Zwanger worden ging bij ons niet van een leien dakje. Omdat mijn man gesteriliseerd was, wisten we dat het niet makkelijk zou worden. Na een hersteloperatie die lukte, maar door veel littekenweefsel niet blijvend succesvol bleek, kwamen we in het Radboud UMC in Nijmegen terecht voor het vervolgtraject.
Gelukkig konden ze tijdens de hersteloperatie voldoende spermacellen weghalen om in te vriezen, welke we konden gebruiken voor de ICSI behandeling. Daar gingen we dan, onderzoeken, hormoonbehandeling, de hele rompslomp. Na de eerste controles, na 1 week hormonen inspuiten, bleek dat de eicellen erg goed groeiden en binnen 10 dagen werd de punctie al gedaan. 10 bruikbare eicellen, waarvan ze er uiteindelijk 9 goed konden bevruchten. 3 dagen later vond de eerste terugplaatsing van een bevruchte eicel plaats. Op 1 augustus 2015 mocht ik testen en het was raak, ik was zwanger!
Mijn zwangerschap verliep de eerste 4 maanden prima, nergens last van, ik voelde me super!Toen begon ik last te krijgen van mijn bekken en stuitje en helaas bleef dit de gehele zwangerschap, wat resulteerde in gebonden aan huis zijn vanaf 27 weken zwangerschap. De laatste maand was enorm zwaar, slapeloze nachten van de pijn, maar ik wist, allemaal voor een goed doel.
Op 5 april was mijn uitgerekende datum, en met deze bekkenklachten kon ik niet wachten tot het zover was en hoopte ik vanaf de 37e week iedere dag dat de weeën zouden beginnen. Maar onze dame bleef rustig zitten tot iets over de 40 weken. Vanwege mijn klachten wilde ik graag in het ziekenhuis bevallen, wat achteraf maar goed was ook. Op 6 april begonnen de voorweeën en de volgende dag om 15.30 uur was het zover! Dit waren echte weeën die regelmatig iedere 4 minuten kwamen!
Om me in alle rust te kunnen voorbereiden op de bevalling, ook omdat ik totaal niet mobiel was, mochten we al op tijd naar het ziekenhuis en om 19.00 lag ik in Zwolle op de verloskamer.
De weeën werden heftiger, om 20.00 uur 5 cm ontsluiting! Dat ging mooi! Maar om 22.00 nog steeds 5 cm, en ik hield het niet meer van de pijn. Dus vroeg ik om pijnbestrijding. De verloskundige ging de gang op om met de gynaecoloog te overleggen, en op dat moment begin ik te schreeuwen! Persdrang! Mijn man zei nog; dat kan niet, je hebt nog maar 5 cm ontsluiting!
Maar ik kon het niet tegenhouden, het ging zo snel! De verloskundige kwam met de gynaecoloog terug de kamer op en na een controle bleek ik 7 cm ontsluiting te hebben. Op dat moment komt er nog een perswee en mijn ontsluiting ging in die wee van 7 naar 10 cm. Wat volgde was een storm van persweeën en na 5 keer persen was onze dochter er!! Wauw, ik ben moeder! En dat voor 23.00 uur!
Wat volgde was een uur van onzekerheid, de placenta zat zo vast, die liet met geen mogelijkheid los! En het bloed bleef maar stromen, ik zag de onderleggers van mijn bed naar de weegschaal gaan om te wegen hoeveel het was. Na een uur zonder losgelaten placenta, werd ik met spoed naar de OK gereden om deze daar te verwijderen. En daar bleek waarom het bloeden niet stopte. De heftige snelle bevalling had alles kapot gemaakt onder in mijn lijf, wat diezelfde nacht nog met spoed gehecht moest worden. Na 3,5 uur kwam ik van de OK, mijn man nog steeds met ons kleine meisje op zijn borst in onze kamer, niet wetende waarom ik zo lang wegbleef.
Na een bloedverlies van bijna 3 liter, flauwvallen door de lage hoeveelheid bloed die overgebleven was in mijn lijf, een ijzerboost via een infuus en 4 dagen in het ziekenhuis, mocht ik eindelijk naar huis om te gaan genieten van ons meisje. Dat genieten kwam pas weken later, nadat ik enigszins hersteld was en mijn dochter zelf vast kon houden, en nadat onze dochter nog 5 dagen is opgenomen in het ziekenhuis omdat ze zo onrustig en gespannen was van de bevalling. Inmiddels is ze ruim 8 maanden en is zij het beste wat mij ooit is overkomen!
You might also like
