Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Mandy..
28 Januari. Wat was dat een spannende dag voor mij. De dag dat ik mijn leven in Turkije zou achterlaten voor een nieuw begin samen met mijn man in mijn eigen koude land Nederland. Op dat moment was ik 29 weken zwanger en had ik dus ook al een aardig buikje. Zo ontzettend nieuwsgierig naar dat lieve O zo drukke meisje in mijn buik.
We konden niet wachten om haar te ontmoeten! Nog 12 weken! zei ik dan. Maar de tijd vorderde snel en daar was dan de dag dat ik uitgerekend was. 9 April 2018. Helaas was er nog geen baby. Zou het dan echt vandaag gebeuren? Om 4 uur smiddags, kreeg ik wat menstruatie achtige krampen. Ik dacht .. He? Wat is dit ? Wilde mezelf niet te blij maken door te denken dat ze snel zou komen. Dus wachtte het rustig af. Aangezien deze krampen de hele tijd terug kwamen hebben we dan ook maar de verloskundige gebeld. Die dan ook netjes om 12 uur s nachts is langs geweest om mij te toucheren. O dat is 1 centimeter zei ze. Wat was dat balen zeg. Al deze krampen voor maar 1 centimeter ontsluiting? Dan maar proberen te slapen. Morgen weer een nieuwe dag.
De volgende morgen 10 April was ik echt gebroken. Ik heb geen slaap kunnen vatten aangezien de krampen toch wel echt heel vervelend waren. Maar helaas kwamen ze nog steeds heel onregelmatig en nog lang niet krachtig genoeg. Ik wilde echt niet langer meer wachten en bood dan ook tot god om mijn prachtige kindje snel te laten komen. Aan het einde van de middag kwam de verloskundige maar weer even langs om te pijlen hoe het er allemaal mee stond. Ze vertelde mij dat ze het vermoede had dat het nog wel lang zou gaan duren aangezien ik nog steeds niet meer ontsluiting had dan 1 centimeter. Ik vertelde haar in lichte paniek dat ik echt gebroken was en geen idee had hoe ik dat dan allemaal zou gaan doen als het echte moment daar is. Samen besloten wij dan ook om maar even een slaappil te gaan halen bij het ziekenhuis. Zodat ik weer een beetje op kracht zou komen. In de avond om 9 uur ben ik lekker op bed gaan liggen. En nam ik de slaappil in. Met de hoop dat ik weer even lekker kon slapen. Maar dat zat er echt niet in! Na een uur werden de krampen heftiger en heftiger. Maar aangezien ik zo ontzettend moe was van het weinig slapen en de krampen die ik al gehad had, wist ik nou echt niet meer of dat ik aan het bevallen was en of de krampen nu wel regelmatig kwamen.
Om half 11 dezelfde avond kon ik de krampen al niet meer weg puffen maar raakte ik keer op keer in grote paniek. Nu wist ik… Dit zijn weeën! Halleluja wat een pijn. Bij elke wee hield ik mijn man dan ook stevig vast. Hij omarmde mij zo lief en teder. Dit heeft mij heel erg geholpen. Het was inmiddels al 1 uur s nachts. Toen ik schreeuwde dat de verloskundige NU moest komen. Ik trok het namelijk echt niet meer. 5 minuten later verloor ik dan ook de wel bekende bloedprop. Het was dus echt zo ver! Niet veel later kwam de verloskundige aan. Hup op bed zei ze, ik ga even toucheren. Daar lag ik dan op bed, een beetje soort van high van de weeën. De verloskundige vroeg.. Wil je hier bevallen of in het ziekenhuis. Wij antwoorden: In het ziekenhuis! Dan moet je NU vertrekken zei ze! Je hebt namelijk al 8 centimeter ontsluiting! We pakte alle spullen gauw bij elkaar en sprongen de auto in. Mijn moeder reed, en snel ook ! Ik herinner mij dat ik op dat moment dacht dat het mogelijk zou zijn dat ik in de auto zou bevallen. Rijd door mam , riep ik! Eindelijke aangekomen in het ziekenhuis waren mijn weeën zo goed als verdwenen. He he! even op adem komen, wel gek dacht ik, is dat normaal? Ik kreeg een lekker kopje thee aangeboden, waar ik achter af geen slokje van heb genomen.
Al gauw kwamen de krampen rustig aan terug. Ik werd er misselijk van! En gaf dan ook aan dat ik waarschijnlijk zou gaan overgeven. Dat gebeurde al snel. Pff dat is er uit. Wil je even douchen? vroeg de verloskundige. Ik antwoorde maar met: Ja ik denk het? Ik was al half uitgekleed toen ik zei dat ik ontzettend nodig naar het toilet moest. En wat er toen gebeurde… Wroahhhh! wat een oerkracht. Mijn man keek mij bezorgt aan. Zullen we maar even op bed gaan liggen zei de verloskundige, het is niet zo netjes het op de wc te doen denk ik zei ze. De pers weeën waren dus begonnen. Nog even wachten tot dat de vliezen gebroken waren zei de verloskundige kalm. Wachten?? zei ik. Ik kan niet meer! De verloskundige besloot dan ook om de vliezen zelf te breken. Pfoe.. Gelukkig! 1 2 3 en persen maar! De verloskundige hield een spiegel voor me zodat ik de bevalling zelf een beetje kon controleren. Mijn moeder aan mijn rechter zijde en mijn man aan mijn linker. Ik was er klaar voor! Wat ging dat goed en snel!
Binnen 10 minuten had ik een prachtig meisje in mijn armen. Zo trots! En dat zonder medicatie! Nooit geweten dat ik dit kon! Papa mag haar eerste flesje geven. En kan zijn ogen niet geloven. 02:30 Daar was ze dan Milana Julie Öztürk ! Wat een wonder. Na een uurtje mochten wij al weer heerlijk naar huis! Wat was dat gek . Een paar uur terug waren wij hier nog zonder baby. Wat een geweldig gevoel! Milana is inmiddels al 4 maanden oud en genieten elke dag van haar. Ik had mij geen betere bevalling kunnen wensen.
Jouw bevallingsverhaal ook op Mama Glossy? Stuur dan een mailtje naar redactie@mamaglossy.nl !
Lees hier meer bevallingsverhalen