Joanny zette tijdens haar zwangerschap voor Mama Glossy haar bijzondere verhaal op papier; terwijl er in haar een klein wondertje groeide, werd haar vader getroffen door kanker. Een prachtig verhaal dat je ook zeker niet mag missen: KLIK HIER.
Door: Joanny
Het is buikpijn in de zin van ‘ik heb vast iets verkeerds’ gegeten. Ik doe mijn best om me te concentreren op weeën maar ik moet mezelf teleurstellen, dit zijn geen weeën. “Zal ik gaan timen,” denk ik bij mezelf. Ik moet lachen, want er valt niets te timen. Het zijn niet de golfjes waar je zo lekker op mee kan varen, aldus de yogalerares. Ik draai me om in bed en denk bij mezelf hoe lastig de laatste loodjes kunnen zijn voor zwangere vrouwen. Je kunt je zelfs van alles gaan verbeelden. Deze baby laat vast nog even op zich wachten. Onze dochter wordt wakker en ik voel dat de buikpijn aanhoudt, ik moet er iets mee.
Ik besluit onder de douche te stappen, misschien lokt dat wel weeën uit. Alle theorieën over weeën uitlokken hebben de afgelopen weken de revue gepasseerd. En aangezien ik bij mijn vorige bevalling bijna twee dagen onder de douche doorbracht, zal ik nu misschien het gevoel wel herkennen, mochten het weeën zijn of worden. Als ik onder de douche uit kom, beslis ik toch maar even het ziekenhuis te bellen. “Wat zegt u mevrouw? Buikpijn met om de 7 minuten een beetje iets van wat op een kramp lijkt maar misschien ook niet? Daarvoor hoeft niet naar de verloskamers te komen hoor.” Ja dat klopt natuurlijk, waarom belde ik ook alweer?
Ik ga op de rand van het bed zitten, ondertussen halen mijn schoonouders onze dochter op. Ze drinken beneden koffie en ik vind hun stemmen vervelend worden, ik wil me concentreren op mijn buikpijn. Ik heb niet het gevoel dat ik ga bevallen maar ik wil toch naar het ziekenhuis. Misschien is het wel een blinde darm ontsteking, want de pijn is niet fijn meer. Ik weet dat deze rit minimaal 30 minuten zal duren omdat we in een andere stad gaan bevallen dan onze woonplaats en het is ochtendspits. Ik bel een vriendin en vraag of zij shampoo voor me wil halen, vette haren in mijn kraambed is ook niks. Dat is tegelijkertijd het laatste wat ik van mijn neurotische to-do-list kan schrappen.
Onderweg maak ik mezelf op en ik bestudeer mijn gezicht eens goed, nee die staat echt niet op bevallen. Schijnbaar kunnen mensen dat aan je zien als je gaat bevallen. Ik zie in elk geval geen bevallende vrouw in de spiegel. Ik hoef niet te puffen of te zuchten, helaas. Het zal een ritje terug worden, maar dan ben ik in elk geval op tijd mijn bed uit gekomen deze dag. Als we bijna bij het ziekenhuis aankomen krijg ik haast, de auto voor ons rijdt te traag en het stoplicht gaat te langzaam op groen. Ja er komt iets van serieuze kramp bij de buikpijn, is dit echt of mijn verbeelding ik weet het niet meer?
Onderweg naar de verloskamers maken mijn man en ik grapjes in de rolstoel. Aangekomen in de verloskamer leg ik uit dat ik af en toe een kramp heb die ik wel echt weg moet puffen nu en ik vang netjes een plasje op. Geen gebroken vliezen, dus het is geen bevalling in een vergevorderd stadium, maar laten we eens zien wat de verloskundige ervan zegt. Ik lig aan een apparaat die de weeën meet, helaas kan de verpleegkundige geen bevalling vaststellen. Aha daar komt de verloskundige. Ze vertelt mij dat ze even met een wee mee gaat voelen om te kijken wat dat van binnen doet.
