HET BEVALLINGSVERHAAL VAN NINA

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Nina..

Mijn vriend en ik wilden graag een tweede kindje. We hebben al een dochter van 3, Sara. Het is eind augustus mijn vriend is werken en ik ben met mijn dochter thuis.

Ik kan het niet laten en doe een zwangerschapstest..geduld is een schone zaak. Jeetje wat duren die minuten dan lang! Ik kijk op de test en ik zie echt 2 streepjes! Oké Nina rustig blijven!! Ik kan het zelf amper geloven. Maar ben heel erg blij. Aan de dag leek geen einde te komen. Mijn vriend komt thuis. Mijn dochter en ik zitten lekker in de tuin te spelen. Ik heb de test leuk verpakt met een briefje erbij. Mijn vriend kijk me verbaast aan en maakt het open. Je bent zwanger!?! We omhelsden elkaar samen met onze dochter. Ik moest toch wel een traantje laten van blijdschap! We waren onwijs blij.

In mijn vorige zwangerschap heb ik nergens last van gehad. Ik dacht dit doe ik zo weer. Eitje. Maar toch was ik vaak erg moe en misselijk. Ach wat maakt het uit! Er groeit een klein mensje in me.

Ik kon niet wachten tot de eerste echo. De eerste echo is toch altijd spannend! Bij mijn eerste dochter dacht ik nog: als het er maar geen 2 zijn. Deze keer had ik daar geen enkele keer bij stil gestaan. Eindelijk is de dag van de eerste echo daar. We werden naar binnen geroepen. Ik ging er lekker bij liggen en was eigenlijk alleen maar bezig met, als alles maar goed is. Voor Sara hebben wij namelijk een miskraam gehad met 7 weken.

De vrouw die de echo maakt smeerde de gel op mijn buik. Ze zette het echo apparaat erop. En het was stil..heel stil. Na enkele seconden, wat wel enkele uren leken voor mij, zegt ze: ”Kijk hier is het kindje, maar ik zie nog iets. Wacht even ik moet er iemand bij halen.” Ik dacht gelijk er klopt iets niet. Dit duurde maar enkele seconden, ze ging weer zitten en daar kwam het eruit…..”Ohnee ik zie het toch goed. Het zijn er twee! Wat leuk.” Het eerste wat ik deed was mijn handen voor mijn ogen slaan en huilen. Ik kijk naar mijn vriend en ik zie hem zitten met een glimlach van oor tot oor! Zie ik dat goed?! Ik zeg tegen hem waarom zit jij in godsnaam te lachen? Hij zegt, maar schat dit is toch mooi? Er ging echt van alles door me heen. Maar het eerste wat ik zei was, ik kan dit helemaal niet! Ik moet ook bevallen!? Hoe dan? Gelukkig was het een lieve vrouw die mij gerust stelde. Op naar huis. En ja heel eerlijk, ik heb wat traantje gelaten. Hoe gaan we dit aan de opa’s en oma’s vertellen. Ik kon niet wachten en heb gelijk mijn moeder gebeld. Ik zei mam je moet even naar pap lopen en gaan zitten. Mijn moeder schrok. Ze wist dat we voor een echo gingen. Ze zagen de echo via face time en mijn vader zei gelijk, het zijn er twee! Ook mijn schoonmoeder zei gelijk toen we belden jullie krijgen een tweeling. Ze waren heel blij voor ons.

We hadden gelukkig nog een paar maanden om ons voor te bereiden. Ik merkte aan mezelf dat ik er steeds meer aan begon te wennen en het eigenlijk wel heel erg bijzonder vond om twee kleine mensjes in mijn buik te hebben. Ik hield al zoveel van ze!

We wilden graag de geslachten weten. We hebben het laten opschrijven en in een enveloppe laten doen. Mijn vriend heeft die ochtend de enveloppe met daarin de geslachten naar het restaurant gebracht waar we die avond zouden gaan eten. Van tevoren hebben wij gevraagd of het restaurant ons kon verassen met een verrassingsbezoek dessert. Vanaf binnenkomst restaurant hadden we al zin in het dessert. Eindelijk wordt het dessert gebracht. We zagen twee grote chocolade bollen die we kapot moesten slaan. Hierin zou ijs met de kleur van het geslacht zitten. Samen slaan we de eerste stuk. Roze, ik ben heel blij dat we een tweede dochter krijgen. Nu de laatste bol, we slaan hem samen stuk en weer roze! Ik kan mijn geluk niet op! Wat een rijkdom, drie dochters.

