‘Hoe is het met Madame? Is ze een beetje gezellig?! ‘Krijg ik net op mijn telefoon binnen. ‘ Ik geloof dat het wel goed gaat. ‘ stuur ik terug.
Onze kleine meid moest van de week weer even ter controle naar het ziekenhuis. Nou ja ter controle, we zaten eigenlijk gewoon bij de spoed eisende hulp. Sinds Juul een paar keer is opgenomen met acute benauwdheid zijn we toch wat meer op ons hoede. Het is een klein bikkeltje hoor die Juul, waaraan je eigenlijk niet zo snel merkt dat ze het benauwd heeft. Ze is wat bleker, heeft wallen en is prikkelbaar. Ze heeft dagelijks een paar keer een puf nodig en in deze maanden komt er ook nog een andere puf bij. We zijn dus lekker aan het sprayen thuis. Afgelopen dinsdag was een extra beneveling in het ziekenhuis even nodig. Haar zuurstof waarde was erg laag -gemeten met zo’n saturatiemeter thuis- maar we waren er dit keer gelukkig vroeg bij en haar saturatie bleek niet te laag zoals bij de vorige keren. We mochten na een paar uur weer fijn naar huis. Pfew.. dacht ik. Mijn meisje is sterk genoeg en kan gelukkig gewoon naar huis. Aan de andere kant dacht ik -heel stom maar ik weet inmiddels waarom-, jammer. Niet jammer dat ze sterk genoeg was want hé een gezond kind dat is toch wat ik wil, maar jammer omdat de keren met haar in het ziekenhuis ook zo speciaal waren. We zaten in een mooie kamer van alle gemakken voorzien. Ze liep door het ziekenhuis met een zuurstoftank en liet zich vermaken in de kinderkamer. Wat een aandacht. ‘Net een hotelletje he mam’ zei ze op een van de laatste dagen. ‘Ik vind het hier best leuk’ en dat was het die dagen ook. De dagen ervoor was ze maar een zielig vogeltje dat alleen maar tv keek en maximaal 15 minuten energie had om wat op haar bedje te spelen. Als er visite kwam was ze aanwezig, maar waren we alleen dan werd er geknuffeld, mooie kapsels gemaakt maar sliep ze heel veel. Wat wás ze benauwd. Bizar en eng om te zien eigenlijk. Om de 2 uur werd ze beneveld, ook in de nacht. Ze had allerlei slangetjes op haar lichaam geplakt en wanneer er een slangetje verkeerd lag gingen de toeters en bellen af. Ik besef me altijd pas hoe heavy het was wanneer zo’n ziekenhuisopname geweest is. Tijdens haar verblijf doe je er alles aan om haar zo relaxt mogelijk er doorheen te slepen maar bij de eerste drukke werkweek wanneer het gewone leven weer in volle gang is, voel ik het. Dan zijn al die moet-jes -verplichtingen en andere afspraken- mij teveel, maar wanneer ik samen met haar was in het ziekenhuis dan was ik daar om haar handje vast te houden wanneer ze een zuurstofmasker op kreeg. Ik was daar en rustig, en alle andere dingen -huishouden, lesvoorbereidingen, nakijkwerk, notulen, verslagen en vergaderingen etc.- was ik vergeten. De vaak onbewuste stress van alledag was er niet. Er was alleen maar tijd voor haar en mij. Ik vond dat gevoel magisch en daar snakte ik weer naar. Gek eigenlijk.
Op de terugweg van het ziekenhuis naar huis fietste ik samen met Juul door de nacht. Nou ja zo noemde Juul het, het was inmiddels 23.00 uur en pikkedonker. We fietste over een donker bosachtig fietspad en zongen een griezelig liedje -in het bos, in het bos.. wonen… lalalalala-. ‘ Wat kan je mooi zingen mama, dat vind ik fijn’: zei mijn kleine moppie, dat voor me zat op het fietszadeltje. Dat was precies even wat ik nodig had. Ik kreeg ineens zo’n gelukskippenvel over mijn hele lijf. Ik voelde mij intens gelukkig. Dit meisje mocht naar huis! Dit meisje moet even bijkomen maar kan er gewoon weer tegenaan. Dit is mijn meisje… zo dicht bij mij. Ik gaf haar een kus op haar hoofd en fluisterde in haar oor hoe blij ik was dat we gewoon naar huis konden en hoe lief en dapper ik haar vond.
De dagen erna waren ook magisch net als eigenlijk alle andere dagen. Soms zijn ze wat drukker en racen we er met z’n allen doorheen. Leven we als malle die alle ballen in de lucht willen houden. We doen veel soms te veel. Vaak leuke dingen , soms minder leuke dingen maar nog altijd is het magisch. Note to myself: Probeer wat vaker stil te staan. Stil, in het moment en bekijk dan heel even wat je hebt, want dat is mooi. Dat was wat ik deed in het ziekenhuis tijdens haar opnames. Stilstaan en mij bewust zijn van het moment.
You might also like
