort (herkenbaar?) waardoor ik ze hun gang laat gaan qua kledingkeuze. Oké, als het echt niet door de beugel kan, grijp ik in, maar meestal is het wel prima. Om onze georganiseerde chaos enigszins gecontroleerd te houden, zorgen wij altijd voor een volle ijskast. Dan hebben wij 1x in de week soep op het programma staan. Ideaal qua groentes en qua snelheid waarmee het op tafel komt. Maar oh nooooo waarom heeft Sammie nu net dat te schattige wit met blauwe streepjesjurkje aan? Dat is haar lievelingsjurk (ze heeft smaak) en een enorm pittig karakter (schijnen 2e op rij wel vaker te hebben…) dus dat wordt even praten. Een slab erover heen is geen optie (dat is voor baby’s mama), maar thank god is ze het er mee eens dat die prinsessenjurk maar beter uit kan, want mocht ze er op morsen…Uiteraard zit er een lichtgekleurd T-shirtje onder waar aan het einde van t maal zeker wat rode vlekken op te vinden zijn. Maar ach die wast mama wel en mocht dat niet helemaal goed gaan, kan het altijd nog ergens onder ahum…
Als ik kon toveren, ging ik altijd “vlekkeloos” naar mijn werk. Klaas is bijna twee dus het “melkspuugvlekkentijdperk” is voorbij. Daarvoor in de plaats gekomen zijn de snotvlekken, de handafdrukken van smeerkaas of pasta. Vindbaar altijd net onder of boven de knie of op je mouwen. Niet te verbloemen dus met sjaals. Iemand een idee? En nee het is tijd technisch gezien onmogelijk om na het wegbrengen weer naar huis te gaan om je dan pas om te gaan kleden. Er ligt wel altijd een reservejasje of vestje in mijn auto.
Als ik kon toveren, kwamen die vieze luiers nooit op de verkeerde momenten. Het liefst natuurlijk helemaal nooit, want ik blijf het niet mijn lievelingswerk vinden. Maar oké, het moet er nu eenmaal uit dat begrijp ik ook. Klaas heeft al vanaf het begin af aan erg last van zijn oren. We zijn dus vaak met hem in het ziekenhuis te vinden en altijd als het 1 minuut voor is, begint het te stinken en weet ik wel hoe laat het is. Snel pak ik hem op, geef ik t aan bij de receptie en speur die ellelange gangen af naar een verschoonmogelijkheid. Gelukkig lopen dokters vaak uit en anders moeten we gewoon nog ff 15 min extra wachten. No problem hèhè.
Als ik kon toveren, was ik nooit op de eerste lentedag alle zomerse schoentjes kwijt. Of beter nog was ik zo geordend dat ik al een nieuw paar voor ze in de kast had staan. Natuurlijk maken we eerst mooie teennagels, om dan vervolgens het halve huis overhoop te halen en dan tot de conclusie te moeten komen dat we ze kwijt zijn. Ach ja jouw voeten zijn echt gegroeid en ja ik beloof plechtig dat jij voor de zomer een nieuw paar zomerschoenen krijgt. Dan “verstoppen” wij onze mooie tenen gewoon in een paar super coole gympen hèhè.
Als ik kon toveren, hadden al mijn apies al minimaal hun A en B diploma. We zijn er net mee begonnen voor Luna. Weer een nieuw iets, een nieuw terrein. De wondere wereld van de zwemlessen. Luna is een sportief en ook wel serieus meisje wat houdt van een uitdaging. Wij hebben de zwemlessen gewaagd maar waar afgekocht door zo’n 5 maanden cursus aan te gaan. Gelukkig hebben wij het heel luxe geregeld via via, waar ik heel blij mee ben. Ik hoef haar enkel op te halen. Maar dat ophalen doe ik uiteraard wel met Sammie en Klaas. En het is zoooooo warm. En die kleedkamers zijn zo vol met krioelende kinderen en ouders en zusjes en broertjes. En die kleren gaan toch nooit zo makkelijk aan als die benen nog een beetje stroevig zijn van het water. Dan ben ik zo blij dat ik alleen maar hoef op te halen. Ach ja, het zijn allemaal geen levensbedreigende situaties he? Dus laten we er maar gewoon om lachen, laten we van ze genieten en ze zo goed en kwaad als het kan/ lukt/ gaat, leren hoe het werkt volgens ons in het leven nietwaar?
Liefs, Fleur