Ik voel het zwart voor mijn ogen worden, je wil meevoelen met WAT?? “Denk je serieus dat we het gelijk zo rigoureus aan moeten pakken,” hoor ik mezelf zeggen. Ik heb spijt dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan. Mijn trauma van mijn vorige bevalling roept me en ik ben nu de lastige barende vrouw aan het worden. De verloskundige blijft bij haar standpunt, ik kijk haar boos aan en zij vertelt mij dat ze mij heel erg blij gaat maken. Jaaaaa natuurlijk hoor, dan moet je wel met iets heeeeeeel goeds komen. Je hebt ruim 9 cm ontsluiting dus het zit er al bijna op. “Als je nu een grapje maakt, dan is dit een heel slechte grap,” zeg ik tegen haar. Jeetje wat ben ik een kattenkop zeg!
Ze reageert gelukkig niet en ik besef me dat dit de realiteit is en tegelijkertijd mijn droomwens, geen uren lange weeën en wachten en hopen op een cm erbij. De weeën nemen toe, nog steeds niet de golfjes waar ik op mee kan varen denk ik. Helaas yogalerares, deze keer heb jij geen gelijk. De pijn is er telkens ineens uit het niets. Nu gaat de bevalling serieuze vormen aannemen, ik moet ervoor gaan werken. De marathon zit er bijna op. Finish strong, moedig ik mijzelf vanaf de zijlijn aan. Er stromen tranen over mijn wangen, eigenlijk ben ik een mietje met een ontzettend grote mond denk ik bij mezelf. Laat die verloskundige gewoon haar werk doen en doe niet zo lastig, geef de controle uit handen.
Mijn trauma roept mij, de vorige bevalling was bijna end of story door medische missers. Ik ben in de war, de weg kwijt, alles gaat me te snel. Ik denk aan alles wat er mis kan gaan, aan de shampoo die mijn vriendin zou gaan halen en of ik alle spullen voor onze baby wel bij me heb. Ik mis de hormooncocktail en de flow waarin ik moet komen om mezelf over te geven aan de situatie. Ik moet op mijn zij draaien, oh nee toch de andere zij, probeer te ontspannen en te zuchten, wacht we maken nog even een echo voor de ligging. Hoe is het met de persdrang?
Ik vind iedereen lastig en vervelend. Maar dat moet niet de focus zijn. Wat deed ik hier ook alweer? Oh ja mijn kind op de wereld zetten, de medaille van de marathon binnenhalen. Go with the flow denk ik, maar waar blijft die flow dan? Vorige bevalling was het persen mijn specialiteit maar nu bak ik er helemaal niets van. Ik lijk wel een oud dametje met weinig kracht, ik ben bang en geef niet alles en als ik voor me kijk zie ik mijn onderkantje in de flatscreen die schuin boven mij hangt. Die hangt er vast niet om als spiegel te dienen maar ach ja, wat afleiding denk ik. Ik mis nog steeds die hormooncocktail, het gevoel van alleen op de wereld zijn en de focus op het binnenhalen van de medaille.
Ik ben boos op het trauma dat me terroriseert en boos op iedereen om mij heen, kunnen jullie niet gewoon weg gaan? Ik ben echt ontzettend lastig! Ik moet loslaten denk ik. De hartslag van onze dochter zakt weg tijdens het persen, en nog een keer, en nog een keer. Dit gaat zo niet. Hoe lang heb je hier ook alweer op gewacht? Te lang naar mijn zin, langer dan 40 weken. Nou go for it, finish strong! Zo spreek ik mijzelf toe en ik besluit ervoor te gaan. “Kan iemand misschien iets over die televisie hangen om nog een trauma te voorkomen?” Mijn man lacht en hangt een handdoek over de televisie. En ineens is iedereen overdonderd, daar is ze!!! Mexi wat ben je ineens snel, welkom op de wereld! “Zo zo, had je haast,” vroeg de verloskundige mij. “Uhhm nee het ging ineens gewoon heel goed,” zeg ik. Ik hou voor mezelf dat ik nooit persdrang heb gehad en alle gesprekken die ik met mezelf en mijn trauma voerde blijft ook ons geheimpje!
Wil jij jouw bevallingsverhaal met ons delen? Mail het dan nu naar claire@mamaglossy.nl met een mooie foto en wie weet lezen we binnenkort jouw verhaal hier!
You might also like
