Afgelopen maandag moest ik me ziekmelden. Verschrikkelijk vind ik dat. Al mijn leerlingen in de steek laten, zo voelt het. Die zondag was ik al flink beroerd, ik dacht dat ik iets verkeerds had gegeten de dag ervoor maar die nacht bleek een buikvirusjes de echte boosdoener te zijn. Die ochtend belde ik de directeur om me ziek te melden. Hij was vriendelijk, vond het naar voor me en wenste mij beterschap. Toen ik ophing rolde er een traan over mijn wang. Ik wil niet ziek zijn, mijn leerlingen, mijn collega’s, de ouders en niet te vergeten mijn gezin ze rekenen op me.
Carlo zei dat dit echt het verstandigste was, die had me heel de nacht heen een weer zien lopen en verklaarde me voor gek dat ik me zo schuldig voelde. Ziek is ziek lief..
Die ochtend hielp ik nog even met de ochtend ritueeltjes in huis zodat de kinderen er hopelijk niet teveel van meekregen. ‘Hoe voel je je mama?’ vroeg Morris toen ik met moeite mijn banaan naar binnen werkte. Hmmmz, dit mannetje ziet echt alles. ‘Niet zo heel goed schat, mama is een beetje ziek en blijft vandaag een dagje thuis’. Waarna hij een lief knikje gaf zo van; doe dat maar mam, dat heb je nodig.
Toen ik de kinderen uitzwaaide bij de deur stortte ik in. Naar bed, nuuu. Ik was kapot van de nacht, energieloos omdat ik al 24 uur niet had gegeten. Wat een simpel buikgriepje al niet met je doet. Na een paar uur diep te hebben geslapen werd ik wakker. He, de krampen en bijbehorende toestanden waren minder geworden. Fijn! Ik kon weer normaal een droog crackertje naar binnen werken. Terwijl ik eigenlijk mega slap was kon ik het toch niet laten om Juul haar vrolijke kamer helemaal op te ruimen. De make-up lag met de glitters van haar glittertattoo pakketje over het laminaat verspreid. Super leuk. Ik kon niet rusten tot haar kamer aan kant was. Toen dat gedaan was en ik met de vuile was naar de badkamer liep zag ik daar die volle wasmanden staan. “Heeej joehoe moeders wij zijn er ook nog” -ik weet zeker dat zij dit naar me riepen/ of misschien was ik toch nog te ziek en aan het hallucineren- Ook die wasmanden kon ik dus niet laten staan en met het zweet op mijn onderrug stond ik daar de manden in de wasmachine te legen en nu ik toch bezig was kon ik net zo goed gelijk alle bedden verschonen. Ok, dat laatste lukte niet helemaal, na ons bed zag ik toch ineens sterretjes en wist ik genoeg. Ik had me weer te erg uitgesloofd. Ik dook snel mijn bed weer in.
De dag daarna stond ik weer voor mijn 29 schatjes. Die blij waren dat hun juf er weer was. Dat ik die dag wat dingetjes vergat of niet optimaal uitvoerde vonden zij niet erg. Fijn! Die week werden ook Morris, Juul en Carlo ziek. Het is dan zo moeilijk om alle ballen hoog te houden. Thuis lukt het me dan nog wel. Maar al die vergaderingen, kleine besprekingen tussendoor, uitstapjes met de klas, het voorbereiden van een projectweek/ Kinderboekenweek etc. Wow! Mijn hoofd kan dat allemaal niet aan. Zo’n week daar baal ik dan wel eens van. Dan ben ik niet de juf die ik wil zijn. De leerlingen verdienen dan echt beter. Gelukkig kan ik dit steeds beter accepteren want hé ik ben gelukkig ook maar een mens! Volgende week nieuwe kansen, geen zieke, heel de week knallen voor de klas en yes bijna vakantie. Fijn!
Inspiratiefoto’s: Vtwonen en designbeurs en Loods5 maskers!
You might also like
