Jasmine heeft samen met manlief Eric sinds een aantal maanden een prachtig Perzisch/Nederlands vrouwelijk mixje genaamd Emilie op de wereld gezet. Ze wonen hartje centrum in een grachtenpandje vlakbij de Zuid-Hollandse kust. Met een master in de psychologie op zak werkt ze al een aantal jaar als projectplanner. Daarnaast is Jasmine gek op design, (kinder-) interieur en fotografie. Haar levensgeluk haalt ze uit de kleine geluksmomentjes op een dag. Sinds kort deelt ze sommige fijne momentjes op haar Instagram account genaamd minemilie.
Over een paar dagen wordt Emilie negen maanden. Alweer negen maanden! Dat betekent dat ze even lang buiten m’n buik als in m’n buik heeft doorgebracht. Door deze mijlpaal komen weer een hoop herinneringen aan de periode van m’n zwangerschap naar boven. Een hoop cliche’s over zwangere vrouwen waren tijdens m’n zwangerschap op mij van toepassing, maar wat me het meest is bijgebleven van die periode is de plotselinge verandering in mijn voorkeur voor smaken.
Dingen die ik voorheen lekker vond, vond ik ineens heel vies. Normaal gesproken was m’n eerste kopje koffie van de dag een waar geluksmomentje, maar ik kreeg geen slok meer binnen, bah! En ik moest al helemaal niet aan m’n dagelijkse eitje denken. Aan de andere kant had ik trek in dingen waar ik voorheen niet echt dol op was. Nee, ik had geen trek in zure bommen met mayo, maar ik had plots een onverzadigbare trek in zure snoep. Ik heb in die periode vele snoepwinkels en marktkramen afgestruind, op zoek naar de zuurste snoepjes beschikbaar, maar niets smaakte me zuur genoeg meer. Mensen keken me met grote verbazing aan als ik vertelde dat ik zure matten zoet vond smaken. Nee, het moest zuurder! Uiteindelijk heb ik m’n heil gevonden in zure fruitmatten uit het buitenland, waar je tandglazuur vrijwel direct van oplost. Het kon me niks schelen, hier met die matten! Naast de veranderende eetgewoontes vond er bij mij ook op een ander vlak een sterke veranderding plaats. Ik had ineens een ander temperament.
Vóór m’n zwangerschap kon ik mezelf met zekerheid omschrijven als een aardig persoon. Iemand die met een roze bril door het leven ging. En ik tijdens m’n zwangerschap? Een woord: PREGZILLA! Ik heb me maanden lang groen en geel geërgerd aan alles én iedereen. Het maakte me niet uit wat iemand zei of deed, ik vond het bij voorbaat al irritant. Ik heb zo vaak de neiging om met spullen naar mensen te gooien onderdrukt, dat ik daar een Nobelprijs voor vrede voor had verdiend. Nu had ik gelukkig thuis iemand zitten op wie ik het allemaal kon afreageren. Ja, arme Eric, hij heeft een hoop te verduren gehad. Soms moest hij erom lachen, maar vaak wist hij niet wat hem overkwam.
Ondanks alle zaken die minder leuk waren, kijk ik alleen maar met een fijn gevoel terug naar die tijd. Negen maanden lang kijk je vol verbazing en verwondering naar alle veranderingen die er lichamelijk en geestelijk plaatsvinden. En nu na negen maanden moederschap? Nog steeds verwondering over wat me als moeder allemaal overkomt. Moeder natuur heeft het maar mooi geregeld allemaal.
You might also like
