HET BEVALLINGSVERHAAL VAN ROBINE

Door Robine:

Op 24-10-2013 was ik uitgerekend van ons eerste zoontje Dani. Tot week 36 heeft Dani in stuit gelegen en is toen met een uitwendige versie gedraaid. De poging was gelukt en ik mocht nu op de natuurlijke manier bevallen. Ik keek uit naar de bevalling en het moment dat we eindelijk dat kleine mannetje konden zien en vasthouden. Ik ging totaal blanco de bevalling in zonder angst, ik liet alles maar gewoon “over mij heen komen”.

De bevalling begon 2 dagen na de uitgerekende datum op een zaterdag ochtend. De weeën kwamen heel onregelmatig om het half uur/ uur soms 10 minuten, maar ze deden zo veel pijn al. Vanaf de eerste wee had ik rug weeën en waren ze niet weg te puffen. De weeën werden pas echt regelmatig om een uur of 23.00 ’s avonds. Toen de verloskundige kwam na 2 uur regelmatige weeën en vertelde dat er nog maar 2 cm ontsluiting was zakte de moed in de schoenen. Ik trok het niet meer en lag inmiddels te spugen van de pijn. Toch maar meteen naar het ziekenhuis voor pijnstilling. De morfine pomp hielp totaal niet en de pijn was te erg. Ik heb werkelijk moeten smeken om een ruggenprik maar die kreeg ik maar niet. De ontsluiting schoot maar niet op en het hoofdje van Dani zakte niet tijdens de zwangerschap was hij ook nooit ingedaald. Na een aantal uren (zondag middag) besloot de gynaecoloog toch maar een ruggenprik te laten zetten want ik was uitgeput en was pas een paar cm verder. Na de ruggenprik zwakte de weeën af en kreeg ik weeën opwekkers. Het was inmiddels einde van de middag en de kleine man kreeg het steeds benauwder in mijn buik. Zijn hartslag dipte bij elke wee en de artsen besloten dat er nu toch snel iets moest gebeuren. Het hoofdje lag nog steeds hoog, wat verloskundigen het ” grijze gebied” noemen, gaan ze wel of geen vacuüm pomp proberen? Ze besloten toch de vacuüm pomp te gebruiken. Met 3 artsen die op m’n buik duwde, de vacuüm pomp en een knip kwam met heel veel moeite en geweld Dani zijn hoofdje eruit. Zijn lichaam zat nog vast. Zijn hartslag was inmiddels niet meer te horen en er ontstond paniek.

Na een aantal minuten en grof geweld kwam Dani ter wereld en werd hij op mijn buik gelegd. Het was stil….. heel stil.. het enige wat ik zag was een grijs levenloos lichaampje die de artsen een soort van schuddend zaten af te drogen. Ineens zag ik 1 van de artsen de navelstreng doorknippen en met Dani weg rennen en ik hoorde nog iemand roepen ” de vader MOET mee”. Ik dacht nog huh de vader knipt toch altijd de navelstreng door?? Maar toen ik iedereen op de gang zag rennen en het rode lichtje boven de reanimatie kamer zag aangaan besefte ik dat het niet goed was. Dani is gereanimeerd en met de hand beademd tot hij weer stabiel was. Toen hij 2 uur stabiel was is hij meteen naar de IC van de VU vervoerd. Daar is hij aan de automatische beademing gelegd omdat hij nog niet zelfstandig kon ademen. Na een paar dagen en onderzoeken verder werd duidelijk dat Dani er niets blijvends aan over zou houden. Wat een opluchting, en na 4 dagen mochten wij hem eindelijk vasthouden en na een week mocht Dani eindelijk mee naar huis. En nu is het een heerlijke ondeugende peuter van 3! Dani lag in stuit en ben er van overtuigd dat dat niets voor niets zo was. Hij paste gewoonweg niet… achteraf heb ik spijt dat ik een versie heb laten doen.

image2-3