Ik voelde ze ook al vrij snel in mijn buik. Ik kon op een gegeven moment zelfs voelen wie wie was. In de buik hebben we ze zelfs al een naam gegeven. Eentje was druk en de ander vrij rustig.

Mijn zwangerschaps werd naar mate mijn buik groeide steeds zwaarder. Ik kwam amper van de bank af. Mijn vriend moest me letterlijk van de bank trekken. Trappen lopen was een drama. In bed om draaien ging niet zonder een zetje. Lopen werd met 6 maanden ook al zwaar.

Ik had een redelijke buik en vaak zeiden mensen, jij moet zeker binnenkort bevallen. Eh nee ik ben pas 5 maanden en krijg een tweeling. Ik kreeg dan te horen “oh meid wat zwaar! En je zal t wel druk krijgen wat erg. Liever jij dan ik” dat is niet leuk om te horen vooral al niet als je vol hormonen zit en eigenlijk ook niet weet hoe het er straks uit komt te zien met 3 kinderen! Daar werd ik vaak verdrietig en onzeker van. Gelukkig was mijn lieve vriend er dan voor me en zei dan lieverd, dit komt allemaal goed en jij kan dit.

De babys hadden hun positie bepaald. Eentje netjes met het hoofd naar beneden, zij lag dus goed. Baby nummer twee lag in stuit. De artsen gingen uit van een normale bevalling maar de kans bestaat dat als baby één eruit is, baby nummer twee denkt, hee ik heb ruimte laten we lekker overdwars gaan liggen. Dit kan maar hoeft niet. Pff ik vond het allemaal maar niks want ik wilde normaal bevallen. Ik wilde dit zelf doen en meemaken!

De dagen voor de bevalling.

Mijn vriend was ’s nachts aan het werk. Ik was 33 weken zwanger. Alles ging nog redelijk goed. Tot dat ik ’s nachts “lekker” lag te slapen. Ik was al een paar keer wakker geworden omdat ik dacht dat ik steeds wat voelde lopen. Toen dacht ik nou ga dan toch maar even plassen. Ik ging uit bed en liep in het donker naar de badkamer. Ik had geen licht aan gedaan. Ik zat op de wc en keek in mijn onderbroek die wit was en dacht zie ik het nou goed? Is dat bloed? (Met 16 weken heb ik een beetje bloed verloren, dit was niets ernstigs) Ik deed het licht aan en zag heel veel bloed! Ik was gelijk wakker en in paniek! Ik ging terug naar de slaapkamer. Ik zag dat in het bed ook bloed lag. Het was ondertussen 02:00 in de nacht. Ik heb mijn vriend gebeld en gezegd dat ik bloed verloor en dat het veel was. Hij zei, ik kom gelijk naar huis. Ondertussen het ziekenhuis gebeld en ik moest gelijk langs komen. Maar mijn dochter van 3 dan? Ik heb mijn schoonmoeder gebeld en die is direct gekomen.

In het ziekenhuis aangekomen wisten ze eigenlijk niet zo goed wat er nou aan de hand was. Na wat onderzoekjes bleek dat van het bovenste kindje een scheur in de vruchtzak zat. Ik verloor steeds maar een klein beetje vruchtwater omdat het onderste kindje met haar hoofd fungeerde als soort kurk. Het vruchtwater was rood omdat er mogelijk van binnen een bloedvaatje gesprongen was. Gelukkig wordt vruchtwater steeds aangemaakt. Toch moest ik in het ziekenhuis blijven omdat dit meestal wel de bevalling opwekt. Niemand kon mij vertellen hoelang het ging duren, dit kon een week zijn maar ook 1 dag. Om het zekere voor het onzekere te nemen kreeg ik een prik in mijn been, longrijpers voor de baby’s voor als ze wel al kwamen. Dit maakte ons onzeker. Mijn vriend is de eerst volgende avond rond 21:00 uur naar huis gegaan. In de nacht kon ik maar niet in slaap komen. Ik voelde een beetje krampen in mijn buik. Ik had gevraagd of ze een ctg wilde maken omdat mijn gevoel zei dat de weeën begonnen waren. Ik had gelijk, ik had weeën. Oké gaat het nu dan toch echt gebeuren? Met 33 weken? Zoveel tijd om daar over na te denken had ik niet. Ik moest mijn vriend bellen en werd naar een verloskamer gereden. De weeën werden steeds heftiger het was 05:00 in de ochtend. Er werd gezegd: ”Jij bevalt zo!” Ik voelde me eigenlijk onwijs sterk en zelfverzekerd ik kan dit.

Het eerste kindje lag met het hoofd naar beneden. De andere baby lag in stuit. Er werd mij verteld dat een kans op een spoedkeizersnede aanwezig was. Dit was iets wat ik echt niet wilde!

