HET BEVALLINGSVERHAAL VAN VALERIE

Iedere week delen we op Mama Glossy een bevallingsverhaal van één van onze lezeressen, deze week het verhaal van Valerie..

Het is 10 april, ik ben 38 weken zwanger en heb een van de laatste controles bij de gynaecoloog. Zou ze misschien toch nog zelf gedraaid zijn? Eigenlijk weet ik het antwoord al. Na verschillende sessies ‘Moxa therapie’, een versie poging in het ziekenhuis en veel hopen ligt ons eigenwijze meisje nog in een onvolkomen stuit. We bespreken het plan van aanpak. Mocht ze met 40 weken nog niet geboren zijn, dan wordt er een keizersnede gepland. Een keizersnede staat wel echt helemaal onderaan mijn verlanglijstje, dus maar hopen dat ze zichzelf zal melden de komende dagen…

Het is inmiddels 15 april, 21:00. Mijn vriend en ik kijken naar Miljoenenjacht (tja ook deze details onthoud je). Ik voel een lichte kramp in mijn buik, mmm dit heb ik nog niet eerder gevoeld. Het zal wel een oefenwee of harde buik zijn, die heb ik namelijk nog helemaal niet gehad. Tien minuten later weer dezelfde kramp en daarna weer. Zou het begonnen toch zijn? Ik durf het niet te denken. Ik heb de hoop dat ze uit zichzelf komt, ik wil het zo graag zelf doen.
Er komt al snel regelmaat in de krampen, elke 10 minuten. Maar ze zijn voor mijn gevoel niet heel sterk. Om 23:00 ga ik maar naar bed en “probeer ik wat te slapen”. Dat lukt natuurlijk niet, vol spanning en blijdschap bij elke kramp die ik voel, yes volgens mij is het echt begonnen! Die flow houd ik eigenlijk de gehele bevalling, blij met elke wee want het verkleint de kans op een keizersnede.

Het is 01:00 ’s nachts, de weeën komen nu elke 8 minuten, dat worden er snel 7, 6, 5…… Rond 03:00 beginnen de weeën elke 5 minuten te komen en houden netjes één minuut aan. Oké over een uur moeten we dus al naar het ziekenhuis, dat gaat snel! Er was gezegd dat we na een uur moesten bellen en dan ook meteen moesten komen i.v.m. de stuitligging. Om 03:45 maak ik mijn vriend wakker, het is begonnen schat, we moeten over een kwartier bellen en gaan. Hij blijft heel relaxt en staat rustig op. Maar ik voel mij onzeker, de pijn is goed te doen en ik voel mij prima, dadelijk is er nog niks aan de hand en stel ik mij aan. Mijn vriend zegt; nee, ze zeiden na een uur bellen dus dan doen we dat! Toch fijn dan zo’n vastberaden vriend.
Na het telefoontje (waarbij ik nog op de achtergrond riep; het valt allemaal wel mee hoor, ik voel me prima!) gaan we naar het ziekenhuis. Zo’n gek moment, de vluchtkoffer en maxi cosi die al weken klaar staan de auto in, we komen gewoon met z’n drieën terug!

Aangekomen in het ziekenhuis is het inmiddels 04:30, de verloskundige komt langs en wil meteen kijken hoeveel ontsluiting ik heb. BAM 4 centimeter, oh wat ben ik blij. Dat gaat de goede kant op (bij een stuitbevalling is het namelijk erg belangrijk dat de ontsluiting redelijk snel vordert, mocht dit niet zo zijn dan zou het alsnog een keizersnede worden).
Daarna moet ik een half uur aan de CTG om het hartje van ons meisje in de gaten te houden. Toen ik “los” mocht, had ik de behoefte aan warmte op mijn buik. Thuis had ik de weeën opgevangen met een warme kruik tegen mijn buik. Ik wil graag in de douche zitten, heerlijk lijkt mij dat. Dat is het gelukkig ook, glaasje limonade naast me, mijn vriend zittend op een stoel in de deuropening, dit was fijn.
Ik had van mijn moeder de tip gekregen; “denk aan een bootje op de zee. Het bootje komt soms een golf tegen, gaat eroverheen en komt zo beetje bij beetje dichter aan wal”. De gehele ontsluitingsfase heb ik aan een f*cking bootje gedacht met een mannetje aan boord. Maar het heeft mij zo geholpen. Bij elke wee die komt denk ik aan die golf, hij stijgt naar een piek maar gelijk daarna zakt het weer naar beneden. Zo, die golf komt niet meer terug. We zijn weer een stukje dichterbij lieverd. Ik voel mij zo in control en sterk. Ik wil mij niet overgeven aan de pijn en blijf letten op mijn ademhaling, het weg puffen gaat goed. Ik leef in mijn eigen bubbel en heb geen behoefte aan contact.

Tot 07:15 heb ik onder de douche gezeten, met de warme straal op mijn buik. De verloskundige komt weer kijken hoe het gaat en wil toucheren voordat haar dienst erop zit (ze was om 07:30 klaar). Eenmaal op bed bleek ik 8 centimeter te hebben, wow ik ben er al bijna! Ze besloot haar dienst niet over te dragen, het ging zo snel, dit wilde ze zelf doen!

