HET BEVALLINGSVERHAAL VAN JOSÉ

Aangezien mijn 1e kindje geboren is via een inleiding op 37 weken omdat er vanaf de 20 weken echo zorgen waren over haar groei, ben ik deze keer eigenlijk behoorlijk nerveus. 

Omdát dochterlief inderdaad erg klein was (geboortegewicht was 2170 gram en zij werd precies met 37 weken geboren), is mijn 2e zwangerschap goed in de gaten gehouden door de gynaecoloog. Omdat mijn 1e bevalling is opgewekt en ik toen dus heerlijk ‘rustig’ in het ziekenhuis kon afwachten op het moment van bevallen, was ik nu dus erg zenuwachtig. Wat als… wat als, ik de signalen van bevalling te laat zou opmerken… dadelijk beval ik nog in de auto, heb ik vaak gedacht.

En toen was ik dus opeens precies 40 weken zwanger. Om 8.00 uur maak ik een foto van mijn buik en zet ik op Facebook, zal het dan een man van de tijd worden ;)? Op dat moment was alles nog rustig, dus ik ging relaxed de dag in. Mijn broer zou die dag langs komen en vanaf een uur of 10 rommelde er wel wat. Maar een beetje verzitten of een beetje rustig en langzaam ademhalen en het ging wel weer. Eigenlijk heel goed te doen, dus gewoon door. Mijn broer vertrok weer en mijn vriend belde of ik misschien trek had in een Turkse pizza bij de lunch. Nou, dat liet ik me niet nog eens zeggen.

Tijdens de lunch vertelde ik hem dat de krampen toch wel wat heftiger waren, maar dat ik niet zeker wist of het al serieus genoeg was om naar het ziekenhuis te gaan. Hij raadde me aan gewoon te bellen, laat hen het maar beoordelen! De dame aan de telefoon zei, nou ja kom maar langs, maar de kans is groot dat je weer naar huis gestuurd wordt hoor! Om die reden hadden wij onze dochter van 15 maanden meegenomen. Want ja, als je haar wegbrengt en er is inderdaad nog niks aan de hand, valt er weer zoveel uit te leggen aan mijn schoonouders.

We waren om 15.10 uur in het ziekenhuis. Er werd gevraagd of we wat wilden drinken, er kon nog niet meteen iemand komen kijken naar hoe ver ik inmiddels was, het was namelijk net overdracht van dienst. Wel werd ik alvast aan de ctg gelegd. S, onze dochter, speelde een beetje, maar viel uiteindelijk in slaap door de harttonen vanuit de ctg.

Om 16.30 uur was er nog niemand komen kijken, maar de pijn werd wel wat erger. Ik wil dus nét op de bel drukken om te vragen of ik pijnstillers kon krijgen. Op dat moment gaat de deur open (telepathie?!) en stapt de verloskundige samen met een verpleegster binnen. Zij ziet aan me dat het toch daadwerkelijk begonnen was en voelde hoeveel ontsluiting er inmiddels was.

”Nou mevrouw, vertel eens, wat gaat u met uw dochter doen? U heeft namelijk 10 cm ontsluiting, dus als wij uw vliezen breken dan kan het zijn dat uw baby er heel snel is.” Maar dat kan behoorlijk heftig zijn voor S. Wakker worden door oergeluiden van haar mama is niet niks natuurlijk!

Jeetje!! 10 cm! Dat had ik niet verwacht. Even schakelen… gelukkig wonen mijn schoonouders heel dichtbij het ziekenhuis, dus hebben wij hen meteen gebeld. Zij waren thuis en stonden om 16.45 uur op de gang en hebben S. meegenomen. Inmiddels werd het voor mij wat lastiger om ‘de kurk er op te houden’. Dat voelde mijn vriend gelukkig aan en 16.50 uur liep hij weer de kamer in.

De verloskundige zat al klaar met het setje ‘vliezen breek spullen’, maar mijn lichaam dacht op dat moment: Ok, ready-set-go! 16.55 uur braken mijn vliezen toch spontaan, 1x persweeën en 17.05 uur is H. geboren! Precies op de uitgerekende datum, 3010 gram en 51 cm lang.

Wat is dat super snel gegaan zeg!! H. had helaas wel nog net even in het vruchtwater gepoept, dus we moesten nog een nachtje blijven ter controle.

Baby’s krijgen natuurlijk meteen een mutsje op hun hoofdje zodat ze niet te snel afkoelen. Daarom hadden wij niet meteen gezien dat H. een ‘bultje’ op zijn hoofd had. Midden in de nacht bij een voeding was het mutsje een beetje verschoven. Dat was wel even schrikken! Gelukkig was het een vochtophoping die na een week of 6 verdwenen zou zijn. Waarschijnlijk is hij tijdens de bevalling ergens tegen aangekomen, waardoor die bult ontstaan is. Als je de foto ziet, dan zal je zien dat het echt wel even slikken is. Maar het is helemaal goed gekomen!

Ik kijk terug op een heel gemakkelijke bevalling. De babyperiode van H. zelf was iets minder gemakkelijk, daar schrijf ik wellicht ook nog wel eens een stuk over! Inmiddels is H. ruim 1,5 en broer van grote zus S. en klein zusje E. Een heerlijk, ondeugend kroelkipje!