“Ok.., gaat ze er nu echt vandoor? Ze trekt gewoon een sprintje ook. Juuul Juuuuhuuul!! Hmmz die hoort me niet meer.”
Afgelopen week liep ik richting de kelderboxen en bedacht me ineens … aaaiii fietssleutel zoek. Dit had ik kunnen voorkomen want de gedachte gingen de avond ervoor al door mijn hoofd. Door wat tassenwissels, kinderfeestje en training gesjees had ik ergens mijn fietssleutel gelaten. He snert. Ik was net stipt (bijna niet te laat) op tijd en kon het me nu niet permitteren om nog in allerlei tassen te wroeten. De kinderen hadden hun step en fiets al dus het enige wat ik kon doen was de kelderdeur sluiten en in snelwandel vaartje richting school gaan. Zo gezegd zo gedaan… alleen Madame zat op haar fiets en wilde echt op het fietspad rijden. Nou prima, dacht ik nog. Het kind fietst als een slak dus dat houd ik met mijn “snel gewandel” mooi bij. Welll.., dat liep even anders. Juul kreeg namelijk ineens het een Destiny’s Child momentje ( lees “All the women are independent”) en trok een sprintje richting school. Waar was mijn slak gebleven, en waar mijn conditie…? De pemig! Ik riep haar nog na terwijl ik mijn snelwandelen veranderde in een mini sprint, maar het hielp niet. Juul hoorde mij niet meer. De weg is lang en redelijk druk. Ik zag haar gaan. Mijn kleine meisje werd steeds kleiner. Broer Morris was allang gevlogen met zijn step, want die kan inmiddels alleen naar school, dus die kon mij ook even niet redden op dat moment. Ik zag nog een moeder met peuter achterop de fiets naast haar fietsen en zag aan haar mond dat ze zei; “ mag jij helemaal alleen fietsen?” Waarop Madame doodleuk ja knikte en aan haar blik zag ik dat ze dacht donder op, ik kan dit. De moeder fietste door. Ergens was ik in paniek want ik zag de drukke rotonde steeds dichterbij komen, maar nog meer had ik vertrouwen in mijn kind. Dat vond ik op dat moment al gek maar het gaf mij toch een beetje rust. Ik wist dat ze de route en gevaren goed kende. Ze ratelt altijd maar door als we samen fietsen en benoemt veel , zoals: “ik ga hier goed rechts rijden , dan kunnen andere mensen erlangs” enne “kijk de haaientanden nu moet ik wachten”. Ik zag het haar gewoon doen! Dat maakte mij trots maar toen kwam het volgende Destiny’s Child momentje in Juul haar koppie naar boven (I’m A survivor). Ja hoor je ‘m…. nou ik zag ‘m. Een lichte twijfel aan het einde van de weg. Ze stopte bij de haaientanden en fietste toen weer als een soldaat door. Dapper dat ze is. Zó die rotonde over….. whaaaaa. Ze keek nog even naar de auto die heel rustig de rotonde af wilde en fietste door. Waar is dat wachten aan het einde van de straat gebleven wat Morris altijd trouw deed. Ze fietste rustig en relaxed. Toch zag ik wat twijfel, dat herken je gewoon in haar houding. De autobestuurders keken haar na. Wat doet zo’n uk alleen op de fiets? Ja mensen ze hoort bij mij.. ik loop hiero 60 meter achter haar aan, maar niemand zocht de ouder en bleven alleen maar staren om vervolgens weer verder te gaan. Na een paar minuten driftig te hebben doorgehold kwam ik aan op het schoolplein en wie zag ik daar. Madame. Mevrouw stond keurig te wachten en lachte verlegen. Ik zag haar trots en groter zijn dan een paar minuten daarvoor (voor mijn gevoel duurde die rit 6 uur in werkelijkheid nog geen 5 minuten). Ik was er nog niet van overtuigd of ik nou boos moest zijn of toch een soort van trots. Ik besloot beide. Ik vertelde haar dat ik best bang was en hoopte dat alles goed zou gaan. Dit maakte haar verdrietig. Ik vertelde haar ook dat ik vond dat ze zo goed had opgelet tijdens het samen fietsen en dat ik dit kon zien. Dat ze goed haar hand uitstak en wachtte bij de haaientanden. Toen gaf Juul toe dat ze het ook best spannend vond en de volgende keer goed bij me in de buurt zou blijven want dat is veel fijner. Ze liep met een traan over haar wang naar de fietsenstalling en gaf me na het wegzetten van haar fiets een dikke knuffel. “Weet je mam het laatste stukje heb ik op de stoep gefietst omdat jij dat altijd gevaarlijk vindt met over te steken, fijn he”
Volg jij MamaGlossy al op Instagram? Klik hier
Die ochtend na het zwaaien door het raam liep ik rustig van het plein af. Een moeder uit mijn klas kwam naar me toe. Was dat jouw Juul die daar over de rotonde alleen fietste. Mijn zoon zei al dat zou juf Jerrine nooit goed vinden. Zij bestuurde de auto bij de rotonde. Reageerde rustig en liet mijn dochter rustig oversteken. Dit gaf Juul de zekerheid om door te fietsen. Sinds die dag fietst ze naast me. Nog even gezellig, maar er is wel wat veranderd. Ze is stukken zekerder geworden op de fiets. Handelt goed en gefocust. Tuurlijk zal het nog wel een keer mis gaan, zal ze vallen wanneer ze net even omkijkt naar de zwaantjes in het water. Maar die ochtend is een les geleerd, zowel voor haar als voor mij. Had het geholpen wanneer ik heel boos was geworden? Mijn kind met dikke tranen en het gevoel dat ze super fout bezig was de klas in was gegaan die ochtend? Ik weet zeker van niet. Mijn gevoel klopte die ochtend. Mijn kind kan dit.
Liefs Jerr,
Vorige blog van Jerr gemist? lees ‘m hier
You might also like
