Jasmine heeft samen met manlief Eric sinds een aantal maanden een prachtig Perzisch/Nederlands vrouwelijk mixje genaamd Emilie op de wereld gezet. Ze wonen hartje centrum in een grachtenpandje vlakbij de Zuid-Hollandse kust. Met een master in de psychologie op zak werkt ze al een aantal jaar als projectplanner. Daarnaast is Jasmine gek op design, (kinder-) interieur en fotografie. Haar levensgeluk haalt ze uit de kleine geluksmomentjes op een dag. Sinds kort deelt ze sommige fijne momentjes op haar Instagram account genaamd minemilie.
Wanneer baby’s geboren worden kunnen ze nog niet zoveel. Je kunt ze heerlijk overal neerleggen en verder gaan met je dagelijkse beslommeringen. Maar dat stadium duurt helaas niet lang. Door de razendsnelle ontwikkeling worden ze ook steeds beweeglijker. Zo ook Emilie. Ik had twee weken geleden manlief E al gewaarschuwd dat ze zo ontzettend beweeglijk was geworden. Ondanks dat ik doorhad dat ze weer een stapje verder was in haar ontwikkeling, is datgene waar ik sinds de geboorte van Emilie bang voor was toch gebeurd.
Ze is gevallen. Heel hard. Uit ons bed, waar ik haar had neergelegd om even drie meter verderop in het washok de was uit de wasmachine te halen. Plots hoorde ik BOEM. Dat kon geen kussen zijn, dus ik wist meteen wat er aan de hand was. Snel terug de kamer in gerend, waar ik haar zag liggen op haar rug op de grond, 180 graden gedraaid van haar vorige positie op bed. Zodra ze me zag brulde ze het uit van de pijn. Haar gehuil ging bij mij door merg en been, want ik had m’n lieve schat nog nooit zo hard horen huilen. Terug in m’n armen probeerde ik haar te troosten, maar ze was ontroostbaar. Inmiddels werd ik overspoeld door emoties van verdriet en schuldgevoel. Hoe kon ik nou zo onvoorzichtig zijn geweest?
Binnen een half uur zat ik samen met Emilie en E in de praktijkkamer van onze huisarts. Inmiddels was ze rustig aan het lachen en haar gebruikelijke boe-boe-ba-ba geluidjes aan het maken. De arts zei dat er waarschijnlijk niks aan de hand was. “Maar u voelt zich zeker nu een slechte moeder?” vroeg de arts. “Uh, ja.” en ik barstte in huilen uit. “Dat bent u niet. Vroeg of laat overkomt het de beste moeders. Er zullen nog vele keren volgen dat uw kind gaat vallen. Ze kunnen best veel hebben.” zei de arts om me gerust te stellen. Ook manlief E was heel lief, begripvol en geruststellend. Er gaan alleen zoveel enge gedachten door je hoofd, dat je je toch enorm schuldig en verdrietig blijft voelen.
Ja, ik heb een foute inschatting gemaakt, maar inmiddels voel ik me geen slechte moeder meer. Wel een moeder die nog voorzichtiger is geworden. Box en babybed hebben we natuurlijk meteen op de laagste stand gezet! Ik voel me ook een moeder die zich heel gelukkig mag prijzen met een gezond kind. De volgende dag hebben we met z’n drieën een lange herfstwandeling in het bos afgesloten met een borrel om te vieren op de goede afloop. Het positieve aan zo’n mindere ervaring is toch wel dat je het klaagstemmetje in je hoofd iets zachter hoort praten. Het stemmetje helemaal uitzetten wordt de volgende stap.
Liefs Jasmine
You might also like