Toen de verloskundige de deur uit liep voelde ik iets knappen onder mijn deken. Het leek wel alsof er een ballon met water lek werd geprikt, pats! “Oe er gebeurd iets” zei ik, en op het moment dat ik het zeg denk ik; m’n vliezen! Ze komt terug om te checken of het vruchtwater helder is, ja dat is het gelukkig. Op dat moment word ik ineens super misselijk en komt er tegelijkertijd meteen een flink persdrang, helppppp. Mijn vriend is gelukkig nét op tijd met een spuugbakje, pfoe dat lucht op. Maar die persdrang, bah wat is die naar. Ik raak een beetje in paniek, wat moet ik doen? Ik mag nog niet persen, ik moet wachten tot de 10 centimeter. Tot die tijd moet ik de weeën wegzuchten, ja hoe dan? Mijn hele lichaam trekt samen om ons meisje eruit te persen, maar ik moet die drang tegenhouden. Oh als ik dit maar niet lang hoef vol te houden. Ik vraag mijn vriend mee te zuchten, ik heb even wat steun nodig. Tussendoor moet ik van binnen wel lachen, zitten ze dan hoor samen te puffen.
Ik dacht nog, ik heb van te voren speciaal een T-shirt gekocht om in te bevallen, want ja je wilt alles tot in de puntjes geregeld hebben (ze noemen het nesteldrang) maar uiteindelijk lig ik daar, in mijn half natte voedings-bh in koor te zuchten met mijn vriend.

Inmiddels is het 08:15 en heb ik ruim drie kwartier de persweeën weg gezucht. Ik mag voorzichtig toegeven aan de persdrang. Op dat moment zag ik een beetje de schrik bij de verloskundige. Ze kwam er al bijna uit. Dat was blijkbaar nog niet de bedoeling, we moeten wachten op de gynaecoloog, die altijd aanwezig moet zijn bij een stuitbevalling. Ik dacht nog; jongens ik lig hier te bevallen en m’n kind wil eruit, moet ik nu écht op iemand gaan wachten? Maar op het moment dat ik dit dacht kwam de gynaecoloog gelukkig al binnen. Het is de gynaecoloog waar ik de gesprekken en controles bij heb gehad, daar hoopte ik al op!

Om 08:22 krijg ik groen licht om te gaan persen, eindelijk! Ik denk nog even; shit hoe moet dat eigenlijk? “Gewoon vol gas drukken?” vraag ik nog, “Ja, gewoon persen als de wee komt” zegt ze. En daar komt de wee, oké daar gaan we . Ik voel me zo sterk en krachtig. Kom op meisje, kom er maar uit. Na de eerste wee steken haar billetjes er al uit. Bij het hoofdje noemen ze het de ring of fire, nouuuu die billen kunnen er ook wat van hoor, pfoe! De volgende wee laat voor mijn gevoel even op zich wachten, maar daar komt hij. En floep daar schieten de beentjes en de romp eruit. Oké bij de volgende wee nog het hoofdje en dan is ze er hopelijk. De volgende wee komt snel en ineens ligt ze daar dan op mijn borst, onze lieve Juul. Geboren op 16-04-2018 om 08:29, ze weegt 2964 gram. Ze is heel rustig, ze huilt een beetje om te laten weten; papa, mama ik ben oké. Oh wat is ze prachtig. En yes ik heb het geflikt!

Ik wilde mijn bevallingsverhaal graag delen omdat ik daar zelf veel behoefte aan had tijdens mijn zwangerschap. Maar ik kon amper bevallingsverhalen van stuitliggers vinden. Ik besprak dit met de gynaecoloog. Hij zei dat er veel angst heerst rondom een stuitbevalling en dat veel vrouwen voor een keizersnede kiezen. En natuurlijk is dat ieder zijn keuze en begrijp ik die angst maar ik wil dit delen om toch ook een positief verhaal over een stuitbevalling de wereld in te helpen. Ik heb mijn bevalling als positief ervaren. In gesprekken met het ziekenhuis gaf de gynaecoloog aan; als u er vertrouwen in heeft dan staan wij er ook volledig achter en gaan er 100% voor (mits alles lichamelijk oké is). Dus de kracht en het zelfvertrouwen van de aanstaande mama is hierin mede bepalend. Daardoor had ik dus ook volledig vertrouwen in het ziekenhuis, een wisselwerking dus.

Ik heb geen moment stil gestaan bij het feit dat dit “een ander soort” bevalling was. Ik heb geen moment aan een mogelijke keizersnede gedacht en ging er vol voor. En eigenlijk is er qua bevalling weinig verschil. De ontsluitingsfase is hetzelfde, het persen ook en Juul deed het erg goed waardoor ze het eerste uur lekker op mijn borst heeft kunnen liggen en we dus een hele fijne start samen hebben gehad. We mochten na een paar uurtjes ook lekker naar huis. Ik hoop met dit verhaal vrouwen te kunnen helpen die in dezelfde situatie zitten en een keuze moeten maken.

Liefs, Valerie