Ik had al van allerlei medicatie gekregen en ook weeën remmers. Ze wilde het natuurlijk zolang mogelijk rekken. Ik had heftige weeën maar toch ging het erg goed. We maakten zelfs grapjes tussendoor en ik heb nog lekker wat waterijsjes gegeten. Tot 7 cm ging het onwijs goed. Totdat de weeën stopte. Ja die weeën remmers deden hun werk. En nu!?…het was ondertussen al 8 uur in de ochtend. Ik was kapot en mijn vriend ook. Op een gegeven moment voelde ik weer weeën die heftiger werden. Ik heb in zo’n verloskamer nog nooit zoveel mensen voorbij zien komen. De tijd verstreek. Er werd besloten mij weeën opwekkers te geven. En toen was het niet meer te houden. Ik pufte de weeën goed weg maar ik kon niet meer. Mijn vriend is continu bij me geweest en heeft me heel veel steun gegeven. Dat heeft me er door heen gesleept. Ik ben hem daar zo dankbaar voor.

Toen werd de verloskamer gevuld met een verloskundige, gynaecoloog en 2 verpleegsters. Oké mevrouw we gaan de vliezen van baby 1 breken. En dan gaan we beginnen. Ik was blij. Maar nu moest het werken echt gaan beginnen. Ik lag daar met allemaal mensen om me heen en mocht persen. Voor mijn gevoel raakte ik helemaal in paniek. Het ging goed. En ja hoor daar was ze, onze lieve kleine Emma geboren om 15:10 uur. Ik mocht haar maar even bij me hebben want ze moest gelijk door naar een kinderarts om nagekeken te worden. Wat was ze klein!! Maar ooh zo mooi en helemaal af! Ze huilde gelukkig gelijk. Ik had geen tijd om even bij te komen. Er werd gelijk een echo apparaat erbij gepakt om te kijken hoe baby 2 erbij lag. Ja ze lag gelukkig goed maar wel nog in stuit. Ik kreeg weeën en mocht persen. Ik dacht nog nee niet weer hè! Ik kan niet meer. Maar geloof me er komt een kracht in je vrij! Bij mij zo’n kracht dat ik de verloskundige nog hoorde zeggen ”Nina wachten!!!” En na enkele seconden lag ook onze mooie prachtige dochter Noor bij me. In stuit geboren om 15:20 uur. Ja ook zij was perfect!

En dan ben je bevallen van een tweeling. Normaal mag je je kindje lekker bij je houden. Daar genoot ik toen zo van met mijn oudste dochter. Nu lagen mijn kindjes op de neonatologie. Ik kon niet wachten om naar ze toe te gaan en stond eigenlijk gelijk naast mijn bed. Ik voelde me zo goed na een bevalling van 12 uur. Nee, met bed en al word je er naar toe gebracht. En dan zie je allebei je kindjes echt pas goed voor de eerste keer. Daar lagen ze dan in de couveuse met allemaal toeters en bellen en een luier die veeeel te groot was. Ze wogen namelijk allebei net onder de 2 kilo. Mijn hart brak. Hier horen je kindjes toch niet te liggen? Maar ik wist dat dit het beste was voor ze.

Ze werden uit de couveuse gehaald en voor de eerste keer samen bij mij gelegd. Ik mocht buidelen. Wat een mooi en bijzonder moment was dit. Ja ik kon oprecht zeggen dat ik een onwijs trotse moeder ben van 3 prachtige dochters! Wat was ik blij met mijn tweeling!! Dit had ik niet willen missen.

Onze meisjes moesten nog 3 weken in het ziekenhuis liggen. Ze lagen in de couveuse met sonde voeding omdat ze nog niet zelf konden drinken. Ook werd hun ademhaling en hartslag continu gemonitord. Hier werd goed voor ze gezorgd. Toch moesten we ze iedere keer achter laten en ja dat deed pijn. Maar ik had ook nog een andere dochter waarvoor wij moesten zorgen.

Na 3 intense weken en 2x per dag op en neer pendelen van en naar het ziekenhuis mochten ze naar huis! Wat waren we blij. Thuis was alles in orde. En dan kom je thuis met je kinderen en is je gezin compleet. Of ik me nog een keer heb afgevraagd of ik ik dit wel aan kan? Daar heb ik vanaf dag 1 dat ik mijn meisjes in mijn armen had niet meer over nagedacht. Dit is het mooiste wat ons is overkomen met mijn andere dochter erbij! Ik had niets anders gewild. Het is perfect zo. Een trotse moeder!