HET BEVALLINGSVERHAAL VAN ROBINE DEEL 2

Door Robine:

Het heeft even geduurd voor ik überhaupt aan een tweede kindje kon denken. Ik kon niet eens naar de ziekenhuis foto’s van Dani kijken zonder te huilen. – lees het eerste bevallingsverhaal van Robine hier – Maar begin 2016 was ik in verwachting van ons tweede zoontje Luca. Ik was eind september uitgerekend, maar met de eerste bevalling in gedachte wilde ik graag een keizersnee om niet weer hetzelfde mee te hoeven maken. Ik heb 20 jaar paardgereden en ben er van overtuigd dat dit mijn eerste bevalling moeilijker heeft gemaakt. Het schijnt dat als je paard rijd je bekken spieren/bekken strakker/ smaller is. Maar dat werd door elke arts en verloskundige een soort van weggewuifd. (Toch gek met 4 vriendinnen om mij heen die ook een hele zware en heftige bevalling hebben gehad en ook lang hebben paardgereden) Met 30 weken zwangerschap is de zorg overgenomen door de VU vanwege de angsten van de eerste bevalling. Ik vertelde dat ik bang was en dat ik graag een keizersnee wilde omdat ik bang was dat het deze keer weer niet zou passen gezien ons eerste zoontje niet heel groot was (3700 gram) en er letterlijk met alle geweld uitgerukt is. De artsen zeiden steeds ”Nee mevrouw maak je geen zorgen de gang is al gemaakt en er zijn vrouwen die een kind van 5 kilo baren. Zoals de eerste bevalling is gegaan zal je nooit meer meemaken!” En aan een keizersnee zitten veel risico’s dus we proberen het eerst gewoon op de natuurlijke manier…. okee zei ik en dan wilde ik ook met 38 weken ingeleid worden om zo de kans op een groot kindje te verkleinen, maar toch zat het me niet lekker en geloofde ik niet dat het mij dit keer wel zou gaan lukken. De VU maakte groei echo’s en we plande de datum van inleiding. Ondertussen was het hoofdje van Luca nog steeds niet ingedaald, de artsen vertelden mij steeds bij de tweede duurt dat langer of zelfs pas tijdens de bevalling daalt het hoofdje pas in.

18/09/16 de dag van inleiden. Het heeft even geduurd voordat de weeën op gang kwamen, maar ze waren meteen heftig. Oja zo voelde dat ja… gelukkig hadden we van te voren afgesproken dat ik bij rugweeën meteen een ruggenprik kon krijgen. En die kreeg ik, wat een verademing. De ontsluiting duurde en duurde en intussen begon ik me weer zorgen te maken. Elke keer als een arts kwam kijken begonnen ze weer erover dat zijn hoofdje maar niet zakte. Dat kon 3 dingen beteken volgens hun, of de navelstreng zat om z’n hoofdje, de weeën zijn nog niet sterk genoeg geweest (O hell yeah zeker wel!!!!) of zijn hoofdje is te groot. Na onderzoek was er geen navelstreng om z’n hoofdje, ik kan je vertellen de weeën waren ook echt wel sterk genoeg geweest. Inmiddels zag ik dat Luca zijn hartslag steeds meer daalde tijdens de weeën. Ik raakte in paniek en mijn angsten over deze bevalling leken werkelijkheid te worden. Mijn intuïtie klopte gewoon! Na 45 min te hebben geperst want ze wilde toch dat ik de handdoek niet in de ring zou gooien om het toch op de natuurlijke manier te proberen, was zijn hoofdje nog niet gezakt. Ik was al aardig in paniek en wilde niet meer. Toen werd besloten een keizersnee te doen, angstig voor hoe Luca er straks uit zal komen lag ik bibberend op de operatie tafel.

Met de hand van mijn lieve man zachtjes aaiend door mijn haren wachtte wij in spanning af om dat huiltje straks te mogen horen. En na een paar minuten hoorden we Luca keihard huilen wat een geluid! Maar het mooiste geluid wat we op dat moment konden horen. Alles was goed met Luca en wat is het een heerlijk ventje een kopie van zijn broer! De arts die de keizersnee uitvoerde heeft ons nog verteld dat Luca nooit op de natuurlijke manier geboren had kunnen worden het zou nooit hebben gepast. Hij had ook al een flinke bult op z’n hoofdje van het geboorte kanaal waar hij vast zat. Luca is geboren op 21-09-2016. Het is heel bizar hoe ze op elkaar lijken! Ik geniet nu met volle teugen, en zit nu echt op de roze wolk waar iedereen het altijd over heeft. Deze heb ik bij Dani nooit gehad, ik denk toen door de hele situatie, maar wat mooi om dat nu wel mee te mogen maken. Ik ben wel boos hoe het nu allemaal verlopen is en ik voel mij niet gehoord. Ondanks dat ik speciaal hier voor ben overgegaan naar de VU. Ik vind dat er meer geluisterd moet worden naar de intuïtie van de vrouw, want in mijn geval klopt deze bijna altijd. Het had de vu en mij ook een hoop moeite gescheeld als er meteen een keizersnee werd gedaan. Maar blijkbaar ben je niet de baas over je eigen lichaam en bevalling. Maar het belangrijkste is dat Luca er goed uit is gekomen, en ik kan nu alles gewoon een plekje geven. Bij de eerste heeft dat een hele tijd geduurd!

image1-7