HET BEVALLINGSVERHAAL VAN BARBARA

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Barbara..

Maandag nacht 4:00 uur, ik word wakker en moet, voor de 3453^e keer, naar de wc.

Ik draai me om en denk gelijk: “huh, heb ik nou in m’n bed geplast?” Ik ben op dat moment pas 37 weken zwanger, dus ik denk nog niet gelijk aan het feit dat m’n vliezen gebroken zijn. Ik sta op, loop naar de wc en merk tot mijn verbazing dat ik een eh… ‘spoor’ achterlaat op de vloer. In de badkamer besef ik toch echt dat het vruchtwater is wat ik verlies. Ik ga zitten en schreeuw vol enthousiasme naar mijn man: “schat het is begonnen! Binnen 24 uur, ben je vader!” (Althans, ik dácht dat de kleine man er dan wel zou zijn…)

Ik voel nog geen krampen of weeën dus we gaan, na het nodige poetswerk, weer naar bed. Manlief valt weer in slaap. Ik daarentegen kan absoluut niet slapen; ik ben zo blij dat het begonnen is en dat ik mijn kleine snel ga zien! Ik ga naar beneden een beetje netflixen. Ik besloot nog geen familie te bellen om te vertellen dat het begonnen was. Geen idee waarom, maar ik vond ineens dat ik dat pas om 7:30 mocht doen.
Stipt 7:30 uur deel ik het met familie en rond 9:00 uur bellen we ook de verloskundige. Op dat moment nog steeds geen weeën of krampen. Zij komt rond 12:30 uur en we spreken af dat we haar weer bellen als er regelmatige weeën zijn. Gedurende de dag krijg ik wel wat krampen, maar het is prima te doen. Ik dacht nog: “nou, als dit het is, weet ik niet waar iedereen zo moeilijk over doet.” (Dáár kwam ik later wel van terug) Ik pak de stofzuiger er nog even bij en maak het huis aan kant. Want ja, straks komt de kraamhulp en visite, dan moet alles wel netjes en schoon zijn. (Nesteldrang?;))

Rond 16:00 uur worden de krampen toch wel heftig en ik ga even liggen. Ik merk dat ze om de 10 minuten komen en besef dat het eindelijk echt gaat beginnen. 12 uur later, werd tijd 😉
Om 18:00 uur komen de weeën om de 5 minuten, houden ze een minuut aan en zijn behoorlijk heftig. Om 19:00 uur komt de verloskundige weer en stelt vast dat ik een kleine 2 cm ontsluiting heb. Het begin is er, yes! Wel wordt er al voorzichtig gezegd dat ik voor 4:00 uur moet bevallen, anders wordt het medisch. (Op dat moment zijn dan mijn vliezen meer dan 24 uur gebroken en dat brengt risico’s met zich mee als infecties). De verloskunde komt begin van de nacht nog eens checken spreken we af. Manlief kijkt rustig een voetbalwedstrijd en ik spek de waterrekening. Douchen is eigenlijk het enige dat ik wil.

Rond 1:00 uur komt opnieuw de verloskundig en zij constateert nog steeds 2 cm. Dat is zo’n tegenvaller en even zakt de moed me in de schoenen. “Kan ik dit wel? Waarom doet mijn lichaam niet wat het moet doen?” Al 7 uur heftige weeën en geen steek verder. Omdat het dus niet doorzet, moeten we naar het ziekenhuis. We pakken onze spullen en rond 2:00 uur rijden we richting het ziekenhuis. Ik zei tegen mijn man: “vol gas, de boete is voor mij!” Met een, laten we zeggen, ‘stevig’ tempo reden we en geloof het of niet, politie achter ons! Ik dacht alleen maar: “als ze ons aanhouden, doe ik ze écht wat aan!” Ze bleven zo’n 15 minuten achter ons rijden en toen we afsloegen naar het ziekenhuis, reden ze door. Nu, achteraf, heel grappig! ?

Aangekomen in het ziekenhuis worden de mogelijkheden met ons besproken. Ik ben onderhand aardig kapot en ik moet nog 8 cm. We gaan voor een ruggenprik en ik krijg weeën opwekkers.
Om 6:00 uur ‘s morgens zit ik op 6 cm, het gaat de goede kant op. De laatste 4 gaan enorm snel en om 6:45 uur zit ik op 10 cm en krijg ik persweeën. Helaas ligt de kleine man nog niet helemaal goed en mag ik nog niet persen. Deze weeën wegpuffen waren denk ik het lastigst. Alles in je lichaam schreeuwt: “het moet er uit!” en dat mag dan niet. Ellende!
Om 8.30 uur krijgt de kleine man het lastig daar binnen en moet ik toch gaan persen, ein-de-lijk! Een kleine anderhalf uur wordt Guillaume geboren. Na zo’n bevalling en een prachtig kind op mijn borst kan ik alleen maar huilen van geluk!

Omdat we in totaal 30 uur verder waren vanaf het breken van mijn vliezen, moest Guillaume sowieso 12 uur blijven. Dit werd helaas langer door complicaties. Een weekje later mocht hij mee naar huis en kon het genieten beginnen! Langzaam ben ik naar mijn roze (in dit geval blauwe) wolk geklommen en landde het allemaal. Eenmaal thuis zijn we ontpopt tot een gezin en genieten we intens van hem!
Laat ik afsluiten met een lekker clicheetje: ik kijk terug op een heftige bevalling, dat is wellicht ook de reden dat ik de behoefte voelde om het van me af te schrijven, maar het is het allemaal zó waard!

bev verhaal. 1