Door: Anonieme mama
Mijn eerste bevalling voelde alsof ik in de hel belandde en duurde min of meer van donderdagochtend tot zaterdagochtend. Zonder slaap, veeeeel te lang! Ik begon op donderdagochtend, bijna twee weken over tijd met af en toe een wee, om de 20 min. Dat ging de hele dag zo door, dus ik ging nog een beetje boodschappen doen en maakte ik ’s avonds nog erwtensoep voor alle kraamvisite. Toen kwamen de weeën om de 7-8 min en dat ging de hele nacht zo door. Slapen zat er dus niet in.
Vrijdagochtend bleek ik 0 cm ontsluiting te hebben, alles was voor niets geweest. Ik had pijn gehad, maar was dit dan niet het echte werk? Wat een tegenslag was dat. Ik was al 11 dagen over tijd dus moest naar mijn vooraf geplande afspraak in het ziekenhuis voor een hartmeting. Ik werd weer naar huis gestuurd, weer terug opgeroepen en vrijdagavond was ik bekaf. Ik was bezorgd over zowel de baby als de mama, maar ook over de ontsluiting die met al die rot weeën maar niet opschoot.
Ik was moe en kon maar geen houding vinden om die weeën op te vangen, ondanks de cursus die ik had gevolgd. Ik trok het niet meer en vroeg om een ruggenprik. Opeens kwam iedereen in beweging en werd het een hotel. Ik kreeg een mooie kamer en van alles te eten en te drinken, een bed voor mijn man… De pijn was even weg, maar na een nacht vol angst dat die ruggenprik-zak leeg zou zijn en ik een klap pijn zou krijgen, moest ik op een gegeven moment spugen van pijn en ellende.
Zaterdagochtend werd na een pijnlijke en vreselijke bevalling mijn gezonde dochter geboren. Keiharde wee-opwekkers, twee nachten zonder slaap en een knip zo diep dat de kraamverzorgster het een flink breiwerk noemde; I have had it all. Mijn dochter was de vacuümpomp echt nét voor. Ik kan me nog herinneren dat de hele bevalling echt net een film leek. Ik ben er echt van overtuigd dat er rookmachines hebben gestaan in die kamer 😉 .
Na de bevalling was ik zo de weg kwijt, dat ik nog een uur lang heb ik gevraagd of ze wel gezond was, en of het wel een echt een meisje was. De bevalling was vrij traumatisch en bezorgde mij een jaar lang nachtmerries. Ik werd geregeld met zweethanden en huilend wakker. Om het te verwerken heb ik zelfs de print van de weeën nog opgevraagd. Het is misschien maar een papiertje, maar het heeft mij zeker geholpen om deze nacht nog eens te herbeleven.
Bij een evaluatiegesprek kwam ik erachter dat de ruggenprik niet goed had gezeten en mijn dochter bleek een sterrenkijker – het was dan ook volle maan bij haar geboorte. Het was dus nogal wiedes dat de boel niet op gang kwam en het zo’n zeer deed. De druk van haar hoofdje ging de tegenovergestelde kant op, een vrijwel onmogelijke positie om je kindje eruit te krijgen
Voor ons tweede kindje bijna twee jaar later was ik dan ook doodsbenauwd voor de bevalling, maar wel goed voorbereid. Toen gebeurde er iets grappigs en heel moois. De dag na mijn uitgerekende datum had ik de hele dag last van wat lichte krampjes. Na mijn eerste bevalling wist ik heus wel wat je echte weeën kan noemen. Aan het einde van de dag liet ik mijn man weten dat ik last van krampjes had. Tot mijn grote frustratie kwam hij meteen naar huis. Voor mijn gevoel was er nog niks aan de hand.
Samen met onze dochter gingen we boodschappen doen, gezellig met z’n drietjes. Onderweg stopte ik om de paar minuten eventjes om een krampje weg te zuchten, dan keerde ik even in mezelf en ging daarna weer vrolijk verder op pad. Ik kwam de moeder van een vriendin tegen, die me verbaasd aankeek. “Jij moet naar huis, je bent aan het bevallen,” zei ze. Een opmerking die ik hartelijk weg lachte. Eenmaal thuis ging ik lekker in bad, terwijl mijn man alvast pannenkoeken ging bakken voor het avondeten.
Opeens was ik mijn zeurende dochter zat, deden de krampjes eigenlijk best wel zeer en moest mijn man bij me komen. Mijn stemming sloeg compleet om. Voor mijn gevoel was ik nog helemaal niet aan het bevallen, zou ik al naar het ziekenhuis kunnen? Mijn man belde de verloskundige, die mij op de achtergrond hoorde zuchten en zich naar ons huis spoedde. Ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben.
We moesten racen naar het ziekenhuis. Het was een dollemansrit, met 100 km door de binnenstad, en nog steeds vond ik het allemaal prachtig (behalve dat de weeën wel steeds pijnlijker werden). Juichend werd ik de afdeling opgereden, ik was zo trots dat dit vanzelf ging. Slechts 30 minuten later beviel ik van onze tweede dochter en tijdens het persen riep ik “Ja! Dit voelt zo normaal, dit kan ik morgen weer!” Ik deed het lachend (oké, het deed heus wel pijn hoor) en was bijna ongemerkt bevallen. Het was een feestje!
We mochten naar huis met ons kleintje. In alle haast hadden we de koplampen van de auto laten aanstaan, dus we moesten terug met de taxi. De taxichauffeur sprak de historische woorden “Wat leuk dat u weer een baby heeft gekregen, gefeliciteerd!” en we keken hem vragend aan. “Ik heb jullie twee maanden geleden toch ook opgehaald met een baby, bij het andere ziekenhuis?” We barstten spontaan in lachen uit. Deze man had zeker niet zo goed opgelet tijdens de seksuele voorlichting… 😉
Deze ervaring ‘heelde’ mijn eerdere trauma en daar ben ik iedere dag nog zo gelukkig mee!
Meer bevallingsverhalen lezen? Lees hier verder!
You might also like
